La guerre (oorlog)

De tweede week van september. Het naseizoen loopt eigenlijk door tot de derde week van september, maar nu zijn we er allebei echt klaar mee. We sluiten. We gaan lekker op vakantie met de camper. We kunnen niet ver, want ik moet nog meerdere keren in de stad zijn voor bloedprikken, chemo en de tweede afspraak bij de chirurgienne. 

Maar er is veel te doen in het gebied rondom de stad. Veel meren om in te zwemmen. Dat vind ik lekker. Verder maken we voornamelijk lange wandelingen. Ik ben een beetje geobsedeerd. Ik wil laten zien dat ik dat gewoon nog kan. Als een bewijs dat het goed gaat komen. We voeren het aantal kilometers iedere dag op. Aan het einde van de week loop ik 20 km per dag, 600 meter hoogteverschil 

Mijn man is een beetje verbaasd, normaal gesproken ben ik niet zo fanatiek. Maar hij zoekt zonder protest iedere dag weer een nieuwe wandelroute voor me uit. Zo lang ik bezig ben een berg op te puffen, kan ik tenminste niet kwaad worden op hem. 

Daar is tegenwoordig niet heel veel voor nodig. We zijn op zo'n punt in onze relatie waarin we wat er allemaal gebeurd is, nog niet helemaal hebben uitgesproken; er zit wat oud zeer, zal ik maar zeggen. En we moeten een plan hebben van hoe nu verder. We zijn het niet met elkaar eens, over niets. Soms is het echt oorlog. 

Ik heb hem gezegd dat hij ook niet mee hoeft naar het tweede consult bij de chirurgienne. Ik weet hoe gemeen het van me is om hem buiten te sluiten. Daar staat hij met het pak aan informatie en vragen dat hij heeft voorbereid. Over alle mogelijke vormen van borstreconstructie, ook de experimentele. Hij begrijpt niet dat ik zo maar ja ga zeggen tegen wat de chirurgienne mij voorstelt. Hij vindt dat we alle opties moeten onderzoeken. Maar ik heb mijn keuze al gemaakt. Ik wil er verder niet meer over praten. Mijn lijf. Geen eigen weefsel. Ik vind die mastectomie al zo moeilijk. Dus we gaan niet ergens nog een stuk Niene lossnijden en dat onder mijn vel door trekken naar waar eerst mij linkerborst zat. Dat is niks voor mij.