Le nouvel oncologue (de nieuwe oncoloog)

Bijna een uur later dan de afspraak voor mijn eerste chemo word ik eindelijk opgehaald. Niet door mijn eigen oncologe, maar door eentje met een indrukwekkende sleeve. Ze zegt: 'Het spijt dr. Die-en-die (mijn eigen oncoloog), dat zij u vandaag niet kan begeleiden.' Het spijt mij niet, ik vind het best. Deze doet tenminste alsof het haar wat interesseert. Ze is de eerste die vriendelijk tegen me is. Ze zegt 'Wij gaan u genezen.'

Ze geeft me wat folders over bijwerkingen en over wat je moet eten als chemopatient. Ze zegt: 'Het maakt mij niet uit wat u eet. Biologisch, vegetarisch, wat u wilt. Maar u gaat niet vasten, u blijft eten. Is dat duidelijk?' Ik heb geen idee waar dat nou weer vandaan komt. Waarom ze denkt dat ik wil gaan vasten. Of waarom ze denkt dat ik vegetarisch ben. Misschien vindt ze dat ik er zo uitzie.

Ze noemt de medicijnen die ik de komende dagen na de chemo moet nemen, Prednison en Nyvepria. Dat is de eerste keer dat ik ervan hoor, ik heb ze niet in huis. Mijn eigen oncologe, dr. Die-en-die, heeft me er geen recept voor gegeven. En het is nu vrijdagmiddag. Als ik straks thuiskom, is het vrijdagavond en dan is bij ons op het Franse platteland alles al lang dicht. Waar ga ik die medicijnen vandaan halen, terwijl ik hier aan de chemo hang? 'Neem maar contact op met uw lokale apotheker zegt de oncologe, 'die kan ze met spoed bestellen'. Fijn dat ik mijn telefoon ben gaan zoeken. Als ik zodadelijk een moment heb, bel ik mijn man wel om te vragen of hij er even achteraan gaat.

Maar ik ben helemaal klaar met dr. Die-en-die. Ik heb liever deze als oncoloog. Ik vraag haar of ik bij haar mag blijven. Ze trekt even haar wenkbrauwen op, maar zegt: 'waarom niet? Geef het zo maar door aan de secretaresse.' Ze neemt me mee naar de verpleegsterspost. Ze legt kort haar hand op mijn rug en draagt me dan over. Chemo 1