Le souschef (hulp)

  • Openbaar blog
  • dinsdag 7 mei 2024
  • 293 x gelezen

Hulp is onderweg, in de vorm van mijn schoonzus en zwager. Ik zie het alleen niet als hulp, maar als bezoek. Met de verplichting om het gezellig te maken en extra lekker te koken. En dat met een iedere dag een vol hotel en iedere week een chemo. Van het idee alleen al raak ik in paniek. 'Doe niet zo raar', zegt mijn man, 'ze komen om te helpen. Je hoeft niets te doen, ik regel het'.

Dan stelt hij voor dat we onze spullen van ons zolderappartement naar de camper verhuizen en daar een paar weken gaan bivakkeren. Misschien is het wel zo aardig en gastvrij om schoonzus met haar pijnlijke rug in het appartementje te laten slapen. Ze offeren immers hun vakantiedagen op om bij ons te komen werken. Alle andere kamers in het hotel heeft hij verhuurd. Mijn nekharen gaan overeind staan. 'Denk er even over na. Je vindt het toch altijd fijn om in de camper te slapen?', probeert hij nog. 

Ik kan het niet tegenhouden, ik ga door het lint. Ik krijs dat ik ze niet gevraagd heb om te komen werken. Dat ik dicht wil, dat alle gasten moeten oprotten, dat het mijn huis is, mijn keuken, mijn lichaam. Dat niemand naar me luistert.  Dat ik in mijn eigen bed wil slapen. Dat het leven niet alleen maar draait om geld verdienen. 

'Het was maar een voorstel', zegt hij. Hij vraagt of ik er ooit een seconde bij stil heb gestaan dat hij nu heel erg de steun van zijn zus nodig heeft. Niet met het hotel, maar met mij. Hij is bijna bang om alleen te zijn met mij, met hoe ik nu ben, met mijn gehuil, mijn geschreeuw.

Ze komen op een vrijdagavond aan, terwijl wij een groep van 9 serveren. Ik sta weer te huilen onder het koken. Het maakt me niets meer uit dat mijn zwager en schoonzus het zien. Ik ben de schaamte voorbij. Mijn man vertelt mij later dat ze geschrokken waren en dat hij op zijn kop heeft gehad van zijn zus. 

De volgende dag pakt de nieuwe souschef een schort en installeert zich in mijn keuken. Ze zegt dat ik mijn werk moet gaan opdelen in duidelijke, te delegeren brokken en dat het daarna tijd is voor mijn middagdutje. Mijn zwager heeft hun bagage in de camper gelegd en neemt plaats achter de vaatwasser. Ik laat ze.

 

Reageren
Volgend blogbericht

13 reacties

Ik zou hier helemaal geen schaamte over hebben. Geen enkele buitenstaander kan inschatten wat kanker met je doet. Je moet accepteren enkel nog te doen wat je lichaam nog aankan en voor het psychische aspect heeft niemand een antwoord, denk ik. Daarin staan we alleen. Maar ook de partners en familie hebben zo hun problemen om dit te verwerken. Ik zie dat mijn vrouw en dochter en haar gezin dit onderwerp zo ver mogelijk uit de weg gaan. In hun mindset moet hun normale, meestal leuke, leven gewoon doorgaan. Bvb. Mijn vrouw plant nog investeringen aan onze huizen in Portugal terwijl ze te koop staan. Ik denk dat de enige oplossing een nog betere en duidelijker communicatie vooraf is. Maar hoe begin je daaraan?

Laatst bewerkt: 07/05/2024 - 12:16
Reageren

Hoi Jef,

De enige wiens/wier gedrag je kunt controleren ben je zelf. Ik voelde me erg geholpen toen de huisarts mijn psychische gesteldheid duidde als rouw. Want daar kan ik wat mee: rouw verloopt in herkenbare fases en vooral, rouw is eindig. Op een gegeven moment was ik het schreeuwen moe en waren de tranen op. Het moet eruit, zal ik maar zeggen en dat duurt even. Maar daarna verliep de communicatie met de omgeving opeens ook veel beter😉 En ik denk dat de chemicaliën die ze in je laten lopen ook iets doen met je hoofd. In ieder geval, heel veel sterkte met je komende slechte dagen!

Niene

Laatst bewerkt: 08/05/2024 - 15:06
Reageren

Dank je Niene. Met Litican zullen die slechte dagen wel meevallen. Met rouwen heb ik het moeilijker. De dood aan kanker van mijn 23 jarige zus heb ik gewoon afgeblokt maar in feite nooit verwerkt. Die chemicaliën doen zeker wat. Nogmaals dank.

Vele groeten , Jef.

Laatst bewerkt: 08/05/2024 - 16:07
Reageren

Hoi Jef,

Het is niet makkelijk.
In Mimpie's blog staan een paar zinnen die me wel aanspraken,uit het blote hoofd
Wat doe ik dat jij fijn vindt
Wat doe jij, wat ik fijn vindt
Wat doe ik, wat jij niet fijn vindt

En dit zijn vragen die je elkaar stelt.
Uiteindelijk houd je van elkaar, en heb je geen van beide voor deze rotziekte gekozen
Peter

Laatst bewerkt: 20/05/2024 - 21:28
Reageren

Druk en verwachtingen. Mensen leggen het, bewust of onbewust, toch vaak op. Door een gewone vraag of opmerking kan je soms voelen "moet ik dit dan allemaal ook nog doen?" Iets waar ik zelf ook enorm hard mee worstel. En dan het liever zelf doen tot je aan de grens zit. Omdat duidelijk communiceren blijkbaar toch veel moeilijker is dan het klinkt. Willy heeft te doen met je man, maar ik vind dat hij soms toch echt wel niet nadenkt en éérst aan anderen denkt en dan pas aan jou... Maar hij zal daar in de loop der tijd ook wel in bijgeleerd hebben zeker ;)

Laatst bewerkt: 09/05/2024 - 09:40
Reageren

Lieve Clemence, dit is wat liefde, en onmacht met je doen.
Je komt in de overlevingsstand, en zoekt wanhopig naar een manier om ermee om te gaan.
Vasthouden, aan wat eens normaal was, is letterlijk houvast proberen te krijgen.
Je doet het omdat je wil dat de ander zich daar niet mee bezig hoeft te houden.
En ik denk dat de chemo ook wel heel wat invloed heeft.
Maar goed, eigenlijk heb ik geen recht van spreken.

Peter

Laatst bewerkt: 20/05/2024 - 21:33
Reageren

Nou, als naaste heb je net bijzonder veel recht van spreken. Want dat zijn schoenen waar ik zelf niet in sta, dus waar ik dan soms op mijn hoofd sta te krabben van "huh?". Terwijl jij dat dan perfect kunt begrijpen en kaderen. Zo leren we steeds meer hoe het is in andere schoentjes en dat vind ik een belangrijke meerwaarde.

Laatst bewerkt: 21/05/2024 - 10:01
Reageren