Clips (jodiumzaadjes)

De volgende dag vertrekken we voor familiebezoek naar Nederland. Ik moet eerst nog langs het ziekenhuis voor een MRI en voor de plaatsing van de clips (jodiumzaadjes) op de tumoren. Nassim, mijn taxichauffeur, brengt me in de vroege ochtend naar het ziekenhuis en in de middag zal mijn man mij daar ophalen en rijden we direct door. 

Ik ben een beetje nerveus voor de MRI, ik heb slechte herinneringen aan de vorige. Maar de verpleegkundige zegt: 'Natuurlijk gaat uw mondkapje af. U moet er op uw buik in, hoor.' Daarna de mammografie. Inmiddels weet ik ook hoe dat moet, dus ik drapeer mijn lijf om het apparaat en ze hoeven niet aan me te sjorren en te trekken. Dan naar de echografieruimte en wachten op de radioloog. Ik heb een vestje meegenomen om me te bedekken. 

Een verpleegkundige begint messen klaar te leggen. Waarom doet ze dat? Ik  heb mij op de een of andere manier nooit afgevraagd hoe ze die clips eigenlijk gaan plaatsen. En als je hier niets vraagt, vertellen ze ook niets. Het feit dat ik een flesje verdoving mee moest nemen, had een aanwijzing kunnen zijn. Wat ben ik toch een doos; ze gaan me weer bewerken met het punctie-pistool. Fuck.

De radiologe vindt met het echoapparaat nog 3 andere verdachte gebieden, ook in mijn andere borst. Ze neemt dus nog 3 puncties, schiet 7 clips, zet 4 keer verdoving. In totaal doorboort ze mijn borsten 14 keer en de dikke, holle naalden gaan heel diep. Mijn arme borsten, wat doet dat zeer. Ik dwing mezelf om niet tegen te stribbelen. Ik concentreer me op de stem van de verpleegkundige die mijn hand aait en troostende woorden in mijn oor fluistert. Als de radiologe eindelijk klaar is, zijn we alle drie heel erg opgelucht. 'C'était intense (dat was me wat)', zegt ze.