Le medecin généraliste (de huisarts)

Tijdens mijn ontbijt realiseer ik me dat dit zo niet kan. Ik zie eruit als een gebruikt theezakje en het skiseizoen is nog niet afgelopen. Ik zoek de resultaten van de onderzoeken uit de kliniek bij elkaar en rijd naar de huisarts.

Ik zeg haar dat het niet goed met mij gaat, maar dat ik eigenlijk niet begrijp wat er nou aan de hand is. Ze leest de rapporten, legt me uit wat er staat. Ik zeg haar dat ik niet begrijp waarom ik opeens niets begrijp, waarom ik niemand versta, waarom mijn brein het niet meer doet. Ze zegt 'Kanker zit in ons collectieve bewustzijn als een synoniem voor lijden en dood. U voelt nu een gevaar en u bevriest. Maar het hoeft niet zo te zijn. Zeker op het gebied van de behandeling van borstkanker is er de afgelopen 20 jaar enorme vooruitgang gemaakt'. Ik vertel haar over de MRI. Ze zegt dat dit soort dingen kunnen gebeuren, maar dat ik zelf kan beslissen hoe ik ze ervaar. 

Ze schrijft me een kalmeringsmiddel voor, verandert de status op mijn pasje naar 'affection de longue durée' (langdurige aandoening), waardoor vanaf nu al mijn ziektekosten rechtstreeks naar het ziekenfonds gaan. Ze meldt me ziek, zodat ik een uitkering kan aanvragen. Ze geeft me de titel van een podcast: Impatiente. 'Dat is een feministische kijk op borstkanker', zegt ze. Kennelijk kan ik wel wat empowerment gebruiken.

'Ben ik hier wel voor het zomerseizoen mee klaar, met deze kanker?', vraag ik. 'Nee, dat denk ik niet', zegt ze.