Schuldgevoel
Een kort relaas omdat we ons nu toch in een vreemde tussenperiode bevinden, de dagen tussen de diagnose en de start van de behandeling.
Ik voel me schuldig. Schuldig over het feit dat ik geen auto heb en ik mijn ouders dus niet kan helpen met het vervoer naar en van het ziekenhuis. Mijn ouders hebben zelf allebei geen rijbewijs en dus ook geen auto. Dat maakt dat ze afhankelijk zijn van taxi's, openbaar vervoer en vrienden/buren die bereid zijn om te helpen.
Ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen over het feit dat we geen auto hebben (heb hier ook helemaal geen behoefte aan (+ kosten + onderhoud etc.)., maar toch voelt het niet goed. Daar leg ik me maar bij neer want ik kan er momenteel toch niets aan veranderen.
Het voelt ook rot dat ik eigenlijk niets voor mijn vader kan doen. Vanaf morgen krijgt hij t/m vrijdag een chemokuur. Te beginnen met een kuur van 2 uur, donderdag iets korter en vrijdag nog wat korter. Als ik in zijn plaats zou kunnen gaan, zou ik het doen.
7 reacties
Hi,
Je hoeft je natuurlijk niet schuldig te voelen dat je geen auto hebt, maar ik kan me wel voorstellen dat je iets voor je ouders wilt doen. Misschien zou je kunnen overwegen om af en toe een auto te huren, bv via Snappcar?
Ook zijn er andere manieren om er voor je ouders te zijn, door bij hen langs te gaan, te video(bellen), een mooie kaart of een pakketje te sturen. Uit eigen ervaring weet ik dat alle beetjes helpen. Sterkte gewenst!
Groetjes van Jessica
Wellicht valt er via de gemeente . van 1 van de vele wettelijke regelingen iets te verwachten de WMO of een vervoers pas via gemeente of ziekenhuis, dat uit vogelen kost veel energie waar jij vast genoeg van hebt. Je kunt er op veel manieren zijn, en jij bent erg betrokken en zorgzaam als ik lees wat jij beschrijft. Jij bent er echt voor je ouders en zal vast de juiste manier van hulp zijn als die nodig is.
Sterkte
Hoi lieve Ron, wederom bedankt voor jouw woorden. En wat een goede suggestie om te kijken naar een vervoerspas, hier had ik nog helemaal niet bij stilgestaan. Wellicht dat er iets te regelen is via de zorgverzekering. Dat ga ik straks wel even uitzoeken.
Nogmaals dank, voor het meedenken, je bent een mooi mens.
Ter aanvulling: met regiovervoer heb ik nogal slechte ervaringen. Vooral op de terugweg laten ze vaak erg lang op zich wachten. Ik heb meerdere meegemaakt dat ze 1-2 uur later waren dan afgesproken. Ook moest ik er meerdere keren achteraan bellen en werd er bij de centrale gelogen. Hopelijk werkt de lokale vervoerspas beter. Voor zover ik weet moet je die bij de gemeente aanvragen. Succes!
Hai Helena,
Ga nu streng worden hoor :). Je moet je echt niet schuldig voelen, je doet wat je kunt, en nog belangrijker, je vader zou zich schuldig gaan voelen dat hij zijn dochter met een schuldgevoel aan het opzadelen is. Daar hebben jullie beiden niets aan. Alhoewel ik me echt wel besef dat dit makkelijk gezegd is, ik snap je gevoel ook wel.
Je bent er voor hem, als liefdevolle dochter. Een vader, een dochter, liefst zonder schuldgevoelens over en weer. Er is maar 1 schuldige, dat is die rotziekte.
xx, Joke
Lieve Helena, natuurlijk kan je vader met de zorgtaxi (en dan mag hij gewoon je moeder meenemen), goed om achteraan te gaan.
En geloof me, geen enkele ouder zou willen dat z'n kind de kanker en behandeling daarvan overneemt. Je schrijft zo zorgzaam en liefdevol over je vader, volgens mij ben jij een schat van een dochter die zich nergens schuldig over hoeft te voelen.
Sterkte en veel liefs XXX
Geen schuldgevoelens Helena!
Zoals jouw vader voor jou grote rijkdom is, zo ben jij dat voor jouw vader. Ik ben ervan overtuigd dat jouw vader en moeder geen seconde stilstaan bij 'wat jammer dat Helena ons niet rijden kan', maar eerder respecteren dat en waarom dat je geen auto hebt.