De angst heeft me weer in zijn greep
Vandaag is het een (behoorlijk) mindere dag, al vanaf dat ik mijn ogen open deed vanochtend heb ik al een angstig en onbestemd gevoel in mijn lijf.
We hebben afgesproken dat mijn partner vandaag met zijn moeder naar Leuven gaat voor de fMRI, dan kan ik thuiswerken en mijn jongste zoon van school halen. Vandaag wordt alleen de Functionele MRI gemaakt, de uitslag krijgen we woensdag pas. Dan ga ik zelf mee.
Ik zit te werken en ben er helemaal niet bij met mijn gedachten. Ik bedenk me dat ik net zo goed zelf mee had kunnen gaan, want alleen thuis voel ik me ook niet op mijn gemak. Maar om mijn zoontje telkens mee naar huis te sturen met vriendinnen uit school vind ik ook niet prettig. En al die ziekenhuis afspraken….het zijn er nogal wat.
Wat is kanker in mijn optiek toch een eenzame ziekte, ik denk aan mijn partner die zo aan de beurt zal zijn voor de scan. Hoe angstig hij wel niet moet zijn voor alles. En hoe eenzaam het moet voelen om zo overgeleverd te zijn aan de zorg en kunde van anderen.
De tranen stromen wéér over mijn wangen, ik voel weer die ongelofelijke angst die zoveel mensen hier elke keer moeten voelen. Bang voor wéér slecht nieuws te ontvangen woensdag. Weer denk ik; Ik wil dit niet, ik wil dit gewoon niet voelen. Ik wil dit niet meemaken. Ik wil net als mensen hier positief en hoopvol zijn en het lukt me gewoon niet….. Kon ik dat maar zijn, maar het lukt me gewoon niet. Ik heb veel respect en waardering voor mensen die dat wél kunnen in zo’n situatie. Ik heb alleen donkere wolken in mijn hoofd.
Ik voel met al de mensen mee die dit elke keer meemaken. En ik hoop dat dit machteloze klotegevoel weer snel wegebt….. 😥
13 reacties
Lieve Joyce, ik herken dat zó goed. De angst om je partner, zijn eenzaamheid van binnen voelen. Ik heb in heel ander verband - niet kankergerelateerd - jaren dagelijks in angst/bezorgdheid geleefd om mijn partner. Ik sloeg bij alles aan, ook thuis. En het ziekenhuis werd een traumatische plek voor me. Heel veel sterkte. Heb je de ruimte om af en toe iets fijns voor jezelf te doen? Ik kon dat zelf nooit goed trouwens. Knuffel! Esther
Hoi Esther,
Dank je wel voor je lieve berichtje.
Ik probeer soms wel even weg te gaan om iets leuks te doen, maar dan voel ik me ook niet op mijn gemak omdat ik dan steeds bang ben dat hij weer zo’n heftige aanval krijgt en er niemand bij hem is.
Wat jij zegt dat je overal op ‘aanslaat’ nou dat heb ik dus ook. Ik sta steeds aan en let overal op. Ik ben zelf ook doodmoe ik denk van alle stress. Nog 1 dag en dan weer de uitslag of er te opereren is. Ik verlang echt naar een rustigere periode….:-(
Het hier van me afschrijven helpt me wel.
Groetjes,
Joyce
Ik merk dat het ziekenhuis ook een rotplek in mijn gedachten voor mij is geworden. Het is gelinkt aan die rollercoaster waar ze je door trekken. En ook de haastige artsen, korte gesprekken en de vragen die ik daardoor maar meesleepte. Dat ik er assertief niet bovenuit leek te komen.
Nou assertief ben ik wel haha, ik wil alles weten en ik zoek alles uit. Maar dat is denk ik ook de verdere machteloosheid die ik voel. Ik kan niks anders doen als dat soort dingen. En steunen waar mogelijk natuurlijk. Maar ik herken het, je moet echt voor jezelf en je zieke naaste opkomen vaak. En idd dat ziekenhuis…ik krijg er echt een hekel aan…..je kan het onderhand dromen. Bah 😟
Ik ben ook heel veel gaan opzoeken en uitzoeken. En kon ook niks anders dan dan dat. Echter mijn vader die doet daar niet aan mee. Volgt gewoon de arts. Dus al mijn opgedane "kennis" kon ik dus ook niet echt delen. Het zoeken was ook heel vermoeiend daardoor. Ik kan het ook nu niet meer.
