Le Covid

De 8ste Taxol alweer. Het is een sleur aan het worden van bloedprikken, taxi naar de stad. Dat ziekenhuis dat dan in de verte opdoemt met in de kelder het hôpital du jour. Heel lang wachten op de gang, gesprekje met de oncologe, rijen stoelen met zwijgende mensen aan infusen. Sufgekookte lunch. Maar ik ben op driekwart.

Het is inmiddels eind augustus. Het hoogseizoen is voorbij, het wordt snel rustiger, minder heet. Ik heb zitten tellen. Als alles goed gaat met de operatie over een paar maanden, kan ik met de feestdagen lekker in Nederland bij mijn moeder op de bank herstellen. Ik kijk daar zo naar uit, naar mijn familie om mij heen. Ik voel me leeg vanbinnen.

Mijn man loopt al een paar dagen te klagen dat hij een verkoudheid op voelt komen. Ik zeg hem dat niemand verkouden is eind augustus, doe maar even een testje. Zaterdagochtend, ik lig nog in bed, komt hij me een positieve zelftest laten zien. Fantastisch. Ik voel me trouwens ook niet zo lekker, beetje grieperig en duizelig. Wanneer ik buiten adem terugkom van de ochtendwandeling met de hond doe ik er ook eentje en ja hoor. Ik denk niet dat het nu nog zin heeft om in het logeerbed te gaan liggen. 

Wat komt dat slecht uit. Deze week heb ik mijn eerste gesprek met de chirurg. Ik vergelijk de resultaten van mijn bloedtest met die van de weken daarvoor. Ik zie geen grote verschillen. Ik besluit om gewoon naar de volgende chemo te gaan en niets te zeggen. Als ik mijn hoest een beetje inhoud, kunnen we net doen of mijn verlopen kop door de Taxol komt.

Ik realiseer me ergens dat het nogal onverantwoord is om met mijn Covid tussen al die verzwakte mensen in het hôpital du jour te gaan zitten. Maar ik kan alleen nog maar heel egoïstisch aan mezelf denken. Als ik in het ziekenhuis vertel dat ik Covid heb, gaan ze me vast in quarantaine zetten, de chemo uitstellen, mijn afspraak met chirurg verplaatsen en van die vreselijke testwattenstaafjes diep in mijn toch al bloedende neus steken. Misschien ook niet. Ik weet het niet zeker. Ik heb gezocht, maar nergens hun Covid-protocol kunnen vinden. 

Maar ik ga het risico niet nemen. Ik wil zo graag dat er een einde komt aan deze kuur, ik wil het niet nog langer oprekken, ik ben het zo zat. Ik wil horen wat de chirurg te zeggen heeft. Ik bedoel, we zitten daar allemaal meters uit elkaar, helemaal ingepakt in mondkapjes en plastic. Voor mijn gezondheid ben ik ook niet bang. Een Covid infectie is altijd een mogelijkheid geweest met het hotel, en de oncologe vond het niet eens nodig dat ik een booster ging halen.

Alleen om Nassim maak ik me beetje zorgen (hij is een soort van ZZPer ), dus ik draag ook een mondkapje in de taxi.