Hoe?
Hoe zal het leven er over een paar weken uit zien? Een paar maanden, jaren? Ik denk dat iedereen zich dit wel eens, op een bepaald moment, afvraagt. Maar ik wist niet dat dit een vraag was die zich elke dag weer opdringt, als één van je dierbaren ziek is.
Het gaat redelijk goed. De chemotherapie (er hebben nu 2 kuren van 3 dagen plaatsgevonden) lijkt aan te slaan. Naast een enorme vermoeidheid heeft mijn vader eigenlijk haast geen last van bijwerkingen. Wel is de hoeveelheid rode bloedlichaampjes enorm afgenomen en dat heeft de vermoeidheid als gevolg. Om dit enigzins op te kunnen vangen eet mijn vader nu dagelijks 2 "bouwsteentjes" van Innopastry (tip!). Dit natuurlijk naast het dagelijkse gezonde eten.
Ik worstel de afgelopen dagen met tientallen vragen en onzekerheden, maar weet ook dat ik daar niet de enige in ben. Het kan nog heel lang goed gaan, maar het kan ook opeens erg snel achteruit gaan. Ik weet gewoon niet waar ik me op voor moet bereiden.
Ik wil nog zoveel met hem ondernemen, leuke dingen met hem doen, nog uren naar zijn verhalen luisteren. Ik wil hem kunnen vertellen dat zijn eerste kleinkind onderweg is, als het ons gegeven is. Ik wil gewoon niet, dat alles wat ik met hem heb gedeeld en nog steeds met hem deel, op een gegeven moment weg is. Dat er geen mogelijkheid meer is om iets met hem te delen. Mijn vader, die samen met mijn moeder mijn grootste anker in het leven vormt, zal er op een dag niet meer zijn.. Die gedachte voelt zo onwerkelijk, maar tegelijkertijd ook angstaanjagend dichtbij.
Eigenlijk blijf je in zekere zin altijd een kind, tot het moment dat je geen ouders meer hebt. Ik ben zelf ontzettend bang voor dat moment. Mijn ouders zullen me ooit nooit meer kunnen vertellen over hun eigen ouders, of over hoe ik als kind vroeger was. De gedachte alleen al maakt me ontzettend angstig en verdrietig. Ik probeer daar tegenover te zetten dat de natuur het uiteindelijk wel zo bedoeld heeft dat de ouders eerder gaan dan de kinderen; zo zou het ook moeten zijn. Maar dat maakt het niet minder zwaar... Hoe zou ik hier ooit mee kunnen leren leven, als ik het nu al zo ontzettend lastig vind?
Ik vind het moeilijk om positief te blijven maar probeer dat uiteraard wel. Niemand heeft er wat aan als ik steeds somberder word in deze periode die toch al zo donker is (letterlijk en figuurlijk).
Ik hoop dat jullie ook je eigen lichtpuntjes hebben om aan vast te houden of naartoe te leven.
Liefs.
5 reacties
Dat anker zoals jij beschrijft dient er voor om een schip op zijn plaats te houden, van papa's kleine meid tot een jong volwassen vrouw is een flinke boot tocht. Natuurlijk heb je vragen en angsten maar ook eerlijk naar je zelf en je ouders het leven is een reis zegt men met een anker lopen is te zwaar, blijven groeien met angst en pijn hoort in het proces, als je ouders in je hart wonen en jij het product bent van hun reis, moet je in jezelf blijven geloven zoals je nu in hun gelooft, opdat ook jou reis zoveel geluk kent als die van je ouders. Voor deze tijd is leven met de dag en de problemen van 1 dag meer dan genoeg voor het aanvangen van jou reis.
Sterkte
Lieve Ron, jouw woorden zijn ontzettend troostend.
Ik weet verder even niet wat te zeggen, behalve dat ik je ontzettend dankbaar ben voor dit berichtje.
Ik hoop dat het naar omstandigheden goed met je gaat en dat je kunt genieten van de mooie dingen om je heen.
Liefs
Daar sluit ik me helemaal bij aan..
Hoog kippenvel gehalte, zowel jouw woorden als die van Ron..
Ron reageert in prachtige woorden en ik sluit mij daar van harte bij aan.
Jullie reizen nu nog gezamenlijk, laat je angst voor de toekomst dat niet verpesten. Geef die vraag geen kans meer zich dagelijks op te dringen. Je kunt je inderdaad nergens op voorbereiden, want je weet niet hoe het zal gaan en kanker is akelig grillig.
Je hebt heel mooi en liefdevol beschreven wat je met je vader deelde, toen je nog thuis woonde en ook later. Ik hoop dat het helpend is om dat te delen en dat het je ook helpt om meer in het Nu te blijven. Je vader is er nog, je kunt nog samen zijn, mooie gesprekken hebben, fijne momenten delen. Niet te ver vooruit kijken, als het lukt. Iedere goede dag is er één.
Ik wens je (jullie) weer heel veel kracht en sterkte! XXX
Als kind van een moeder met uitgezaaide longkanker herken ik je vragen, angsten en pijn. Het is regelmatig ondragelijk. Het is er sowieso altijd. Ik probeer juist ook regelmatig helemaal in mijn eigen bubbel te kruipen, dingen doen die ik fijn vind, waar ik goed in ben, die mijn hoofd bezighouden. Het helpt me om door te kunnen gaan en bij mezelf te blijven. Maar niemand zal ontkennen dat wat ons overkomt, pikzwart is.
Zoek naar de kleine, mooie lichtpunten en hou daar aan vast.
Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je weet dat je er nooit alleen voor staat.