Les ménagères (de huisvrouwen)

De op een na laatste chemo alweer. Mijn eigen oncologe is er niet, dus ik heb een afspraak met een andere en die vent laat me gewoon ruim anderhalf uur wachten. De hele wachtkamer is al leeg. De lunch heb ik mooi gemist. Wanneer ik eindelijk tegenover hem zit mompelt hij dat er een noodgeval was. Hij kijkt daarbij niet naar mij, maar naar zijn handen, dus ik denk dat hij mij gewoon was vergeten, maar wat weet ik er nou van. 'Heeft u iets van mij nodig?', vraagt hij. 'Wat?' 'Een recept'. 'Waarvoor?' 'Voor uw handen, uw voeten'. 'Nee'. Ik ben zo pissig dat ik niet eens meer met twee woorden kan spreken. Met 3 minuten sta ik weer buiten zijn spreekkamer. Chemo 15

Ik had andere plannen voor deze vrijdagmiddag. Mijn vriendin Laura is speciaal helemaal hier naartoe gekomen om mij te helpen met het verwerken van de oogst van de moestuin. Vijf dagen lang wassen, schillen, snijden, blancheren. En dan wecken, inmaken in azijn en kruiden, of gewoon invriezen. Het is eigenlijk meer voor de lol en omdat je al die schattig kromgegroeide groenten uit eigen tuin niet zomaar weg gaat gooien. Een potje Hak is 10 keer goedkoper en efficiënter, zal ik maar zeggen. Maar het is ook wel leuk voor de uitstraling van het restaurant. En als we op het einde de potten groenten in allerlei kleuren in de voorraadkast zetten, komt er een soort van ouderwetse huisvrouwentrots over ons. Wij komen de winter wel door. 

Laura stapt weer op de bus met potten verse, loeihete groene sambal in haar tas en ik herinner me opeens dat ik nog een chemokuurtje af te maken heb. Dankjewel, lieve Laura, als ik jou toch niet had. ❤️