Onverbiddelijk

Soms schrik ik ervan hoe snel de dagen elkaar opvolgen. Dat gevoel, die schrik, staat pal tegenover het gevoel wat ik als kind ervoer als ik ergens naar uit keek. Mijn verjaardag, Sinterklaas, een vakantie. Op het moment dat je ergens naar uit kijkt, lijkt de tijd te kruipen. Volgens mij is die ervaring het meest intens wanneer je nog in je letterlijke kinderschoenen staat. Twee uur leek wel het drievoudige aantal uren te duren. Als je ergens nog "4 nachtjes voor moest slapen", dan voelde dat als 4 nachten op de Noordpool in de winter (1 nacht duurt daar zo'n 186 dagen in de winter) :-)
Dat gevoel van anticipatie wat je als kind hebt is, naar mijn ervaring, niet meer in dezelfde intensiteit na te bootsen wanneer je ouder wordt. Het gevoel bestaat nog wel en je kunt het op bepaalde momenten heel even terughalen, maar het is niet hetzelfde. Mijn vader zei hierover altijd: "Als kind kruipt de tijd, als jongvolwassene gaat de tijd en als je ouder wordt, dan vliegt de tijd". Hoewel ik bijna zeker weet dat dit voor de meeste mensen zeker opgaat, vraag ik me wel af hoe dit verschil nou precies ontstaat.
Dat brengt me terug bij hetgeen ik mijn blogpost mee begonnen ben. De tijd "vliegt" namelijk nu al voor mijn gevoel. Ik denk dat je tijdsbesef en -beleving worden beïnvloed door je persoonlijke situatie. Zo weet ik bijna zeker dat de tijd voor mijn vader juist lijkt te kruipen, omdat hij zich ellendig voelt en veel pijn heeft.
Inhoudelijk daarop ingaand is het de oxycodon (wel 10mg, dus een relatief lage dosis) die zijn werk niet meer doet. Beter gezegd, ik ben bang dat mijn vader van dit middel steeds meer nodig heeft voor hetzelfde effect. Een jaar geleden bood 1 pilletje van 10mg nog veel soelaas, maar de pijn komt er nu dwars doorheen. Wat mijn vader waarschijnlijk een eng idee vindt (en dit snap ik ook) is dat er, naast het verhogen van de dosis, geen sterkere/betere pijnstilling meer is. Wat rest ons nog, wanneer de zwaarste dosis oxycodon niet meer helpt?
De grote dromen/wensen die ik had voor mijn ouders en mezelf zijn inmiddels steeds verder naar de achtergrond verdwenen. Tuurlijk, ze zijn nog aanwezig. Irritant aanwezig zelfs. Omdat ik weet dat deze dromen niet meer uit zullen komen. Dromen zijn verwachtingen. Ideaalplaatjes waarin al onze verwachtingen tot in de perfectie zijn uitgekomen. Ik heb in een jaar tijd geleerd dat het leven met verwachtingen de bron is van veel teleurstellingen en verdriet. Die verwachtingen heb ik dan ook maar losgelaten. Dat klinkt makkelijker dan het is, natuurlijk. Het doet pijn, te accepteren dat sommige dingen nooit meer zullen gebeuren. Of in elk geval niet in de vorm waarin je het gehoopt had.
Ik was graag nog een keer met zijn allen (lees: mijn ouders, mijn vriend en ik) op vakantie gegaan. Ik had mijn vader graag aan zijn eventuele kleinkind voor willen stellen, als het ons gegeven is. Ik had samen graag nog talloze lange middagen op een zonnig terras gezeten, terwijl ik naar de verhalen luister die hij met zijn kenmerkende krachtige stem zo levendig vertellen kan. Ik wil nog jarenlang toe kunnen kijken naar hoe hij zich opwindt over de digitalisering. Ik wil met mijn hoofd in mijn handen naast hem aan tafel zitten, terwijl hij mij uitlegt hoe ik de stelling van Pythagoras kan bewijzen. Het genoegen wat zichtbaar is op zijn gezicht, wanneer ik hem vervolgens de juiste antwoorden kan geven. Zijn duimpje, welke hij altijd opstak en ermee ging "wiebelen", wanneer ik als kind in een boze bui was. Ondanks dat ik enorm mijn best deed, kon ik mijn lach nooit inhouden. Als boze puber trouwens ook niet.
Ik wil nog duizenden dingen van hem leren, zijn stem nog jaren horen vertellen en nog honderden keren met hem lachen en discussiëren over zaken waar we het wel, of juist niet met elkaar over eens zijn.

