Le miroir (de spiegel)
Terwijl ik aan de negende drup hang, loopt Kirsten de zaal binnen. Zij is al klaar, die van haar duurt tegenwoordig nog maar 15 minuten. De Taxol die ze hiervoor kreeg, deed helemaal niks voor haar. Ze gaat op een krukje naast me zitten, ze ziet er moe uit. We praten wat terwijl zij op haar taxi terug naar huis wacht.
Ze vertelt dat veel vrouwen met borstkanker geloven dat hun ziekte is ontstaan door een intense, emotionele gebeurtenis in hun leven. Een geboorte, een scheiding, ontslag, verhuizing, een sterfgeval. Ik moet denken aan het volledig onverwachte overlijden van mijn vader vorig jaar. Brak mijn hart. Het lijkt me niet ondenkbaar dat dat gevolgen heeft gehad. Hier hoef je uiteraard bij je oncologe niet over te beginnen. Die gaat daar alleen maar met haar ogen van rollen. Maar het is een feit dat ze niet weten waarom cellen opeens gaan doordraaien en tumoren vormen. 'Pech' noemen de doktoren het. Ik vraag me af of ze dat zelf ook echt geloven.
Als ik thuis kom, zijn man, schoonzus en zwager zoals gewoonlijk druk bezig. Ik help 2 uurtjes met de service de dîner (het avondeten) en ga dan naar mijn kamer om te rusten, terwijl zij alles opruimen en ons eigen avondeten koken. Ik heb een grote ventilator naast mijn bed gezet die ik constant laat draaien in deze hitte. Vreemd genoeg voelen mijn voeten ijskoud aan. Mijn teennagels lijken donkerder en dikker te worden. Ik heb de laatste tijd ook vaak spontaan een bloedneus. Mijn haar is heel langzaam terug aan het groeien, maar het is borstelig en grauwgrijs. Mijn huid is droog en gerimpeld. Ik herken mezelf bijna niet meer in de spiegel. Ik ben ook niet meer ongesteld geworden.
9 reacties
Zo herkenbaar: het je openstellen voor het idee dat de kanker (mede) heeft kunnen ontstaan door een intense emotionele stress. En ook de bloedneuzen, het gebrek aan bloed beneden, de grauwe huidskleur en het pleeborstelhaar...
Nog gecondoleerd met je vader, wat ontzettend heftig als het ook nog eens onverwachts is.
Verdrietig dat je vader zo onverwacht is overleden, Niene. Zo’n emotionele gebeurtenis kan op allerlei manieren invloed hebben op je gezondheid, maar het ligt niet zo voor de hand dat de emotionele impact van het overlijden van je vader ervoor gezorgd heeft dat er bij jou cellen zijn ‘doorgedraaid’. Er gaat namelijk best veel tijd voorbij tussen het ontstaan van de eerste kwaadaardige cellen en de vorming van een waarneembare tumor; meer dan een jaar.
Over wat ertoe leidt dat cellen kwaadaardig worden, is trouwens best wel veel bekend. ‘Pech’ is iets wat best een beetje beter kan worden toegelicht.
Innige deelneming met het plotse verlies van je vader.
Ik denk ook niet dat de geneesheren geloven in pech bij het ontstaan van kanker. Ergens moet er een trigger bestaan die de celdeling op hol doet slaan. Hopelijk vinden ze die snel. Gezonde levenswijze is iets, maar niet alles denk ik. Blijven hopen op de research. De titel van je stuk, de spiegel, is ook mijn beste vriend niet de laatste tijd. Maar soms heb ik die niet nodig als ik de reacties van omstaanders zie. Dan weet ik genoeg.
Vele groetjes en het ga je goed.
Ik geloof ook nooit dat er "één" trigger is. Mensen en mensenlichamen zijn zo verschillend dat er volgens mij ontzettend veel mogelijke triggers kunnen zijn. Sommige zaken zijn vb. zelfs al in aanleg aanwezig. Ik voor mij hoef ook absoluut geen oorzaak. Nog beetje victim blaming erbij, nee dank je. Er is een probleem, los het op. Maar het verleden verander je niet, dus daar steek ik dan geen Latijn in. Maar dat is mijn houding he, 'k heb respect voor mensen die dat anders zien.
Ik kan volledig meegaan in je verhaal. Ik bedoelde ook niet één trigger. Komt waarschijnlijk in mijn tekst niet over. Moest er maar één trigger zijn hadden ze die waarschijnlijk allang gevonden.
Inderdaad, helemaal mee eens. Sorry als ik wat scherp overkwam, ik ben erg gespannen vandaag 😘.
Kul!
Een vreemd woord in het Nederlands, zal vast wel uit het Frans komen. Quul?? Voordat zo'n etterbakje groot genoeg is om hem of haar te zien op een scan, dan ben je al een fors aantal jaar verder. https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/blogs/het-is-een-vreemd-ki… Tenzij er tienduizenden cellen collectief besluiten om te muteren in een kankercel.
Hiermee pleit ik je vader vrij, wat niet wegneemt dat zijn overlijden voor jou verdrietig was.
Wou ik ook zeggen: als je een beetje weet hoe zo een tumor groeit, dan weet je dat je die banden niet moet leggen. Emoties spelen onrechtstreeks zeker een rol (hormoonsysteem, immuunsysteem, voeding, beweging...) maar die één op één relaties, ik krijg er de creeps van.
Kul, Quul? Ik denk ‘Cul’, het betekent: m’n kont, me reet. Da’s toch ongeveer wat jullie willen zeggen, Zweef en Dezedanmaar? Ik ben heus niet van de alternative facts en ik kan meegaan in je verhaal over celdelingsduur (hoewel, is het probleem van kanker niet juist dat het grillig en onvoorspelbaar is? En hoeveel potentiële tumorhaarden, zweven er zachtjes delend door mijn bloed, die nooit echt wat worden?)
Ik wil met mijn verhaal illustreren hoe mensen een antwoord proberen te vinden op de vraag ‘Waarom, in godsnaam?’ Een heel prangende, zeurende, gekmakende vraag, waar in mijn ervaring heel weinig aandacht voor is. Uiteraard wordt er uitgebreid research naar gedaan. Ik vul ook ellenlange vragenlijsten in: hoeveel ik sta, zit, loop, hard loop, hoeveel peulvruchten ik eet, hoeveel caroteen, ham, melk, rood vlees, bladgroenten, roken, drinken, of het in de familie zit, wanneer ik voor het eerst menstrueerde. Maar alle resultaten zijn statistieken: dit of dat verhoogt je kans op kanker. Als je de vraag waarom ik in de spreekkamer stelt, is het antwoord ‘Dat weten we niet’. We kennen ook allemaal een geheelonthoudende, veganistische fit Girl, die ook geveld werd.
En het idee dat ziekte ontstaat door een onbalans van humoren (gal, slijm, bloed enzo), een obstructie in de energiebanen, of een kwade geest, is eeuwenoud, wereldwijd en hardnekkig. Dus verdient aandacht.
Maar het pleit wel mijn vader vrij. Gelukkig. Hij hield helemaal niet van kul.