De chemotherapie

De afgelopen periode is een goede periode geweest.
Woensdag 25 november is mijn vader begonnen met de chemotherapie (Etoposide en Carboplatine). De eerste dag duurde de kuur zo'n 2,5 uur, de volgende dag 1,5 uur en de laatste dag (vrijdag) ongeveer een uur. De eerste kuur is dus achter te rug en sinds 27 november is er even 3 weken "niets". 
Waar ik bang voor was gebeurde niet. Ik was bang voor de verschrikkelijke bijwerkingen van de chemo. Het "enige" waar mijn vader echter last van lijkt te hebben, is duizeligheid, vermoeidheid en krachtverlies. Mijn ouders hebben inmiddels een rolstoel aangeschaft waarmee ze op stap kunnen. Mijn vader probeert dan nog zoveel mogelijk eerst zelf achter de rolstoel te lopen. Als het dan niet meer gaat, gaat hij zitten en duwt mijn moeder hem verder. Ik ben blij dat ze op deze manier de simpele dingen kunnen blijven doen met z'n tweeën, zoals boodschappen doen of een wandeling door het park.
De pijn is af en toe nog venijnig, maar de nachten zijn beter dan voorheen. De kat die aan de binnenkant van zijn borst krabde, zoals mijn vader het zelf noemde, krabt niet meer zo hard en de momenten zonder pijn zijn er vaker en langer.
Vorige week woensdag heb ik zonder dat mijn ouders het wisten (zij waren immers in het ziekenhuis voor de eerste kuur) het huis schoongemaakt, de ramen gelapt, stofgezogen, even een frisse wind door het huis. Een heel dankbaar werk en ik had eindelijk het gevoel dat ik daarmee iets voor ze kon betekenen.

Vanavond gaan we bij mijn ouders eten en pakjesavond bescheiden "vieren", onder het genot van een stuk warme banketletter en een "One Man Show" van Toon Hermans op LP.
Tja, het zijn de simpele dingen die we vaak over het hoofd zien, die het leven aangenaam maken.
Tot de volgende :-)
 

6 reacties

Uh... 'eindelijk' iets voor jouw ouders kunt betekenen? Lieverd toch! Dat mag je zo niet zeggen, je betekent álles voor hen en door te zijn wie, wat, hoe en dát je bent, ben je voor hen volmaakt. Pure liefde lees ik door al je woorden heen, en ja, natuurlijk zullen ze het fijn vinden en waarderen dat je hun toko mooi opgepoetst hebt (dat herken ik..), maar ......... je snapt vast wat ik bedoel :-)

Liefs xx Hebe

Laatst bewerkt: 16/08/2021 - 14:37

Ha lieve Hebe, 

Ben ik weer :-) Ja, het zal een nare karaktertrek zijn (van mij hoor). Heb vaak het gevoel tekort te doen en mezelf te vergelijken met anderen (zij hebben dat en dat kunnen regelen, dan moet ik dat ook maar proberen etc...). Ik sta er vaak niet bij stil dat ze het waarschijnlijk al fijn vinden dat ik zo dichtbij woon en dat ik altijd klaar sta om bij te springen of om even langs te komen.
Het onderscheid maken tussen mijn eigen leven en dat van mijn ouders kost me af en toe best wel wat moeite maar ik probeer erbij stil te staan dat mijn eigen zaken ook door moeten blijven gaan.
En hoe mijn moeder het laatst zo mooi zei: "je bent pas schuldig als je bewust iets doet (of nalaat) waarmee je een ander kwetst". 
Mijn eigen toko heeft ook een poetsbeurt nodig (leuke symboliek) dus daar zal ik me komende week eens in storten :-)
Liefs!

Laatst bewerkt: 16/08/2021 - 15:52

Een nare karaktertrek is het niet, misschien een rare...

Hoe kun jij nou in Godsnaam denken dat je tekort schiet! Lieverd! Het feit dat je LUISTERT! naar je vader en dat zal je ongetwijfeld ook doen naar je moeder, dát is onbetaalbaar! Oprechte aandacht, liefde en genegenheid, daarmee geef jij het belangrijkste dat je als mens / dochter geven kunt! Daarin ben je een kei, daarin zit jouw kracht, daarin zit pure liefde. Hoe mooi is dat om dat geschenk te krijgen.

Ga nou maar eens lekker rommelen in je eigen domein tot het blinkt als een spiegel. Bekijk die spiegel dan goed.....

Als jij niet weet
wie de mooiste is
kijk dan in de spiegel
en zie 
wat je ziet
een heel mooi mens

Mooi is het 
te geloven
vooral in jou
geloven
en vertrouwen
op jou
want jij
bent jouw waarheid

Kus van mij xxx Hebe

Laatst bewerkt: 16/08/2021 - 16:49