Chute de cheveux (kaal worden)

Wanneer ik thuiskom van de eerste chemo heb ik nergens last van. Ik ben opgelucht. Ik was bang dat ik al op de terugweg Nassim z'n achterbank onder zou gaan spugen, maar het valt dus mee. 

Ik krijg een kop thee van mijn man (hydrateren!), vertel mijn verhaal en daarna besluiten we maar gewoon verder te gaan met de dagelijkse dingen. De hond moet nog uit. Ik neem haar mee naar de waterval, 3 km op en neer. Lekker even het gif uit mijn systeem lopen. De volgende dag sta ik op met een kleine kater, de misselijkheid heel vaag op de achtergrond. 

Mijn man gaat naar het dorp om de met spoed bestelde medicijnen op te halen. Ik zeg hem dat ik moet eten wat ik wil; doktersvoorschrift. Dus doe maar een pond asperges en een onsje ham. En een aardbeiengebakje.

 De wijkverpleegkundige komt me de injectie geven. 's Middags werk ik in de tuin. Het gaat gewoon goed. De dag daarop ook. We besluiten om volgende week naar Nederland te gaan. Dat is tegen het advies van de nieuwe oncologe, die wil het eerst even aankijken. Maar ik denk dat het voor ons allebei erg goed zal zijn om ff de familie en wat oude vrienden te zien.

Nicole raadt me aan mijn haar zelf af te knippen. Zij vond het uitvallen van haar lange blonde krullen heel traumatisch.  De chemoverpleegkundige heeft me gezegd dat ik mijn haar ongeveer 2 weken na de eerste chemo zal gaan verliezen. 

Mijn man leent ergens een tondeuse en zegt: 'Laat maar weten wanneer je er klaar voor bent'. Een week later ben ik er klaar voor. Hij zet me voor een spiegel in de lege bar en schenkt me een enorme gin&tonic in. Ik moet nog wel een beetje huilen, want het is allemaal zo oneerlijk. Dan gaat het eraf. Hij heeft er nog een hele klus aan, want het is eigenlijk een baardtrimmer en ik heb veel haar. Drie kwartier later heb ik een rommelig rattenkopje. Mijn man zegt dat het me veel beter staat dan wat ik had.