Weer durven te geloven

Na alle ellende van de afgelopen jaren durfde ik niet meer te geloven in geluk. Geluk was iets voor anderen en niet meer voor mij. Want na het overlijden van mijn man, een nieuwe partner dat eindigde in huiselijk geweld. Krijg je er bovenop de diagnose kanker voor je kiezen. De partner die er toen was maakte het ook niet mogelijk om mezelf te zijn. 

Maar dan komt er dat moment de behandeling heeft gewerkt en de tumor is weg. Mezelf weer aan het worden en mijn weg langzaam weer vinden in het leven. Omgaan met de vermoeidheid en het falen van mijn lichaam. Mijn vrouwelijkheid langzaam terugvinden. En accepteren van wat mijn lichaam nog niet kan, maar ook genieten van wat het wel weer kan. Kleine beetjes hoop die zorgen dat je leven weer de mooie momenten krijgt. Toch door alles een muur opgetrokken en dat is veilig. Niemand die er doorheen komt. 

Maar dan onverwachts op een plek waar je niet verwacht iemand te leren kennen. Ik was omdat mijn wereld zo klein was geworden op tiktok wat aan het klooien geweest. En ja daar tussen alle volgers die ik ineens had gekregen kwam hij voorbij.  De gesprekken die we begonnen te krijgen. Maakte dat ik een heel klein beetje durfde te hopen. Nu bijna 2 maanden verder en heel veel praten en openheid over mijn leven, ook alle ongemakken die het met zich meebrengt. Is mijn muur weg en durf ik weer te genieten van de liefde. Soms denk ik nog wel van mag ik dit geluk hebben. Maar dan kijk ik hem in zijn ogen aan en dan zeg ik ja ook ik mag dit geluk hebben in mijn leven.