Ik betrap mezelf erop dat het af en toe al voelt alsof hij er niet meer is. Dat wil ik helemaal niet voelen. Toch vermoed ik dat ik me middenin een rouwproces begeef. Het rouwen, terwijl iemand er nog is. Anticiperende rouw, zoals ze dat noemen. De wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn, terwijl je dat zo graag wil. Het kost me zo verschrikkelijk veel moeite om te accepteren dat de dagen sneller gaan dan ik wil en dat er een punt komt, op een onbepaald moment in de toekomst, dat ik afscheid moet nemen van de man die me van hulpeloze baby heeft zien opgroeien tot een verlegen meisje, naar de welbekende opstandige puber en me uiteindelijk de ontwikkeling heeft zien doormaken tot de persoon die ik nu ben. En alles, ALLES wat daar tussen zit. Alle gesprekken die we hebben gehad, de (zeer zeldzame) ruzies, de gezamenlijke binnenpretjes, de wandelingen, de uitjes, de vakanties, de etentjes bij ons vaste stekkie, de middagen samen in de tuin, de middagen samen voor de TV met zwart-witplezier van Don Camilo. En niet te vergeten, de wederzijdse waardering voor de "stilte" en gewoon bij elkaar zijn, zonder dat er iets gezegd hoeft te worden. 
Aan de ene kant ben ik ontzettend dankbaar dat ik al deze mooie dingen en herinneringen met mijn vader deel en heb gedeeld. Maar gevoelsmatig doet het ontzettend veel pijn, om te weten dat ik straks de enige ben die nog weet hoe fijn dit alles was. Er is straks niemand meer, met wie ik deze herinneringen gemeen heb. Toch voelt dat, ondanks het rauwe randje, speciaal en waardevol. Die herinneringen kan niemand me meer afpakken en zijn van mij alleen. Ik koester ze en houd ze in leven zolang ik zelf leef.

De aankomende feestdagen, Sinterklaas, Kerst, Oud & Nieuw.. Het zal me allemaal wat. Het gevoel wat ik in deze periode ervaar is misschien nog wel het meest vergelijkbaar met een soort overlevingsdrang. Sommigen zullen dat misschien overdreven vinden. Maar echt, de pepernoten en kerstballen kunnen dit jaar mijn rug op. Die krijgen volgend jaar wel weer een kans van me. Ik heb het te druk met het afremmen van de tijd. Als iemand weet hoe dat het beste aangepakt kan worden, dan houd ik me aanbevolen.

Een reactie van de lieve Ron die me altijd is bijgebleven wil ik jullie niet onthouden, omdat deze ontzettend goed bij dit bericht past.
"Dat anker zoals jij beschrijft, dient er voor om een schip op zijn plaats te houden. Van papa's kleine meid tot een jong volwassen vrouw is een flinke boottocht. Natuurlijk heb je vragen en angsten, maar wees ook eerlijk naar jezelf en je ouders. Het leven is een reis, zegt men, en met een anker lopen is te zwaar. Blijven groeien met angst en pijn hoort in het proces. Als je ouders in je hart wonen en jij het product bent van hun reis, moet je in jezelf blijven geloven zoals je nu in hen gelooft, opdat ook jou reis zoveel geluk kent als die van je ouders. Voor deze tijd is leven met de dag en de problemen van 1 dag meer dan genoeg voor het aanvangen van jouw reis."