Opkomen voor mezelf en dealen met mijn gevoelens

Voor mij als oudste kind in het gezin, was het loslaten en daarmee meer opkomen voor mezelf één van de moeilijkste dingen. Er wordt van alles van je verwacht zonder dat daar ooit om gevraagd werd. Je deed het ‘gewoon’, simpelweg omdat het in de, in mijn geval de Indische, cultuur zit dat je dingen op je schouders neemt in het gezin als oudste. Ik denk dat dit wel wordt herkend; dit gaat vaak heel ver.

Wij zijn met 5 broers en zussen en wat ik geleerd heb van het loslaten om dingen te regelen, wat ik altijd automatisch deed, is om anderen het te laten oppakken. Maar loslaten is wel echt loslaten en de ander het vertrouwen geven in die rol te groeien. Zodat ik me op mezelf kon en kan focussen. Allerlei gevoelens kwamen dan ook naar voren gedurende het loslaatproces: schuldgevoel, boosheid, onmacht, afstand nemen, niet begrepen worden, omgaan met verwachtingen van anderen naar mij, verandering in mijn gedrag. Het gaat heel diep en staar eigenlijk min of meer los van mijn gezondheidsproblemen.

Iets wat je als kind al ingeprent werd samen met je persoonlijke karaktereigenschappen, is ontzettend moeilijk om te veranderen. En wanneer je daar een poging toe doet komen alle bovenstaande gevoelens van mij naar boven, want ik ben een zorgzaam type; dan zet je jezelf toch moeilijk op de eerste plaats.

Maar wie moet het anders doen? Wil ik zo verder gaan? Heb ik dan niets geleerd?

Uiteindelijk kwam het allemaal op z’n pootjes terecht: mijn inmiddels overleden vader kreeg een prachtige uitvaart waarin wij allemaal een stukje op ons namen. 

Gedurende de laatste jaren ben ik meer naar mijn eigen lichaam gaan luisteren; die gaf het elke keer al aan. Maar ik luisterde niet altijd naar dat signaal elke keer wanneer ik weer in mijn oude gedrag viel. Het gevolg: weer een ziekenhuisopname in verband met longontsteking, darmproblemen (obstipatie), heftige bijwerkingen van de medicatie en vermoeidheid. Een gebroken tibiaplateau gaf letterlijk aan: stop, en nu niet verder.

2017 was dan ook een jaar om snel te vergeten wat gezondheidsproblemen betreft, maar gaven me wel het signaal om er iets aan te doen.

Uiteindelijk wil ik me gelukkig voelen en genieten van de kleine, simpele dingen in het leven. Uit het verdoofde gevoel komen nadat ik de diagnose kreeg. Het leven bestaat nu eenmaal uit ups en downs.
Leven in het hier en nu. Niet denken aan later, want niemand heeft het eeuwige leven. Hoe ik daarmee omga, is mijn leerproces en zijn mijn levenslessen voor de rest van mijn leven. Elke dag loop ik nog wel eens tegen mijn oude gedragspatroon aan en moet ik mezelf corrigeren door stil te staan bij wat er op dat moment gebeurt en hoe je dat kunt veranderen om niet weer in die valkuil te vallen.

Tot slot is het ook belangrijk om dit gevoel en je veranderingsproces te delen met je arts. De grote lijnen zodat zij weet wat er allemaal bij mij speelt. Tenslotte wordt in het ziekenhuis aandacht aan de behandeling en uitslagen van diverse onderzoeken gegeven, maar wordt er nog te weinig gekeken naar jou als geheel: lichaam en geest maken de mens en beide punten verdienen aandacht.