Un gros pétard (een vette joint)
Mijn man heeft mij vol goede moed menus zien maken en de vriezer vol zien gooien met voorraad en lijkt nu te denken dat het helemaal goed gaat komen deze zomer met het hotel. Hij neemt iedere reservering aan die binnenkomt. Wat mij betreft is dat tegen de afspraken. Hij kan zich dergelijke afspraken niet herinneren. Hij zegt: 'We zien wel. Voorlopig draaien we toch best goed?'
Hij heeft iemand gevonden voor het zware schoonmaakwerk. Hij zegt dat ik gewoon duidelijk en vooral op tijd moet aangeven als het niet gaat in de keuken, dan neemt hij het over. Ik vraag wat hij bedoelt met op tijd. Hij zegt: 'Een dag van tevoren ofzo.' Ik zeg hem dat dat onredelijk is en dat ik met iedere chemo slechter ga worden. Hij zegt: 'We redden het wel'.
Bovendien komen zijn zus en zwager ons, zoals ieder jaar, tijden de 2 drukste weken van het jaar helpen. Dit jaar blijven ze zelfs iets langer. Ik weet dat ik dankbaar zou moeten zijn, maar ik ben alleen maar boos. Ik zie heel erg op tegen het hoogseizoen, waarin er van half negen 's ochtends tot half elf 's avonds continu mensen het hotel in en uit lopen voor koffie, lunch, een ijsje, een biertje. Ik wil geen mensen om mij heen, ik wil rust.
Hij wijst erop dat we in juli en augustus nu eenmaal de helft van onze jaaromzet moeten draaien. Ik mag rusten zo veel en zo lang ik wil, maar hij mag werken zo veel en zo lang hij wil. Hij zegt: 'We moeten proberen de schade zoveel mogelijk te beperken'. Ik vraag beledigd of hij mij nu als schadepost ziet. Hij begint direct terugtrekkende bewegingen te maken en sust dat ik wel weet hoe hij dat bedoelt.
We praten tegenwoordig volledig langs elkaar heen.
Ik slaap heel slecht, lig lang wakker te piekeren. Ik vraag me af of ik naar de huisarts zal gaan voor een slaapmiddel. Op internet lees ik iets over wietolie. 'Er ligt hier nog wel ergens een brokje hasj', zegt mijn man, 'mag dat ook?'
Vast niet.
Die nacht hangen we, net als vroeger, samen giechelend uit het slaapkamerraam en delen we stiekem een vette joint. Het werkt wel. Ik slaap als een marmot.
3 reacties
Dag Niene, Ik begrijp heel goed welke gevoelens er spelen. Ik heb net hetzelfde. Had mijn 3 kinderen en 4 kleinkinderen te eten gevraagd om eens een gezellige namiddag door te brengen maar rond 3 uur in de namiddag begon ik me reeds kregelig te voelen. Te druk, maar je mag niets laten merken en volhouden tot ze vertrekken ( rond 8 uur s avonds ). En dan zijn er nog mijn vrouw en ik. Zij druk bezig met huurders te informeren, boekingen en annulaties te managen, kuisploegen te sturen en checken of de poolboy geweest is, enz.. Ze denkt me een plezier te doen met alles uit handen te nemen . En dan, als er eens iets verkeerd loopt, een veelzeggende blik. Ja, ja, door wie zitten we in België. Ze bedoelt het allemaal goed, maar de communicatie kan beter. Over de ziekte wordt niet gepraat. Wij zijn nog op zoek naar die joint, die ons enkele rustige en liefdevolle momenten samenbrengt. Ik ben blij dat jullie die gevonden hebben en wens jullie een succesvol hoogseizoen met de nodige rust voor jou. Je zal die toch moeten inplannen.
Groetjes, Jef.
Dag Niene! Ik heb je blog gelezen.
Wij wonen sinds 2007 in Oostenrijk. Daar zijn wij beiden geconfronteerd met heftig ziek worden. Wonende in het buitenland geeft dan een extra dimensie daaraan. Veel vragen komen dan in je op. Vragen die je nooit zou hebben gehad wanneer je in het vertrouwde Nederland was gebleven. Dat maakt het complexer, zeker ook omdat de cultuur vaak anders is. Tenminste, wij hebben dat zo ervaren. Dat kan er ook voor zorgen dat communicatie over je ziek zijn en de verwerking onderling met je partner onder extra spanning komt te staan. Je bent vaak nog meer op elkaar aangewezen.
En dat was je toch al binnen dat avontuur. Onhandige formulering, woordkeuze gebeuren dan sneller. En dus ook het gekwetst voelen daardoor. Jullie zijn een team. Leg niet teveel zout op de slakken. Dat werkt averechts op de genezing. Ik denk weleens, als ik geweten had wat op ons afkwam, waren wij dan wel vertrokken uit Nederland. Ik kan nu zeggen dat ik blij ben dat wij het wel gedaan hebben. Het is hier zoveel beter en het ziek worden heeft de relatie verdiept. Men wordt er sterker van, als je maar open en eerlijk blijft naar elkaar toe.
Lieve groet vanuit Austria, Paul
Lieve Niene,
Ik dacht dat ik je blog volgde, maar schijnbaar toch niet, dus nu een inhaalslag.
Communicatie is gewoon moeilijk, omdat je er beide met een ander gevoel inzit.
Het is net als iets uitpraten, in principe heb je, vanuit je eigen standpunt beide gelijk.
Samenleven met iemand die kanker heeft is moeilijk, niet doordat de ander moeilijk is, maar doordat je, zo graag wil helpen, maar het gewoon niet kunt, dat is pure onmacht.
En daardoor ga je dingen doen, waar je je wel nuttig invoelt, in de hoop dat het de ander rust geeft, alleen ziet die dat heel anders.
Ik wil niks goedpraten, maar probeer bewust Naïef te wezen, d.w.z. ga er van uit dat het ander, het niet zo bedoelt, als het op jou overkomt.
Als er een ding is, dat ik geleerd heb, is, dat je nooit alleen kanker hebt, de andere heeft het net zo goed.
Sorry als ik betweterig klink.
Ik denk dat het voor je man net zo moeilijk is als voor jou, niks is zo erg, als de onmacht voelen, iemand te zien vechten waar je van houdt, en er hopeloos bij staat.
Liefs Peter