Le deuil (de rouw)
Ik huil en ik huil en ik huil. Ik neem foto's van mijn linkerborst die binnenkort geamputeerd gaat worden. Ze hangt daar heel onschuldig. Ze heeft een klein foutje gemaakt, maar zal daar heel zwaar voor worden gestraft. Ik kan haar niet beschermen. Het is alsof ik recht op de executieplaats afloop.
Mijn man vindt dat ik het ziekenhuis moet bellen voor een verwijzing naar een psycholoog. Mijn moeder wil mij aan de pillen. Ik voel me verraden door iedereen die mij zou moeten steunen, maar ik ga uiteindelijk toch maar naar de huisarts. De huisarts is fantastisch. Twintig minuten lang luistert ze naar mijn geklaag en geraas. Dan zegt ze dat ze niet denkt dat ik een psycholoog nodig heb, of pillen. Ik ben gewoon in de rouw. Om het verlies van mijn borst. Ze vertelt me over de verschillende stadia van rouw. Ik ben duidelijk een beetje blijven hangen in de fase 'woede'. Ze denkt dat mijn vragen en twijfels bij de operatie en de bestraling horen bij de fase 'onderhandelen'. Net als mijn behoefte om alles te googlen. Maar ze vindt het niet zo vreemd dat ik dingen probeer te begrijpen. Ze is de eerste in lange tijd die me serieus neemt. Ik beken dat ik soms zin heb om in mijn auto te stappen en gewoon weg te rijden en nooit meer naar dat ziekenhuis terug te gaan. Dat vindt ze dan weer niet zo leuk. Ik moet haar beloven dat ik naar de operatie ga.
Ze stelt voor dat ik probeer mijn woede te richten op de kanker en wat minder op mijn artsen en mijn man.
13 reacties
Er zijn dus ook empathische medici in Frankrijk. Fijn zo’n huisarts.
Ik was gisteren bij de psycholoog en die gaf ook aan dat ik in de rouw ben. Zoveel verlies in 3 jaar tijd: mijn man, mijn gezondheid, mijn toekomst, mijn werk en mijn oude zelf. En dan vind ik dat ik dat met een paar huilbuien allemaal moet hebben verwerkt. Dat gaat dus niet lukken.
Liefs, Monique
lieve Monique,
Je komt het bij mij ook regelmatig tegen, dingen willen losaleten, achter me laten, verdriet niet meer willen.
Maar de realiteit is anders, en dat leer je pas door ervaring, en zo kom je iedere keer een stukje verder, en vindt je jezelf opnieuw uit.
Maar dit zijn dingen die met gemis te maken hebben, en hoewel de oorzaak duidelijk is, zullen er ook momenten zijn, dat je even voelt dat het leven je toelacht, dat het even goed gaat, en je de dag met een tevreden gevoel afsluit.
Dan sta je even op de top, en is alles mooi, en dit moet evenwicht brengen.
Ik hoop gewoon dat je heel veel van deze momenten mag hebben, en ze in je hart bewaart
Liefs Peter🫂😘
Lieve Monique,
Ik had me niet helemaal gerealiseerd dat alle narigheid voor jouw pas 3 jaar geleden is begonnen. Misschien omdat je vaak zo kalm en optimistisch klinkt, dacht ik dat jij langer de tijd had gehad om dingen te verwerken. Maar je bent dus nog volop bezig. Er is jou veel overkomen, een paar huilbuien lijken me inderdaad niet voldoende. Ik vind de boksbal van Milena een goed idee, maar jouw plan om mooie dingen te gaan maken van glas ook.
Niene
Daar zal vooral je man heel blij mee zijn ❤️
Lieve Niene,
Wat moet het heerlijk zijn geweest, eindelijk iemand te vinden, die jou, en je gevoelens serieus neemt.
Wat fijn dat jouw huisarts, een deel van wat jij voelt kan duiden, terwijl jij in de achtbaan zit, en je het onderwerp voelt.
