IRM

De volgende dag dus weer naar de kliniek, alleen vanavond zal het druk zijn in het restaurant, 26 personen voor het diner. We moeten om 18:00 terug zijn, anders krijg ik de aardappels niet op tijd gaar. 

In de kliniek moet ik me omkleden in een wegwerp broek en een soort van cape die ik om mijn schouders sla. Een verpleegkundige prikt zonder genade een infuus met buisjes en slangetje eraan in mijn rechterhand. Ik moet met haar meelopen. 'Gewoon laten hangen', zegt ze over het infuus, maar het doet zo'n zeer dat ik de buisjes en slangetjes met mijn linkerhand moet ondersteunen. Zo kan ik mijn cape niet dichthouden houden. Ik heb geen zin om met blote borsten over de gang te moeten, ik ben geen koe. Ik hijs de cape op, probeer alles vast te houden met dezelfde hand. De verpleegkundige heeft hier geen tijd voor, ze beent voor me uit.

 In de MRI ruimte krijg ik van een andere vrouw een haarnetje, maar mijn linkerhand is vol en met mijn rechterhand kan ik niets. 'Hoe dan?', vraag ik. 'We zijn met alleen maar vrouwen hier', zegt ze. Ik kan niet anders dan de cape loslaten. Ik moet op de tafel gaan liggen, op mijn buik en met mijn borsten in een soort gat. Ze sjorren mijn armen boven mijn hoofd. Mijn mondkapje mag niet af. Dan schuiven ze me de tunnel in en zeggen dat ik vooral stil moet blijven liggen, anders moet het over. Maar ik krijg bijna geen lucht. Omdat ik op mijn gezicht lig, zit mijn mondkapje heel strak om mijn neus en mond. Adem in, adem uit. Concentreer me op mijn ademhaling. Rustig blijven. Overal hard geluid om me heen. Ik krijg geen lucht. 'Madame, NIET bewegen', hoor ik over de intercom. Kalmeer, denk aan iets anders : 'dikkertjedapklomopdetrapsmorgensvroegomkwartoverzevenomdegiraffeeenklontjetegevendaggiraffezeidikkertjedapweetjewatikhebgekregenrodelaarsjesvoorderegen'. Drie, vier, vijf keer zeg ik het hele gedicht op in mijn in hoofd. Is dit wat ze met je doen als je borstkanker hebt? Dan ben ik zo de Sjaak. Als het geluid ophoudt en de tafel uit de tunnel schuift, kan ik alleen nog maar huilen. De twee verpleegkundigen zijn weer binnengekomen. Een van hen helpt me van de tafel af. Ik sta huilend met blote borsten midden in die ruimte. 'Ja hoor, gooi het er maar uit, dat lucht lekker op', zegt er eentje vrolijk. Ze geeft mijn cape aan.

 'Wat is er met jou gebeurd?', vraagt mijn man als ik aangekleed weer in de wachtkamer kom. Maar ik schaam me dat ik zo mijn zelfbeheersing ben verloren. Mijn man vult formulieren in, trekt zijn pinpas. Ik hobbel achter hem aan de kliniek weer uit. Onderweg in de auto belt een vaste klant voor nog een tafeltje voor vier voor zodadelijk. Mijn man wil de reservering aannemen. Of je nou voor 26 of 30 staat te koken, dat maakt bijna geen verschil. Ik weiger, we krijgen ruzie.