Effets secondaires (bijwerkingen)

Ik geloof dat ik de chemo nu echt wel begin te voelen. Ik heb steeds minder kracht in mijn armen. Dat is lastig voor een kok. Ik kan niet langer met één hand een pan gebakken aardappelen met kaas van het vuur tillen en leeggieten op een bord. Ik kan geen volle tray vaat meer in en uit de vaatwasser tillen. Ik snijd echt de hele tijd in mijn vingers. De avonden dat het erg druk is in het restaurant en de bestelling achter elkaar binnenkomen, slaat mijn hoofd op tilt en begin ik te huilen. Mijn man zegt dat hij het moeilijk vindt om mij zo te zien. We reduceren de keuzes op de kaart. Sommige avonden bieden we alleen maar een dagmenu aan, dan hoef ik minder verschillende dingen te koken en dat is minder stressvol. 

Steeds vaker ga ik, zodra het koken klaar is, naar boven naar bed. Ik hoor mijn man beneden tot na middennacht alles in zijn eentje opruimen en afwassen. Ik heb gelezen dat de 12 x Taxol (Paclitaxel), de volgende fase van de chemotherapie, minder zwaar is, dus daar hopen we dan maar op.

Ik ga naar het ziekenhuis voor mijn tussentijdse MRI en mammo. De radiologe is heel erg positief. De meest agressieve van mijn tumoren is al verdwenen. 'Best wel spectaculair', zegt ze. Het duidt kennelijk op een goede prognose. Ik houd van radiologen. Zij zijn de enigen die direct en duidelijk informatie geven. 

Dus het is niet alleen maar drama. Vrienden uit Nederland komen de een na de ander langs om te kijken hoe het gaat en om een paar daagjes te helpen. Dat is zo lief. Het gras wordt gemaaid, alle ramen in het hele pand worden gelapt, de vloeren gedweild. 's Avonds eten we gezellig samen op het terras. Chique flessen wijn worden in onze cave (wijnkelder) achtergelaten, zodat we iets lekkers zullen hebben om mee te proosten, wanneer dit allemaal achter de rug is.