Perte de temps (zonde van de tijd)

Ik heb een afspraak met de radiotherapeute, maar terwijl ik haar spreekkamer binnenloop, zegt ze al dat ik niet hoef te gaan zitten. Ze kan me niet helpen, ze doet prostaten, geen borsten. Dus laten we niet meer van onze tijd verdoen dan strikt noodzakelijk. Dat vind ik een grappige opmerking tegen iemand die vanochtend bijna anderhalf uur in een taxi heeft gezeten om hier te komen. Ze zegt dat ze daarnet mijn oncologe heeft gebeld om te vragen wat nou de bedoeling is en zo kwamen ze erachter dat de secretaresse zich vergist heeft door mij bij haar in te delen. In ieder geval, de radiotherapeute is direct gaan bellen en heeft al een nieuwe afspraak komende maandagmiddag voor me kunnen regelen. Met iemand die wel borsten doet. Het was niet heel makkelijk op zo'n korte termijn, want iedereen heeft het druk, maar graag gedaan en bonne journée, Madame (en nog een prettige dag, mevrouw). Ze loopt al naar de deur. Ik moet deze onverwachte teleurstelling even processen in mijn trage chemobrein. Ik ben moe. Voor niks helemaal hier naartoe gekomen. En nu wordt er dus verwacht dat ik mijn plannen voor maandag ook zomaar overboord gooi. Maar ik heb een hotel en maandag is gewoon een werkdag. Aan het einde van de middag zouden we met vrienden een wandeling maken. Dat red ik dan waarschijnlijk ook niet. Ik vind het zwaar, de manier waarop dit mijn agenda vult. Morgen ben ik hier weer voor de chemo, volgende week donderdag voor de chirurgie verpleegkundige, vrijdag voor de anesthesist en daarna weer de chemo. Iedere keer kost het me minstens een halve dag. Ik begrijp heus dat iedereen haar best voor me doet, maar het is niet alleen mijn leven dat er door beheerst wordt, maar ook dat van mijn man. Hij staat maandag dus weer alleen. En hij gaat het vast jammer vinden om die afspraak met vrienden af te zeggen.

De radiotherapeute vat mijn zwijgen op als een aanwijzing dat ik haar niet heb begrepen. 'Uw oncologe zei me dat u heel goed Frans spreekt', zegt ze licht teleurgesteld. Ze doet haar verhaal opnieuw, maar dan in langzame Jip-en-Janneke-taal. Ik wacht beleefd tot ze klaar is. Dan nemen we afscheid. Terwijl ik buiten op de taxi terug naar huis zit te wachten, bel ik toch maar het secretariaat om te zeggen dat ik maandag helaas niet kan.