La fraude (uitkeringsfraude)

Er belt een vrouw. Ze noemt de naam van een instantie, ik versta er niets van, en begint persoonlijke vragen door de telefoon heen te ratelen. Ze is heel aanvallend. 'Hoe zwaar bent u, wanneer heeft u voor het laatst een arts geraadpleegd, wat voor bedrijf heeft u, rookt u?' 'Ik krijg iedere week chemo', zeg ik. 'Hoe oud bent u?', wil ze weten. 'U heeft mijn geboortedatum niet?', vraag ik. 'Jawel', zegt ze, 'maar dit is makkelijker'. Mijn slome chemobrein komt eindelijk in actie en laat mij haar zeggen dat ze de rest van haar vragen aan mijn huisarts mag gaan stellen. 'Wie is uw huisarts?', vraagt ze. Ik hang op. Ik weet niet of dit verstandig is, maar ik kan even niets beters verzinnen. We kunnen het later altijd nog op de chemo gooien.

De huisarts belt een paar dagen later om te zeggen dat dat gelieerd was aan de Sécu (uitkeringsinstantie). Het was een standaard check na zoveel maanden. Ze heeft ze de gevraagde info gegeven. Maar mijn oncologe blijft maar in haar wekelijkse rapporten opschrijven dat ik fulltime werk. 'U weet hoe het gaat met een bedrijf aan huis', zeg ik. 'Ik weet heel goed hoe dat gaat', zegt de huisarts, 'maar ze kunnen de uitkering stopzetten.'

Mijn man is het zat. 'Regel dit met de heks', draagt hij mij op. Ik heb daar zo geen zin in. Ik ben bang voor een confrontatie, maar bovenal: ik schaam me. Een uitkering trekken terwijl je werkt en inkomen hebt. Zo ben ik niet opgevoed. Ik ben al niet trots als ik naar mijn leven nu kijk, ik vind het niet fijn om daar ook nog eens het beeld van buitenlandse uitkeringsfraudeur aan toe te voegen. 

'U ontvangt een uitkering?', vraagt de oncologe, als ik haar mijn probleem toch maar heb voorgelegd. 'En nu doet de Sécu moeilijk', vat ze mijn verhaal samen. Ik durf haar bijna niet aan te kijken. 'Dat is echt belachelijk', zegt ze, 'ik bel zo wel even. U gaat zich nu geen zorgen lopen maken om geld'.

Nou, dat viel reuze mee. En wat een service! Chemo 11