Daar waar je voor vreest….
Hey lieve mensen hier,
Afgelopen maandag mocht mijn partner weer door de 2 maandelijkse controle MRI. Vorige week woensdag de uitslag gekregen.
Waar we eigenlijk beiden heel relaxt naar Leuven gingen, want het gaat de laatste tijd boven verwachting goed, was het een flinke domper.
De assistent arts had hem onderzocht, had niks op hem aan te merken. Alles was neurologisch gezien ok. Ze zou de scan even bespreken met de professor en kwam dan bij ons terug. Na een minuut of 10 kwam ze terug mét de professor bij zich….Nou ja ik voelde al dat het niet ok was aangezien je die beste man nooit te zien krijgt alleen als er stront aan de knikker is zoals wij hier zeggen.
3 plekken die oplichten rondom de plek waar ze de tumor weggehaald hebben. Blijkbaar zaten die plekjes er vorige keer al en waren ze er nu nog. Ze waren ook gegroeid, weliswaar minimaal maar toch gegroeid…
Normaal gezien bekijken ze of er veranderingen komen bij die plekjes, ze komen en gaan nogal eens bij bestralen legde de professor uit, maar deze waren dus niet weg maar minimaal gegroeid. BAM klap in ons gezicht.
Mijn lief kon niks uitbrengen dus heb ik gevraagd wat er nu dan gaat gebeuren? Vanavond is er een multidisciplinair overleg met de radiologen, neurologen, neurochirurgen en zijn oncoloog. En dan gaan ze bekijken wat ze nu gaan doen. De proffessor wil graag een PET scan om te kijken of het idd weer de tumor is die groeit. Ze bellen ons na vandaag om fe bespreken hoe we nu verder gaan.
Als het de tumor weer is gaan we (hij) weer de hele ziekenhuis molen in, misschien weer opereren als dat nog mogelijk is. En weer een ander soort chemo etc. Ik ben er kapot van….Je weet weer niks, maar ik ben wel zo nuchter dat ze een PET scan niet voor niks gaan aanvragen.
De hele afgelopen week heeft dit nieuws moeten bezinken. Ik weet niet wat ik moet voelen. Voel me boos, verdrietig maar ook rustig. We moeten hier weer doorheen. Hoe moeilijk deze weg ook is.
Lieve groetjes,
Joyce
4 reacties
Hoi Joyce,
Ik heb je blogs gelezen, en als kanker in je leven komt, verandert het hele leven, worden dingen onzeker, en soms als je denkt dat het goed gaat wordt je teruggefloten.
En iedere keer, begint de onzekerheid weer van voren af aan, begin je eigenlijk weer opnieuw, met weer een andere factoren.
Je kunt je er niet op instellen, want het is zo veranderlijk (veradelijk).
Ik herken het eenzame gevoel, je strijdt ieder, je eigen strijd, probeert je er samen doorheen te slaan, en dat is moeilijk, het is een dreigend gevoel.
Maar juist door het hier van je af te schrijven, kun je misschien je hoofd een beetje leeg maken.
Woorden waar je echt wat aan hebt, ken ik niet, anders had ik ze je gegeven.
maar het gevoel, waar jij nu in zit, dat herken ik wel.
Ook jou houd ik in gedachten even vast.
Peter
Dank je wel voor je lieve woorden Peter. Inderdaad soms even van je afschrijven helpt wel. En soms een zielige film kijken dat ik even kan uithuilen ;-)
Groetjes,
Joyce
Hoi Joyce,
Iedereen ondergaat het anders, zelf kon ik niet huilen, en dan vreet het je op, want het verdriet, is er wel degelijk.
Voor mij is het de muziek, soms de muziek zelf, soms de tekst, en dan komen de tranen, en schrijf ik vanuit mijn gevoel, en dat wordt vaak een blog.
We have all the time in the world, van Louis Armstrong, is eigenlijk van een james Bond film, maar de tekst herinnert me aan de tijd dat ik dacht, alle tijd van de wereld te hebben, en dat nu blijkt, dat dat niet zo was. Ik heb hem op mijn spotify playlist gezet.
What do I do with my heart van de Eagles.
Iedere film die een beetje emotioneel is zit ik met zakdoekjes te kijken.
Bij mij kwam het pas, toen alles achter de rug was.
En een ding weet ik, je voelt je in dit geheel soms verdomd alleen.
En jij zoekt het verdriet een beetje op, zodat je kunt huilen, dat is voor mij nu ook zo geworden.
Misschien help ik je met 2 gedichten, ik heb gemerkt das als je het gedicht troost samen leest, het er soms voor zorgt dat je samen de emoties kunt laten gaan
Troost:
Het zijn donkere dagen, vol van verdriet
Maar bedenk, dat je ook in dit donker
het licht nog ziet.
Het licht van zijn leven , wat steeds op jou heeft geschenen.
Zijn toewijding en liefde, zijn niet zomaar verdwenen.
Dat stuk van jou, dat zijn naam draagt.
Is het licht in het donker, dat nooit meer vervaagt.
En deze:
A Million things
To me you are a Million things, in Time, in love in place
To me You are a Million stars, under which I stand and gaze
To me You are a Million miles, far away from me
To me You are a Million hugs and kisses, never more, to be
To me You are a Million memories, that forever stay with me
Ze staan in een paar van mijn blogs.
Je kent me wel niet echt, maar ik begrijp wel, wat je nu overkomt is zo moeilijk te verwerken.
Je mag dan wel sterk zijn, maar soms wil je dat even niet, wil je je even ellendig voelen, huilen, en de emoties voelen, en je daarna weer oprapen.
Dus lieve Joyce, je hebt het nodig.
Liefs, Peter
Lieve Joyce,
Wat een klap voor jullie...! Wéér die onzekerheid van (nog) niet weten wat er exact aan de hand is, wat er gaat gebeuren en hoe dat zal uitpakken. Dat is heel zwaar! Ik wens jullie heel veel sterkte en duim natuurlijk voor de best mogelijke uitslag! En ja, er zit niets anders op dan wéér doorgaan. Zorg goed voor je man en je gezin, maar ook voor jezelf. En schrijf maar van je af als je daar behoefte toe voelt en fut voor hebt.
Carolina X