"Alles gebeurt met een reden"
Ondanks het feit dat ik alles wat er in de afgelopen anderhalf jaar gebeurd is niet vergeten wil, ben ik blij dat de dagen relatief snel gaan. Ik ben geen winter-liefhebber; het grijze en onstuimige weer stemt somber en het compacte wolkendek maakt het zien van een stukje blauwe lucht onmogelijk. Dan voelt het alsof de wereld "dicht" zit. Ik zie en voel het daarom graag lente worden.
Ik mis mijn vader, zo simpel is het. In dat missen zit alles wat er bij rouw kijken komt. Ik kijk ook op tegen de resterende “eerste keren” zonder hem. Zijn verjaardag in april, mijn eigen verjaardag in mei. De eerste Kerst en Oud en Nieuw hebben we al achter de rug, dat scheelt.
Nee, onzin. Iets achter de rug hebben is een gezegde dat wegvalt bij het verlies van iemand. Het is gebeurd, maar je neemt het voor de rest van je leven mee, of je nu wil of niet. Een verlies drukt zijn stempel. In de eerste periode na dit verlies staat die stempel overal op en is er weinig ruimte voor andere dingen. Voor je gevoel leef je in een soort dimensie evenwijdig aan die je gewend was. Je ziet en hoort alles wat er om je heen gebeurt, maar je neemt het niet waar. Als in een soort zelfbescherming gaat er een heleboel langs je heen, glijdt het van je af zonder dat het een kans heeft om tot je door te dringen. De wereld is stil, voorzichtig, op zijn hoede. Je verdriet zit net onder de oppervlakte en heeft weinig nodig om getriggerd te worden, aan de oppervlakte te komen. En zelfs al ben ik goed met woorden en kan ik de meeste emoties wel een gestalte geven, toch zal het me nooit lukken om onder woorden te brengen wat rouw inhoudt. Eigenlijk heeft rouw een eigen wereld, een wereld waar je geweest moet zijn om het te begrijpen en te kunnen omschrijven. Want gelukkig is er niks bij die wereld voor te stellen, als je nooit een dierbare hebt hoeven verliezen. Dat realiseer je je alleen niet, tot het zover is.
Ik merk ook aan mezelf dat ik verfijnder aan het worden ben. Ik ontwikkel een sterkere voorkeur en afgunst voor bepaalde dingen en daarin word ik steeds genuanceerder. Zo ben ik bijvoorbeeld de uitspraak “alles gebeurt met een reden” meer dan beu. Dat wordt door zoveel mensen gezegd, terwijl ik bijna zeker weet dat dat niét hetgeen is wat ze zichzelf vertellen, als ze ongeneeslijk ziek worden of iemand verliezen aan de dood. Nee, je wordt ziek door stomme pech of bepaalde erfelijkheid, maar dat is de oorzaak, en niet de reden. Men heeft nogal eens moeite om die twee uit elkaar te houden. Net zoals dat je kunt overlijden door vele mogelijke uiteenlopende oorzaken. Een ongeluk, hartstilstand, of kanker. Alles is oorzaak -> gevolg, maar wat houden we onszelf voor de gek door anderen (en onszelf) wijs te maken dat alles met een reden gebeurt. Alsof het verliezen van m'n vader me ook maar iets oplevert. Ja, ik kijk nu op een andere (voor mij betere) manier naar mezelf. Dat is gunstig. Maar dat is niet waarom mijn vader dood is. Nee, de reden daarvan is de kanker. En de reden van de kanker is pech. Nou, je zult begrijpen dat dat waarschijnlijk niet is waar iemand doelt, als diegene zegt dat alles met een reden gebeurt. Dingen gebeuren alleen met een reden als je dat achteraf kloppend kunt krijgen, en dan nog is het slechts een conclusie die je zelf trekt. Je kent iets een reden toe, omdat je vindt dat dat moet. Het zou immers gek zijn, als iets gewoon zou gebeuren zonder dat hiervoor een reden is. Dat hebben we onszelf aangeleerd.
Er is geen reden en er is geen waarom, alles gebeurt gewoon. En gek genoeg vind ik dat een zeer troostende gedachte.
10 reacties
Loslaten dat iets een reden heeft is een bevrijdende gedachte. Het ontslaat je meteen van verantwoordelijkheid voor de gebeurtenissen waar je geen invloed op hebt. Het is als je schrijft een domme pech.
Dit geldt niet voor alle verantwoordelijkheden. "Je kunt onder een tram lopen" is er zo eentje. Klopt. Als je niet binnen de rails stapt, dan is de kans dat je onder de tram komt wel heel klein, tenzij de tram besluit uit de rails te lopen en je na een wilde achtervolging door de stad alsnog te pakken heeft genomen. Maar die kans acht ik wel erg klein.
Dank voor je blog Helena.
