Le contrôle (de controle)

Mijn man is naar de huisarts geweest en heeft voor ons allebei een recept voor een Covid booster gekregen. Ik weet niet of ik een booster mag bij mijn chemo en of ik het nodig heb. Ik vraag het toch maar aan de oncologe, aan wie anders? Ze geeft me voor de verandering een heel uitgebreid antwoord. Kennelijk mag ik dit soort vragen wel stellen. Maar er komt geen duidelijke ja of nee. 'Un peu de conseil (dus wat beveelt u aan?)', vraag ik. Ik krijg weer een variant op: dat mag u zelf weten. Is deze Marion anti-vax ofzo? 'Kijk, u kunt weer lachen', zegt ze. 

Ze vraagt of ik nog werk. Natuurlijk werk ik nog. Het hoogseizoen is nu echt begonnen en mijn man kan geen nee zeggen tegen een extra tafeltje. Ik kom terug van een late chemo en het terras zit helemaal vol. Hij rent heen en weer tussen keuken en bar. De keuken is nu al een chaos. Hij is van plan om gekookte aardappelen van eer-eergisteren te serveren. Gevonden in een bakje achterin de koelkast en weggooien is zonde. Is hij helemaal van de pot geplukt? Ik pak de oude aardappelen en mik ze in de vuilnisbak. Hij is alweer terug naar zijn terras gerend om het volgende rondje drankjes te serveren. Ik bind een schort over mijn chemopak, schop mijn schoenen uit, doe nieuwe aardappelen in de snelkookpan en zet de friteuse aan. Hoeveel vrouwen moeten er in een restaurantkeuken werken met een verse lading chemo in hun lijf? Ik zeg hem later dat hij dit niet kan maken. 'Je doet het zelf', zegt hij. 'Je mag van mij naar bed, ik vraag helemaal niks van je. Maar alles moet altijd precies zo gaan als jij het wilt'. 

Dit vertel ik haar uiteraard niet. Ik schaam me dood voor onze amateuristische bedrijfsvoering. Ik zeg haar dat ik een beetje werk. 'Maak het niet te gek', zegt ze, 'u moet uzelf niet te veel vermoeien'. Ze zegt dat ze er de komende 2 weken niet zal zijn. Zoals altijd brengt ze me naar de verpleegsters post, klopje op mijn rug. Ik wens haar een fijne vakantie. Chemo 7