Een nieuw soort verjaardag

Morgen, 8 april, zou mijn vader 74 zijn geworden. Een leeftijd waar ik graag nog 20 jaar bij had op willen tellen. Het voelt oneerlijk dat mijn vader het nooit meer lente kan zien worden. Of dat hij er niet bij zal zijn bij een volgende mijlpaal in mijn leven. Voor wie ik dat precies oneerlijk vind weet ik niet zo goed. Aan de ene kant wil ik graag geloven dat er voor mijn vader nu "niets" meer is. Geen tijd, geen bewustzijn, geen ruimte en geen besef. Dat zou ook betekenen dat ik het voor mijn vader niet oneerlijk hoef te vinden. De wetenschap dat hij er lichamelijk niet meer is, is er bij hem niet. Voor  mezelf hoef ik het ook niet oneerlijk te vinden, want de dood kent geen graadmeter op de schaal van eerlijkheid. Het gebeurt gewoon zonder reden.
Hoewel ik het niet verwacht had, merk ik dat ik de aanloop naar zijn eerste verjaardag zonder dat hij er zelf is, toch wel heel lastig vind. Het voelt wrang om het te vieren, want er valt niks te vieren. Hij wordt geen jaar ouder. Hij zal altijd 73 blijven.
Ik zal me hem langer moeten herinneren dan dat ik hem gekend heb. Die realisatie stemt somber; ik ben bang dat ik zijn manier van lopen vergeet, zijn bulderende lach, zijn sprankelende ogen wanneer hij over muziek of wiskunde vertelde, zijn sterke handen waarmee hij decennia lang de vleugel en het orgel bespeeld heeft, heeft gedirigeerd, handen geschud, me als kind mee heeft opgetild, me over mijn haar heeft geaaid. Zijn handen die hij op sommige momenten radeloos heeft opengeslagen omdat hij niet meer wist hoe het verder moest. Zijn handen die de mijne vonden wanneer hij, in de laatste paar weken van zijn leven, gebukt ging onder enorme pijn. Zijn handen waarmee hij als padvinder honderden knopen gelegd heeft, zijn knuffelbeertje heeft vastgegrepen, zijn eigen ouders voor de laatste keer mee heeft aangeraakt. Waar hij duizenden sinaasappels mee heeft geperst, brood voor me heeft gesneden, dieren heeft geaaid, duizenden bladzijden van honderden boeken mee heeft omgeslagen.

Morgen ga ik samen met mijn moeder naar het graf toe. Ik kom daar dan voor het eerst sinds de begrafenis. Ik ben benieuwd hoeveel en wat de vers gegraveerde tekst op de grafsteen me gaat doen.

Ik heb ook besloten dat dit het laatste blogbericht is wat ik hier ga plaatsen. De rest van mijn documentatie zal fysiek plaatsvinden in de vorm van 1 of meerdere plakboeken, een hoop uitzoekwerk wat betreft de genealogie waar mijn vader (en zijn vader) zich mee bezig heeft gehouden en tot slot mijn boek, waarvan ik hoop dat ik deze ergens in de komende jaren kan verwezenlijken.
Lieve Hebe, Zweef, Ron, Hanneke, Frie, bedankt dat jullie belangstelling toonden in mijn verhalen en daar ook altijd zo mooi, lief en warm op gereageerd hebben. Het heeft me enorm geholpen te weten dat ik werd (word) begrepen. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik daar voor ben.
Zo nu en dan zal ik hier nog eens terug komen. Maar voor nu sluit ik het hoofdstuk "kanker" even af. Ik besef me heel goed dat dit een voorrecht is.
Lieve iedereen, bedankt. ❤️