Een rustige periode en medelijden

Goedemorgen lieve allemaal,

Na betrekkelijk lange tijd weer eens een update. Dat komt omdat er eigenlijk niet bijzonder veel is gebeurd, de afgelopen tijd.
Inmiddels is de tweede kuur van de chemotherapie achter de rug. De longfoto die gemaakt is en het bloed wat ze afgenomen hebben zagen er begin vorige week beter uit dan de vorige keer, waardoor mijn vader met de tweede kuur kon beginnen. Dat zijn kuren van 3 dagen achter elkaar, waarvan de eerste 2 uur duurt en de tweede en derde 5 kwartier.
Afgelopen week is mijn vader bij elkaar 10(!) keer geprikt omdat zijn aderen leeg lijken te lopen op het moment dat je erin prikt (klinkt erger dan het is). Daardoor lukte het deze keer ook niet om een PICC-lijn te plaatsen en hebben ze iedere keer opnieuw moeten prikken.

De pijn is nu onder controle met de nodige pijnstillers, waarvan de dosis desgewenst ook nog opgeschroefd kan worden. Dat is een geruststellende gedachte. Mijn vader doet zijn best om zoveel mogelijk zelf te lopen. Alleen als het echt niet meer gaat, gaat hij in zijn rolstoel zitten en rijdt mijn moeder hem verder.
Pas als het niet meer zo vanzelfsprekend is, besef je hoe fijn het was.. Dat is eigenlijk met alles zo. Ik mis het samen lunchen bij de lunchroom hier in het dorp, de uitjes die we samen maakten, naar het strand met de tram of op de fiets naar een andere stad in de buurt. Ik mis hoe mijn vader bij me kwam zitten als ik in de tuin een boek zat te lezen, toen ik nog thuis woonde. Hoe we dan uren lang samen konden zitten, allebei verzonken in ons eigen boek. Ik mis de zomeravonden waarop mijn vader uren achter zijn vleugel zat te spelen. Ik mis het samen boodschappen doen, het zomaar een stukje wandelen. Ik besef me deze periode des te meer hoe ik mis hoe het vroeger was, maar tegelijkertijd voel ik dankbaarheid dàt het zo fijn heeft mogen zijn. Ik besef me ook heel goed dat er nog veel fijne momenten zullen komen.

Gisteren tijdens het avondeten (we eten op zondag altijd bij mijn ouders) ervoer ik een gevoel wat ik tot daarvoor nog nooit zo intens had ervaren; medelijden. Van de topjes van mijn tenen tot mijn kruin voelde ik het. Diep, intens, allesomvattend medelijden.
In combinatie met een overweldigend gevoel van machteloosheid zijn deze emoties mijn vijand geworden. Al weet ik ook dat emoties geen vijanden zijn en dat je ze best mag ervaren. Mijn moeder zal naar alle waarschijnlijkheid voor de derde keer op rij haar partner verliezen, en mijn vader, mijn vader is de liefste vader op aarde, dus hoe kan hij nou kanker krijgen?
Ja, over het algemeen zijn het retorische vragen die ik hier stel, maar het zijn oprecht wel de vragen die door mijn hoofd spoken op onbewaakte momenten. Ik denk dat jullie dat als geen ander zullen begrijpen.

Al met al, naar omstandigheden gaat het goed. Kerst hebben we nooit heel grootschalig gevierd en gelukkig zorgt dat ervoor dat deze Kerst niet eens zo heel anders is dan alle voorgaande jaren. We maken er maar wat van met zijn viertjes.
Ik wil bij deze iedereen alvast fijne en geborgen feestdagen wensen, al is het dit jaar misschien heel anders dan dat je het normaal zou vieren. Laten we er met zijn allen het beste van maken, met de mensen die we dichtbij ons hebben.