Aanpassingsvermogen

“Insanity is doing the same thing over and over again, and expecting different results.”

Over het aanpassingsvermogen van de mens blijf ik me verbazen. Soms is het een kwestie van móéten, want sommige feiten krijg je in de schoot geworpen en daar moet je het maar mee doen. Soms is het een kwestie van toegeven en erkennen en merk je dat het makkelijker wordt, wanneer je je een beetje aanpast aan de situatie.

Mijn vader ligt sinds vrijdag 5 november in het ziekenhuis. Op die bewuste dag kreeg hij zo'n piek in zijn pijn dat hij niets meer kon. Niet bewegen, niet praten, niks. Het ziekenhuis adviseerde toen om naar de spoedeisende hulp te komen. Na heel veel handelingen, onderzoeken, gesprekken en gebeurtenissen in een hele korte tijd hebben ze besloten hem op te nemen, omdat ook de ontstekingswaarden in zijn bloed verhoogd waren.
Inmiddels zijn we "pas" 12 dagen verder, maar het voelt alsof hij al 2 maanden van huis is. En dat bedoel ik dus, dat aanpassingsvermogen van de mens. Je went verrassend snel aan nieuwe situaties en de tijd dat hij thuis was, lijkt gevoelsmatig echt ontzettend lang geleden.
Terwijl mijn vader onder het waakzame toezicht ligt van verschillende artsen, verpleegsters, fysiotherapeuten, pijnteams, geestelijk verzorgers en oncologen worden er in de tussentijd thuis voorbereidingen getroffen voor zijn thuiskomst. Er staat nu een hoog-laag bed in de slaapkamer, die eigenlijk afgelopen maandag al geleverd had moeten worden. Op maandag was er bij de leverancier niets bekend over een levering en op dinsdag kwam het bed wel, maar lag er een verkeerd matras op. Nu is het bed er, maar ontbreekt het bedtafeltje. Je zal er maar op zitten te wachten..
De thuiszorg is inmiddels ook zo goed als geregeld en afhankelijk van de behoefte zal er een lieve vrouw van Florence mijn vader (en indirect mijn moeder) gaan helpen met praktische zaken zoals aankleden en wassen.
Verder krijgt mijn vader een volledige perkamentrol aan medicamenten mee naar huis met de bedoeling de pijn zo goed mogelijk onder controle te houden.
Gelukkig krijgt hij, ondanks alle maatregelen, regelmatig bezoek in het ziekenhuis, en die bezoekjes dienen eigenlijk vooral ter uitbreiding van zijn kleine wereld in het ziekenhuis. Mijn hart gaat uit naar alle mensen door een ziekenhuisopname dreigen te vereenzamen door gebrek aan bezoek.. Het kan zoveel voor iemand betekenen.
Voor nu laat ik het hier maar even bij. Mijn hoofd zit vol met woorden, maar ze weten de weg naar mijn toetsenbord even niet te vinden. Dat komt de volgende keer wel weer :-)