L'indemnité (de ziekte uitkering)
De huisarts belt om te zeggen dat de oncologe iedere week in haar rapporten schrijft dat ik de chemobehandeling heel goed verdraag en dat ik fulltime in mijn bedrijf werk. 'Ik moet deze rapporten doorsturen aan de Sécu (uitkeringsinstantie)', zegt de huisarts, 'en ik ben bang dat u in de problemen gaat komen met uw ziekte uitkering. Vraag uw oncologe om een beetje in haar rapportage te minderen'.
Mijn man zegt: 'Je hoeft de heks niet te vertellen dat je nog werkt, hè.' Nee, maar ze vraagt er iedere keer naar. 'Lieg, huil', stelt hij voor, 'voor je behandeling maakt het niets uit, maar die uitkering is ruim 1600 euro in de maand.'
Ik weet het niet. Ik vind het doorsturen van de rapporten nogal een lek in de arts- patiënt vertrouwensrelatie. Maar misschien zien ze dat anders hier in Frankrijk. Hoe dan ook, ze staat gif door mijn aderen te pompen en moet de effecten op mijn lichaam monitoren. Het lijkt me toch onverstandig om tegen de oncologe te gaan lopen liegen.
9 reacties
Nou zeg, das toch maar een leugentje om bestwil, niet?
Ik ben het wel met Willy eens dat dit een leugentje om bestwil kan zijn, maar ik snap jouw dilemma dat je wel eerlijk tegen je oncologe wil zijn. Aan de andere kant: had je ook nog fulltime gewerkt als je voor een werkgever had gewerkt?
Liefs, Monique
Mijn huisdokter krijgt ook altijd een keurig verslag van mijn wel en wee van onze gesprekken. Ben ik wel blij mee. Kan die man ook wat leren van mijn kankerzaken. En terecht dat jouw huisarts jou er op wijst dat jij jezelf zo in de vingers snijdt. Als ervaren kok klinkt jou dat onbekend natuurlijk, maar jij hebt niet voor deze ziekte gekozen. Er is een systeem bedacht om je te ondersteunen, laat dat nou op zijn beloop en doe het met terugwerkende kracht wat minder aan.
Ja, help jezelf niet helemaal de vernieling in.
Ik denk dat ik bepaalde dingen zou verzwijgen of afzwakken. Dat is toch niet echt liegen. Ik weet niet hoe het bij jullie zit maar ik wordt verzocht, iedere dag, eenzelfde vragenlijst in te vullen in de app van het ziekenhuis. Die vragenlijst gaat over alle mogelijke neveneffecten van de chemo en mijn psychisch welbevinden. Dit komt waarschijnlijk op een of andere manier in mijn medisch dossier terecht want het oncoteam en mijn huisarts zijn op de hoogte. Ik denk ook niet dat het juist is dat iemand op basis van een rating al dan niet een uitkering krijgt. Iedere beoordeling door een ander persoon zal subjectief zijn. Het systeem zou inderdaad de zieke persoon moeten ondersteunen.
Nou, een verslag bij mij is 90% herhaling van het vorige (copy paste van wat in het verleden gebeurde) en dan het hele consult in één kleine alinea waarin geen enkel woord staat over hoe ik me (fysiek of mentaal) voel. Dat vind ik dat weer veel te weinig want zo is het net alsof er totaal niets aan de hand is. Maar ik zou me inderdaad iets minder flink houden bij haar, hoe moeilijk dat ook is. Mijn oncologe wil ook gewoon niet dat ze dan ooit voor voldongen feiten staat die ze misschien al lang had kunnen zien aankomen als ik wat eerlijker was geweest. En dat vind ik al reden genoeg. Laat staan als er 1600 euro aan vast zou hangen...
Hoi iedereen die weer zo lief was om te reageren,
Nee, ik had niet fulltime gewerkt als ik ergens in loondienst was geweest, maar hier gaat het om een eigen tweemanszaak. Niet alleen mijn inkomen, maar ook dat van mijn man. Plus de ‘waarde’ van zo'n bedrijf, die snel keldert als je dicht gaat tijdens het hoogseizoen. Dat is dan wel een sterke motivatie om door te werken als je daar lichamelijk toe in staat bent. En dat was ik dus, min of meer. De ziekteverzekering compenseerde maar een gedeelte van de gemiste inkomsten.
En natuurlijk gaat de gezondheid voor. Maar mijn probleem was dat ik a) nog steeds niet kon of wilde geloven dat ik ziek was en recht had op een uitkering en, tegelijkertijd b) serieus dacht: hoe minder last van bijwerkingen, hoe beter de prognose. Achteraf had ik het misschien anders gedaan. Het is een leerproces hè.
Beste Niene,
Ik heb 45 jaar gewerkt als zelfstandige in ons familiebedrijf. Nooit een dag afwezig geweest, zelfs niet als ik me minder voelde. Ik begrijp je reactie heel goed. En inderdaad de waarde van een zaak is in ons beider geval primordiaal. Het betekent tenslotte voor een groot deel wat we later in ons pensioen kunnen doen. Maar nu, met mijn huidige diagnose, begin ik te twijfelen. Onze droom in Portugal aan diggelen. Had ik niet beter vroeger er wat van genoten? Het is inderdaad een leerproces, maar misschien te laat. Ik denk dat we het niet kunnen weten. No second chanches in live. Ik wens jullie het allerbeste toe.
Groetjes, Jef.
Lieve Niene,
Je werkt fulltime, want je vindt, dat je alles zelf overeind moet houden.
Maar een zware pan van het vuur halen, red je niet, schreef je laatst.
Ik denk dat je naast de harde gevolgen van de chemo, ook bezig bent met roofbouw.
Misschien mag ik me er niet mee bemoeien, maar ik zie een mooi mens, die in de verdrukking zit, bezig is met het gevecht van haar leven, en daarnaast nog een 2e gevecht levert.
Het is geen liegen, als je zegt, dat je alles tegelijkertijd, soms niet trekt, en dat je een stapje terug moet doen.
Maar halsstarrig door blijven gaan, maakt het er niet beter op.
Ik zie mijn vrouw nog staan koken, want ze moest en ze zou, terwijl ze op haar benen stond te zwaaien, op zo'n moment, zette ik ze op de bank, en nam het over.
Ik hoop zo dat jij dit niet doet, want als partner doet dat zeer, als je iemand zo ziet, terwijl je de ander het beste gunt.
Sorry als ik te ver ga, maar er is zoveel herkenning, ik wou dat ik dat stukje over had kunnen slaan, het doet echt zeer, iemand waar ja van houdt zo te moeten zien vechten