Mammo

Mijn man wijst mij op een klont in de rechter bovenkant van mij linkerborst. 'Misschien ff naar de huisarts', zegt hij. Ja sgoed, maar niet nu, te druk, te gecompliceerd ook. Onze oude huisarts is 2 jaar ervoor tijdens de eerste lockdown overleden. In het harnas, aan Covid. Een huisarts uit het volgende dorp neemt de praktijk nu waar. Hij heeft het erg druk en ik weet nooit wanneer hij nou spreekuur houdt. Bovendien heb ik niet zo'n zin om daar met de borsten bloot te moeten. 'Zal ik dan maar weer even bellen?', vraagt mijn man wanneer ik na een week geen actie heb ondernomen. Het blijkt dat er inmiddels een tijdelijke vervanging is gevonden. Een vrouw. Ok dan. Het is halverwege januari en ze draagt een jolige kersttrui. Ze onderzoekt mijn borsten. 'Het kan een ontsteking zijn', zegt ze, maar voor de zekerheid toch even een mammografie. Ze belt wat rond en regelt een mammografie voor me voor eind volgende week. In een privekliniek in de stad. Anderhalf uur met de auto, enkele reis. Zucht. Zo geen tijd, we zitten midden in de voorbereidingen voor het skiseizoen. Ik vraag en krijg een recept voor een ontstekingsremmer. Mocht de klont over een paar dagen verdwenen zijn, dan kan ik de mammo altijd nog annuleren. De week erop rijdt mijn man mij naar de kliniek. Vanwege de covid maatregelen mag hij niet mee naar binnen. Ik volg de bruine pijlen naar radiologie, geef mijn pasje af bij de receptie. Het is druk in de wachtkamer. Ik twijfel of ik mijn moeder zal bellen om de tijd door te babbelen, maar doe het toch maar niet. Ik bel haar later wel, dan kunnen we hier samen om lachen.  Geroutineerd duwt en trekt de verpleegkundige aan mijn schouders, armen en borst, totdat ze mijn bescheiden b-cupje tussen 2 platen heeft geplet. De rest van mijn lichaam staat onder een ongemakkelijke hoek om het enorme apparaat heen gevouwen. Wat een onzin. Wie ontwerpt deze apparaten? Als het klaar is, brengt ze me terug naar het kleedhokje. Nog niet aankleden, de radioloog gaat ook een echografie doen. Ik zit daar lang, ik krijg het koud. De verpleegkundige komt terug. 'We doen er even nog eentje', zegt ze met een glimlach. 'Hoezo?', vraag ik. De glimlach verdwijnt. 'Madame, wij blijven KALM!' articuleert ze. Aanmerkelijk minder relaxed dan 10 seconden geleden ga ik opnieuw tegen het apparaat. Uit mijn ooghoeken zie ik dat er 3 andere jonge vrouwen de ruimte binnen zijn gekomen en met de verpleegkundige mee naar het beeldscherm kijken. Daarna wordt ik meegenomen naar een andere ruimte en moet ik, nog steeds met mijn borsten bloot op de onderzoekstafel wachten op de radioloog. 'Sorry voor het wachten', zegt hij als hij binnenloopt, u zult het wel koud hebben'. Hij schuift een krukje aan en, terwijl hij zijn spullen pakt, legt hij zacht, vanachter zijn masker, en in een hoog tempo, uit wat hij gaat doen. Denk ik. Ik versta er helemaal niets van. Hij spuit een flinke klodder koude gel op mijn borst en gaat er vervolgens met een scanner overheen. Hij onderzoekt niet alleen de klont, maar ook mijn hals en mijn oksels en daarna blijft hij heel lang hangen bij mijn tepel, drukt het apparaat steeds harder in mijn vel. Op een gegeven moment moet er gel bijkomen. ' Het spijt me', zegt hij, 'dit is onaangenaam voor u'. Eindelijk schuift hij zijn kruk naar achteren, geeft me papier om mijn borsten schoon te maken en zegt dat ik terug moet komen voor een ponction (punctie)en nog iets. Ik vraag hem iets langzamer te praten. Pas dan hoort hij mijn accent. Hij herhaalt dat de secretaresse mij met spoed zal inplannen en dat ze mij een recept zal geven. Ik moet het medicament bij de apotheek gaan halen en meenemen op de volgende afspraak. Ik kleed me aan en word door een verpleegkundige terug gebracht naar de receptie. 'Dat is dan €48,60, gaat u pinnen?', zegt de secretaresse. Ik kijk haar vissig aan. 'U krijgt dat waarschijnlijk wel terug van de verzekering', zegt ze. Ik moet in mijn telefoon opzoeken wat mijn pincode ook alweer was.