Boosheid, of zelfs enorme woede, dat klinkt mij maar al te bekend in de oren.
Als je daar een soort van bliksemafleider voor kunt vinden, is dat fijn.
Ik weet dat je verhaal in het verleden is, maar jij hebt dit door moeten maken.
Wat doet dit me je, nu je het terugleest, en weer herbeleeft?
Liefs Peter🫂🫂😘
Lieve Peter,
Woede is een belangrijk deel van het rouwproces, dat ervaar jij zelf ook.
Het blog na blog herbeleven van de periode werkt voor mij heel goed. Ik word gedwongen te formuleren wat me dwars zat. De reacties troosten, maar werpen soms ook een heel ander licht op zaken. Na het blog verdwijnt de episode naar de achtergrond en houdt op met door mijn hoofd te malen. Dat is prettig, het ruimt lekker op. Eindelijk.
Niene
Kijk, dit maakt me nu blij.
Geef het een plekje, amehoela, maar dit helpt, het van je af schrijven, en de reacties die je soms een andere kijk geven op dingen.
Heeft iemand je vandaag al verteld dat je geweldig bent?
Tsjakka
Liefs Peter
😊
Fijn dat je een luisterend oor hebt getroffen met inlevingsvermogen. Geen moment te laat denk ik ook.
En inderdaad hoog tijd om eens flink boos te worden op de kanker. Bij mijn fysiotherapeut hebben ze een grote zwarte boksbal staan en twee keer per week ram ik die tumor volledig in elkaar. Gaat de kanker weg? Nee, maar man man man, wat voelt dat lekker 🥊🥊🥊
Oh da's goed, dat er bij jouw fysiotherapeut ruimte is voor woede (of doe je stiekem alsof de boksbal de tumor is?). Ik vind woede in geval van kanker helemaal niet zo'n verkeerde emotie. In mijn ziekenhuis hebben ze 'accepteren en je overgeven' heel hoog in het vaandel staan. En ik snap ook wel het nut van innerlijke rust enzo. Maar eerst moet er heel veel woede uit. Nou ja, bij mij dan en bij jou kennelijk ook. Blij dat ik niet de enige ben.
Kill!
Niene
Goeie zet om naar de huisarts te gaan. En wat heeft die je empathisch verder geholpen! Zo klinkt het in elk geval, het las heel warm. Voelde je dat ook zo aan?
Eén van de mensen die me heel na staan, zei me een keer "Jij bent abnormaal". toen ik vertelde dat ik een nachtmerrie had gehad over de kanker (1 keer!). Nadien heb ik nooit meer tegen iemand in mijn omgeving een andere ik getoond dan optimistisch, positief, nonchalant zelfs. Ik snap dus zeker hoe ongelukkige reacties van anderen een enorme impact kunnen hebben op je verdere verwerkingsproces en reacties.
Maar je huisarts lijkt me het allemaal goed te hebben gekaderd. En ik neem aan dat je je belofte hebt gehouden en naar de operatie bent gegaan?
Veel liefs!
Vaak hebben dingen die je liever niet wilt horen een grotere impact dan positieve dingen. Behalve dan deze keer toen de huisarts tot mijn verbazing zei dat ze me begreep en dat ze mijn gemoedstoestand vrij normaal vond. Dit was trouwens de tweede keer dat ze me met een paar zinnen weer terug op mijn pootjes zette, de eerste keer was net na de diagnose. Ik gun iedereen hier af en toe zo'n gesprek en jou zeker ook, Clemence. Het is niet leuk om te horen dat je abnormaal zou zijn, als je iets heel persoonlijks deelt als een angstdroom. Totdat je het woord 'abnormaal' beschouwt als een synoniem voor 'bijzonder, origineel en speciaal'.🤗
Niene
Ik ben zo blij dat je die huisarts hebt, Niene!
En haha, dank voor het helpen vertalen van het woord "abnormaal" 😃.