Pays-Bas (Nederland)

We rijden naar Nederland om eindelijk onze familie weer te zien. Tijdens de 9 uur durende rit kan ik alleen geen autogordel om. Mijn borsten helemaal beurs na de plaatsing van 7 clips. Net onder Parijs stoppen we bij een restaurant om even wat te eten. Ik draag voor het eerst een chemomuts in het openbaar. Sinds mijn haar eraf is, heb ik de hele tijd een koud hoofd. Ik heb het gevoel dat mensen naar me kijken. De serveerster geeft ons, zonder dat we erom vragen en ondanks de drukte, een goed tafeltje aan het raam. 

In Nederland is iedereen ook al zo aardig. Het zijn leuke dagen met de familie. We doen niets anders dan op terrasjes zitten en een beetje winkelen: sjaals, oorbellen, oogpotloden. Ik ben normaal gesproken niet zo van de sieraden en de make-up, maar nu laat ik me toch voorlichten over valse wimpers en nagelverharders. 

De kinderen houden in het begin een beetje afstand, totdat hun moeder, mijn zus, mijn pruik opzet waar ze bij zijn. Voor hun ogen verandert ze in een andere vrouw en dan snel weer terug. Dat helpt, we moeten er zo om lachen, de druk is eraf.

We rijden een week later terug met een auto vol hagelslag, Goudse kaas en drop. Ik heb groenteplantjes gekocht voor de moestuin en zit vol plannen voor het zomerseizoen. We moeten verstandige menus hebben voor het restaurant met eenvoudige gerechten die iedereen lust: meloen met ham, sate-friet. Ik moet de vriezer gaan vullen met zelfgemaakte soepen, marinades, quiches en pasteitjes. Dingen die mijn man alleen maar in de oven hoeft te schuiven, als ik niet kan koken. Ik moet de recepten voor de streekgerechten die we veel serveren, uitschrijven en mijn man moet bij mij op kookcursus.