Pleurer (huilen)

Ik zit nachten op internet. Ik knap er niet van op, maar het is fascinerend. Er bestaan gewoon borstkanker-influencers. Ik zie foto's van vrouwen die er na 10 rondjes chemo frisser uitzien dan ik 12 jaar geleden op mijn trouwdag. Plus de links naar de speciale chemo verzorgingsproducten. Die zijn gemeen duur.

Ik zie ook foto's van borstreconstructies en foto's van vrouwen die aan een of aan beide kanten plat zijn geworden. Mijn keel knijpt ervan dicht. Ik wil dit niet, geen van beiden, ik wil niet verminkt worden. Op een Nederlandse ziekenhuis-site vind ik een animatiefilm over een borstamputatie. Ze lepelen de borst uit het vel als een halve kiwi. Ik huil en huil en huil. 

Het is vooral mijn moeder in Nederland die keer op keer al mijn angsten en woede en verdriet over zich uitgestort krijgt, al maanden lang. Zodra ik haar stem door de telefoon hoor, begin ik eigenlijk al te huilen, ik kan het niet tegenhouden. Ze zegt dat ik mag huilen, dat ze het als haar taak ziet om mij aan te horen en te troosten. Maar ik voel me schuldig. Ze heeft zelf net een jaar geleden heel plotseling haar man, onze vader, verloren. 

Ik huil uiteraard ook tegen mijn man over de amputatie, dat het goor is, dat ik het niet wil. Hij is dan weer wat praktischer ingesteld. Hij gaat, zoals altijd, op zoek naar een oplossing. Hij vindt informatie over een operatie robot, die ze testen of al gebruiken in Parijs. Daarmee kunnen ze heel precies een tumor verwijderen. Misschien kan ik mijn borst zo behouden. Hij vraagt of ik dat zou willen, of hij dat verder voor me moet uitzoeken? Nee, ik denk het niet. Ik denk niet dat het zo werkt. Ik denk dat ik te veel tumoren heb en te weinig tiet.