Ik moest gniffelen om het voorbeeld wat je geeft. Het doet me ook enigszins denken aan een gesprek wat ik ooit met iemand had. Diegene was er heilig van overtuigd dat de kans dat je onder een tram terecht zou komen 50% was, ongeacht je locatie, situatie, etc. Zijn argument was: "je komt wel onder een tram terecht, of niet. Dat maakt de kans dus 50/50." Tsja.. :-)
Dat was vaak mijn argument om de statistieken te negeren: altijd 50% kans - de behandeling slaat aan of niet. Niet dat ik daar van overtuigd was of in geloofde, hoor, maar het staat wel veel beter. Dat vond ik dan troostend :-)
Ik sluit me volledig bij je aan. Naar mijn mening gebeurt er alleen maar iets met een reden als wij iets willen - en dus een reden hebben om dat te bewerkstelligen. Verder is alles stom toeval, puur geluk of botte pech. En ik vind het erg dat iemand zoiets zegt, wanneer iemand gestorven is: dat alles met een reden gebeurt. Moet dat troostend zijn ofzo? Ik kan me goed voorstellen dat je dat beu bent.
En rouw, ja. Je schrijft dat je er moeilijk woorden aan kunt geven, maar voor iemand die het kent, beschrijf je het heel treffend. Dank je wel.
Sterkte weer, en veel liefs XXX
Ja, daar doelde ik ook op met dat we dingen achteraf altijd kloppend kunnen krijgen. Krijg je kanker, dan ga je naar het ziekenhuis voor een behandeling en kom je daar de liefde van je leven tegen. Dan kun je achteraf dus redeneren dat je omwille van het ontmoeten van je grote liefde kanker hebt gekregen. Het beangstigt me dat er echt mensen zijn die zo denken, want je houdt jezelf ermee voor de gek. Aan de andere kant snap ik ook wel weer dat dit op een bepaalde manier troostend kan zijn, maar het is valse troost.
Dankjewel voor je reactie Frie, het doet me altijd goed om jou op mijn blog te treffen.
Liefs
En ook ik sluit me weer bij jou aan, en bij Frie en Zweef. Verder geen woorden nodig, jij hebt het allemaal al geschreven, zoals alleen jij dat kan.
Dank en liefs,
Hanneke
❤️
Ook ik sluit me aan bij de eerdere reacties, maar ook weer bij je blog. Wat weet je dit weer treffend te verwoorden.
En wat pijnlijk, alles gebeurt met een reden. Mensen zoeken houvast met die zin denk ik dan, maar snappen niet dat dit ook heel pijnlijk kan zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je dit beu bent!
Dank weer voor het delen!
Gelukkig heeft tot nu toe niemand het lef gehad om tegen me te zeggen dat alles met een reden gebeurt. Ik zie het alleen veel te vaak voorbij komen op "social" media, boekenwinkels, andere plekken op het internet..
Een "wijze" uitspraak is niet wijs als deze niet op alle situaties van toepassing is. We zeggen alleen dat alles met een reden gebeurt als achteraf blijkt dat iets, een bepaalde situatie of gebeurtenis, in ons voordeel gewerkt heeft.
En ja, natuurlijk geeft het houvast als je in een nare situatie zou kunnen geloven dat alles een reden heeft. Ik gun iedereen die houvast, maar naar mijn mening zou je die houvast in heel andere dingen moeten kunnen vinden. Maar wie ben ik, om hetgeen een ander wellicht zo troostend vindt, onderuit te halen.
Dank voor je reactie. ❤️
Mooi blog en ik sluit me aan bij jouw - wederom - zo mooie woorden en onderschrijf de reacties.
Ik kan een ellenlange lijst schrijven van situaties en overleden dierbaren waarbij ik tot op heden nog niet het 'alles heeft een reden' heb kunnen vinden. Waarom stierf het dochtertje van mijn vriendin al na een week? Waarom kreeg het 3 jarig zoontje van vrienden kanker en stierf? Waarom is ons 14 jarig neefje overvaren en verdronken? En zo nog meer... zucht..
Dat er mensen zijn die bedenken dat die woorden troostend zouden zijn? Heel triest! En heel erg dom.. vind ik..
Maar ook heb ik dingen meegemaakt waarbij ik wel eens denk dat het 'zo bedoeld is'. Of stom geluk..... hahaha!
Mijn moeder is ooit een heel dierbare ketting kwijt geweest. Ze had nooit in haar leven sieraden gehad (te arm) en voor haar 50ste kreeg ze haar sterrenbeeld en een hangertje met geloof/hoop/liefde eraan. Hele huis en haard natuurlijk meermaals afgezocht en onze nogal grote tuin - pap was hovenier.
Na een jaar of 2 (?geen idee, maar echt een hele tijd) wilde ze een zaailing voor mij opkweken totdat ons huis klaar was. Haar oog viel op het open plekje in het terras waar de betegeling van het terras niet klopte. Ze graaft het zand wat op met een vork voor mijn plantje en haar verloren ketting hangt eraan. Precies daar in die 10 x 10 cm van de pakweg 25 m2... Sja... :-)
En zo heb ik wel vaker iets in mijn leven ervaren wat voor mij geen toeval kan zijn. Maar hé, geen overlijden, ziek worden/zijn, oorlog, what ever! Daar kan ik niets mee, dat is een emmer dikke vette botte pech. Door die botte pech in welke vorm dan ook maken we soms of vaak bijzondere dingen mee, ontmoeten bijzondere mensen, maken speciale vriendschappen. Dat is fijn en verrijkt ons leven, maar als we konden kiezen hadden we die botte pech toch liever niet gehad.
Botte pech en stom geluk.
Ze passen in hetzelfde tasje.
Liefs xxx Hebe