Taxol 10

De neuropathie is wat gestabiliseerd en dus gaan we nog een ronde. Ik blijf het maar een moeilijke afweging vinden doorgaan of stoppen. Maanden geleden zei ik dat zodra ik kon stoppen ik dat direct zou doen. Maar zo makkelijk als ik daarover dacht voelt het nu niet. Ik heb met mijn verpleegkundige afgesproken dat we per week bekijken. Als de neuropathie echt te erg wordt mag ik stoppen.
Maar goed nummer 10 zit erin. Gewoon kuur 14 van de totale 16. Bizar. 

Nu de chemo bijna achter de rug is vraag ik me soms af hoe ik het allemaal gedaan heb/doe. Toen de "lichtere" kuren begonnen hoorde ik mezelf eigenlijk tegen iedereen die wat verder weg van me staat zeggen;
"Nee hoor dit is echt veel beter te doen, ik ben vooral gewoon een beetje moe, nee echt ik mag allang blij zijn dat het niet zo erg meer is als in het begin met de AC-kuur". 

Wat je niet vertelt, is dat je elke nacht 5 keer wakker word badend in het zweet van de opvliegers, dat in slaap komen echt een ramp is, dat je bang bent voor de toekomst, dat je je eigen spiegelbeeld niet meer herkent, dat je niet meer weet hoe het voelde om je lange haar te hebben en te kammen, dat je jezelf zo ontzettend mist, dat je je zorgen maakt over wat dit allemaal met je kinderen doet, dat je soms wakker wordt en het liefst gewoon in bed blijft omdat het gewoon teveel is, dat je bang bent dat mensen weer van alles van je verwachten want je bent nu toch alleen een beetje moe?, dat je jaloers kan zijn op andere mensen hun gewone problemen, dat je bang bent een verbitterde vrouw te worden, dat je het zat bent om elke keer aangestaard te worden, dat je vergeetachtig bent op een manier die soms gewoon beangstigend is, dat je bang bent vriendinnen kwijt te raken omdat je simpelweg het tempo van hun en het leven niet meer bij kan houden. 

Dat je eigenlijk niet echt meer bij je verdriet durft te komen omdat het teveel is, dat je bang bent dat je met allerlei restklachten komt te zitten en dat je geen idee hebt hoe dat je leven gaat beïnvloeden, dat je je eigen tenen niet meer voelt, dat je voeten en benen soms zo'n zeer doen, dat je het heel naar vind dat je nu al in de overgang zit, dat je geen idee hebt of en hoe je je werk weer gaat oppakken, dat je nog steeds antidepressiva slikt, dat je soms niet weet hoe je de ene been voor de andere zet, dat je het zo oneerlijk vind allemaal, dat je een hekel hebt aan de aannames die mensen doen, dat je nog een grotere hekel hebt aan dat dit kankerproces je zogenaamd inzichten en een relativerende kijk moet geven, dat je helemaal geen zin hebt om hier wat positiefs uit te halen en dat je dat ook helemaal niet wilt horen van wie dan ook. 

Die dingen vertel je niet. En waarom zou je ook. Wat kan iemand ermee? Het is veel fijner voor mensen als ze gewoon kunnen denken dat je een beetje moe bent en misschien is het voor mezelf ook wel fijner om te doen of ik alleen een beetje moe ben. Natuurlijk deel je het zoveel mogelijk met de mensen dichtbij je. En ben je blij met alle steun die er is. Maar het is het meest eenzame wat ik heb moeten doen in mijn leven. 

Gelukkig maak je naast al deze dingen ook hele mooie dingen mee en is dit je nieuwe normaal. Dus je hebt ook hele goede en gezellige dagen. Een prachtige vakantie gehad. Het gaat een beetje hand in hand met elkaar. Letterlijk lief en leed. 

Nog 2,
Volhouden.