Jalouse (jaloers)

Ruim 2 weken na de laatste chemo vallen opeens mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Ik had dit niet meer verwacht. Ik probeer ze terug te tekenen met oogpotlood. Dat staat heel raar, alsof ik permanent verbaasd kijk. 

Mijn laatste consult met de chirurgienne zou telefonisch zijn, maar ik heb het secretariaat gebeld en gezegd dat ik langs wil komen. Er zit bloed in mijn ontlasting. Ik probeer mijn angst te verbergen, ik wil niet dat ze nog meer gaan vinden dat ik hysterisch ben. 

De chirurgienne is mooi opgemaakt en draagt een paar gave donkergroene hakken onder haar witte doktersjas. Uiteraard zit er weer een stagiaire bij het gesprek. De chirurgienne zegt dat het helaas toch niet mogelijk zal zijn de tepel te behouden. Dat wist ik al. De radioloog heeft zijn conclusies in zijn rapport in vet afgedrukt. Nu duidelijk is dat ik mijn tepel zal gaan verliezen, begrijp ik eigenlijk ook niet meer waarom we moeten gaan voor een directe reconstructie met het risico dat de siliconen prothese vervormd raakt door de bestraling.

Maar alle vragen die ik had voorbereid, krioelen door mijn hoofd. Ik kan opeens ook niet meer bij mijn Frans. Dat deurtje zit potdicht. Ik stamel in het Engels half in het Nederlands dat ik zo vreselijk bang ben, dat ik geen upgrade naar een c-cup wil, maar gewoon wat ik heb. Had. Een kleine b. Wat zijn trouwens de andere opties, nu de tepel er toch af moet? Klopt het wat de radiotherapeut zei, dat ze de prothese er niet meer mooi uit kan halen als er iets mis gaat met de bestraling?

'De andere optie is de dorsaal', zegt de chirurgienne in het Engels met zo'n charmant zwaar Frans accent. Ze legt even haar hand op de betreffende spier in mijn rug. 'En ik kan de prothese er altijd weer uithalen als u niet tevreden bent'. 'Kunnen we ook geen directe reconstructie doen?, vraag ik. 'Dat kan ook', zegt de chirurgienne, 'u kunt mij tot op de dag voor de operatie laten weten wat u wilt dat ik doe.'

Ik weet niet meer wat ik wil.

Ik vertel haar over het bloed. 'Wie is uw oncoloog?', vraagt ze. Ze belt haar. De toon verandert meteen. Vrolijk en elegant worden er beleefdheden uitgewisseld. Ze zijn het heel erg met elkaar eens dat ze nodig een keer samen moeten gaan lunchen. Ik ben jaloers. Heel vroeger maakte ik ook lunchafspraken met collegas van andere afdelingen, beetje netwerken. 

'Ik zal haar geruststellen', hoor ik de chirurgienne tegen de oncologe zeggen. Ze hangt op. 'Het is waarschijnlijk een aambei', zegt ze tegen mij. We zijn weer terug in mijn wereld. 'Ik ben gynaecoloog', zegt ze, 'wilt u dat ik er even naar kijk?' Er mag in dit traject kennelijk helemaal niets van mijn zelfbeeld overblijven. De tijd dat ik op hoge hakken naar een lunchafspraak huppelde is voorgoed voorbij. Dus ik sta op en laat mijn broek zakken, zodat de ze me allebei even in de kont kunnen kijken.