Ponction

De week daarop is prut. Het houdt niet op met sneeuwen. Het dak van de buren lekt, het water sijpelt bij ons in de slaapkamer naar binnen. Hotel en restaurant worden langzaamaan drukker en een van onze 2 honden wordt ziek. Zijn buik is hard en gezwollen. We brengen hem op een zondagmiddag naar de spoedarts. Die maakt een echo, maar kan niet veel meer voor hem doen, behalve met opereren zijn leven nog een maand ofzo rekken. Kanker. We laten hem niet meer wakker worden uit de verdoving. We zijn er kapot van, we hielden van dat beest. 

Ik verbied mijn man met de familie in Nederland te praten over mijn biopsie. Ik wil niet dat ze zich onnodig zorgen maken. Ik merk dat hij dat moeilijk vindt, dus we bespreken het wel met vrienden hier. 'Het hoeft geen foute boel te zijn', zegt Wies, 'ik heb dat ook wel eens gehad, maar ze zagen bij de punctie direct dat het een cyste was'. 

We gaan weer naar de kliniek en hij mag weer niet mee naar binnen. Ik heb mijn medicament opgehaald bij de apotheek. Het blijkt om een flesje verdoving te gaan. Hebben ze dat niet zelf in die kliniek ofzo? En wat als je het vergeet mee te nemen, doen ze het dan zonder? Ik wordt weer naar de echografieruimte gebracht. Deze keer is er ook een verpleegkundige aanwezig. Er liggen messen en een soort pistool met een lange dunne buis als loop. De radioloog laat me het pistool zien. 'Niet schrikken van het geluid', zegt hij. Hij vuurt het af in de lucht. Dan verdoving, wachten, incisie, loop erin, heel diep, checken met het echoapparaat of hij goed zit en knal. Drie of vier keer denk ik. Ik heb mijn ogen dicht, ik word misselijk van dat gewroet en die terugslag.

Ik wacht op het verlossende woord 'cyste', maar hoor dat niet tussen de woorden die hij mij na afloop toespreekt. We kijken elkaar aan. Dan schuift hij opeens zijn kruk anderhalve meter naar achteren en doet zijn masker af. Hij zegt dat ik over 10 dagen terug moet komen voor de uitslag. Nee, hij mag geen uitslag over de telefoon geven. Ik vraag hem of het misschien 2-3 weken kan wachten. Het is superdruk nu in de auberge. We kunnen eigenlijk niet weg. Dat vind hij een heel slecht idee. 'Mag mijn man mee?', vraag ik. Hij schrijft een briefje dat ik aan de beveiliging bij de ingang kan laten zien. 'Dat wordt dan €78,40', zegt de secretaresse.