Vriendschap op kankerijs (!)

Super trots!
Super blij!
Super verdrietig.
Ik wil hier euforisch vertellen dat het er eindelijk is, mijn boek. Tegelijk heb ik afscheid moeten nemen van mijn o zo geliefde petekind. Dood. Gewoon dood. Zomaar dood. Ineens gewoon hartstikke dood. 

Wij zijn er hier aan gewend. Iehh, dat klinkt erg slecht, want wennen doet het nooit. Maar wij hebben zóveel te maken met slecht, heel slecht, dramatisch slecht, goed, beetje goed en heel goed nieuws. Onze flexibiliteit en veerkracht in deze zijn enorm. Daarover heb ik en hebben we het al zo vaak gehad.
Nu moet ik schakelen zoals ik dat eigenlijk nooit heb gedaan. Een beter 'bewijs' dat leven 'gewoon' doorgaat na de dood, is er nauwelijks. Ik durf het niet te vertellen, dat van mijn boek. Bijna 2,5 jaar aan gewerkt. Met liefde, veel liefde, bevlogenheid, compassie en zo meer. Nu schaam ik me eigenlijk dat ik ontroerd ben door het zien van mijn eigen boek. Zoals zo maar een bijzonder iemand er een zo bijzonder exemplaar van heeft gemaakt. Gemaakt heeft dat het uiterlijk zo heel perfect past bij mijn tekst. Het o zo gladde pad op kankerijs dat wij als vriendinnen zijn gegaan. Het smeltende ijs geeft weer wat we dreigen te verliezen. De stralende lucht geeft onze kracht, veerkracht, optimisme en doorzettingsvermogen weer. 

Het klopt. 
Het klopt gewoon.
Ik moet huilen. 
Vele bittere tranen. 
Ik weet wat hij me zegt, mijn lief petekind.
Ik zie hem.
Ik hoor hem.
"Gá ervoor!
Je doet het goed.
Je moet niet ophouden nu ik er niet meer ben.
Je moet niet opgeven nu ik er niet meer ben. 
Ik ben er.
Altijd.
Ik zit in je hart.
Maak deel uit van je leven.
Maak een stukje deel uit van jouw boek."

Dat laatste kan hij helemaal niet zeggen, want dat weet hij niet. Maar ja, voor één van de personages heeft hij 'model gestaan'. Een bescheiden stukje, maar toch. Terwijl ik het personage schreef en beschreef, kwam hij in mijn gedachten. Zag ik hem voor me. Zoals dat met enkele vrienden en familieleden meer zo is gegaan. Ik moest daar steeds bij lachen en zag hen voor me. Mijn fantasie is vrij grenzeloos, maar ergens ligt natuurlijk de voedingsbodem daarvoor. Hét wat er gebeurt verzin ik, maar ik zie er graag een gezicht bij. Vandaar.
Model gestaan.
Zelf weten ze dat nog niet.
Niemand.
Verrassing!

Nu is het dan zover. 
Nu hoop ik dat ook jullie je onderdompelen in de bijzondere wereld van Vriendschap op kankerijs. 
De lach,
de traan,
verdriet,
pijn,
blijdschap
en geluk,
dromen,
fantasie,
(bittere) werkelijkheid
en realiteitszin,
kortom alle emoties die je bedenken kunt. Het zit er allemaal in. 

Als het met jullie doet wat het - nog steeds! - met mij doet, dan heb ik het goed gedaan. Ik hoor het graag! En vergeet niet dat élke euro winst bedoeld is voor kankeronderzoek.

Mijn allerliefste wensen voor jullie allemaal!
Liefs met vele liefdevolle dikke knuffels van mij xxxxxxx Hebe