Menopause
Kennelijk ben ik door de chemo in de overgang geraakt. Ik ben daar heel erg van geschrokken. Ik bel mijn moeder om te vragen hoe de (natuurlijke) overgang voor haar was. Ze zegt dat ze weinig last had. Ze vertelt me verhalen over vrouwen die we kennen, die het wel zwaar hadden. Ik zeg haar dat de oncologe zei dat je wat betreft de overgang ongeveer hetzelfde kunt verwachten als je moeder. 'Fijn', antwoordt ze, 'dan krijg je daar dus geen problemen mee.' Mijn moeder is gezegend met een permanent half vol glas, ook in zware tijden. Ze snapt niet helemaal waarom ik nu weer moet huilen. 'Het zat er toch aan te komen', zegt ze. Ik kan het moeilijk uitleggen. Iedereen om mij heen lijkt het zo gemakkelijk te accepteren dat ik van de ene op de andere dag oud en ziek ben geworden. 'Maar je wordt toch weer beter', zegt mijn moeder. 'Ja, maar mijn haar, mijn huid', jammer ik. 'Gaan we verven', zegt ze, 'likje foundation. Dat doet iedereen'
10 reacties
Lieve Niene,
Ik herken veel van wat je schrijft. Hoezo is het ineens normaal dat we zo jong in de overgang zitten en ons 80 voelen. De omgeving lijkt vaak te denken dat dat maar een bijzaak is ofzo. Ik vind het nogal wat op m'n 35ste wakker liggen van de opvliegers en onvruchtbaarheid. En dan heb ik al het geluk dat ik vroeg kinderen heb mogen krijgen. Het is allemaal een hoop te behappen zo van de 1 op andere dag.
Maar jij bent wel een beetje mijn voorbeeld hoor ik kijk tegen je op!
Liefs
Lieve Anne,
Ik was 45, voor mij zat de overgang er inderdaad wel aan te komen. Jij bent pas 35, dat is nog wel wat anders. En zo oneerlijk. Maar ik was blij in je blog te lezen dat je je wat beter voelt en dat je kinderen ok zijn. Nou probeer ik ook het positieve te benadrukken. Maar dat is omdat ik inmiddels weet hoe belangrijk het is om hoop te houden dat deze moeilijke tijd voorbij gaat. Dank voor je lieve woorden.
Niene
Sorry Niene, ik liep wa achter met blogs lezen. Heerlijk om je weer te horen, rechtuit, vrank en vrij. Vaak raak je dingen aan die ook mij storen. Zoals dat iedereen probeert zo luchtig mogelijk te doen.Denken ze dat we het zo minder erg gaan vinden? Of dat ze ons troosten? Misschien. Maar het enig effect is dat je je niet gehoord voelt en nog meer alleen zit met al die bijwerkingen en symptomen.
Benieuwd naar het vervolg!
Salut Clémence,
Hier ook een wat late respons. Mensen gaan lijden en verdriet bijna instinctmatig uit de weg, hè. Het is namelijk heel erg onaangenaam. Maar ik ga er maar vanuit dat een groot deel het ook doet met goede bedoelingen. Ze houden het luchtig omdat ze het verdriet bij een ander gewoon niet erger willen maken. Hoe dan ook, de eenzaamheid kun je eigenlijk alleen verdrijven met lotgenoten.
Niene
Niene, ja, dat is gewoon zo. Die noodgedwongen versnelling is verdrietig, net als alle verdere consequenties. Ik had prachtig haar voor mijn chemo-kuren. Niet veel meer van over. Dus: ik hoop dat je erover hebt kunnen rouwen, ongeacht het onbegrip. Want het is verlies. Niet meer, en niet minder.
Over schrikken van het ouder worden, wordt zowieso vaak een beetje lacherig gedaan. Als het ook nog eens voor de goede zaak is (chemobehandeling), dan is er voor dit soort ‘ijdelheid’ nog minder ruimte. We mogen dankbaar zijn als we het overleven. Haar is bijzaak, net als die amputatie
Ik vond het heel moeilijk, ik kom er nog op terug. Uiteindelijk heb ik, denk ik, mijn referentiekader veranderd en ben ik andere dingen mooi gaan vinden.
Niene
Heerlijke moeder 🙂. Ik heb wel met je te doen. Valt niet mee allemaal.
Fijn dat je dat schrijft. Ik maakte me een beetje zorgen dat ik misschien een verkeerd beeld van mijn moeder had geschetst. Mijn moeder is fantastisch.
Zoooo..! Heb jij even een kanjer van een moeder ❤️
Ja, ik ben ook fan😁