Lieve Joyce, alweer: zo herkenbaar. Als je jaren in die overdrive zit, gaat dat impact hebben op vanalles: je lichaam, emotieverwerking en ga zo maar door. Ik ben dat beter gaan snappen door een boek van Bessel van der Kolk, het heet ‘traumasporen’. Daar staan ergens in het midden ook manieren in om de spanningen een beetje uit je lichaam te kunnen bevrijden. Hij stelt dat trauma ontstaat als het lichaam de kans niet krijgt om uit te bibberen, als je nooit na zo’n shock gewoon kunt doen wat je wilt: vluchten, aanvallen, gillen, wat dan ook.
Heb je hulp van een psycholoog (dan moet je wel een goeie hebben, niet zo een die zegt dat het aan jou ligt!!!)? Het Helen Dowlinginstituut schijnt goed te zijn. Ik probeer ons gezin daar nu aan te melden, ze geven ook individuele therapie… mij helpt wandelen ook trouwens (dan gaat mijn ademhaling weer normaal doen en kom ik meer in het nu omdat ik dan om me heen begin te kijken).
Ik ga vandaag zó voor je duimen…! Grote knuffel van Esther
He Esther dat boek is interessant. Maar kun je dan meer vertellen hoe je dan uitbibbert?
Als ik vluchtgevoelens heb, moet ik dan buiten echt gaan rennen, om het gevoel eruit te rennen? Dus inderdaad dan, de ingezette stressreactie afmaken alsof je voor een beer moet rennen?
En de andere keer als je boos bent, dat je ergens dan maar op moet gaan slaan, met een doek of zo?
En machteloos, misschien ergens in een auto gaan gillen? Of misschien ook bij boos...
Kun je wat gevoelens hier neerzetten en hoe je dan uitbibbert, manieren? Misschien voor meer mensen interessant.
Hee ‘Voormijnpaps’, ja dát! Rennen! En ook bijvoorbeeld: gaan dansen. Muziek aan, eerst met je armen schudden en de zenuwen eruit gooien enzo, en dan na een paar minuten de muziek echt gaan horen. Niet ‘mooi’ dansen, maar jezelf zijn, zonder de camera van jezelf op jou gericht, gewoon meebewegen met wat je voelt en hoort. Jou zijn, in het nu.
Ik denk dat je echt veel aan dat boek kunt hebben. Mijn dochter van 23 kwam ermee aan (haar vader is al ziek - veel pijn, geen kanker - sinds ze 15 is) en ze begrijpt nu veel beter wat er met haar is gebeurd. En door dat boek snap ik van alles ook veel beter. En we kunnen er nu in dezelfde taal met elkaar over praten.
ik denk dat vooral het inslikken en ‘gewoon’ doen mensen uiteindelijk nekt. Dat ze geen uitlaatklep hebben en steeds gespannen blijven. Het lichaam (en ons hoofd hoort daarbij) heeft uitlaatkleppen nodig. Rennen. Gillen, bibberen, huilen horen daarbij - want daarna stop je weer en word je vanzelf rustiger.
Liefs! van Esther
Hoi Yoyce,
Ik begrijp hoe jij je voelt, alles wat je opschrijft is zo herkenbaar. Die onzekerheid en het niet weten wat je te wachten staat.
Ik wens je veel sterkte en duim voor jullie!
Groetjes
Lieve Joyce
de angst kan zo allesverterend zijn! En je zo in zijn greep houden. Alles lijkt dan zo zwart.
Goed dat je het in je blog onder woorden kunt brengen. Hopelijk helpt het je enigszins om van je af te kunnen schrijven.
sterkte
Lieve Joyce. Logisch je angst, boosheid en vast ontzettende machteloosheid. De angst voor weer een aanval lijkt me ook angstig. Ik leef enorm met jullie mee. Nog zo jong en net samen jullie mooie leven met jullie gezinnetje weer op de rit in een nieuw huis en dan deze rollercoaster. Ik hoop dat de uitslag wat is meegevallen. Heel veel kracht en sterkte toegewenst. De angst van je man en ook van je kinderen en familie is ook heel zwaar. Goed dat je op kanker.nl bent gaan schrijven. Hopelijk vind je hierdoor wat rust in deze rollercoaster.
Ik ben zelf een patiënt en ik begrijp maar al te goed jouw angst. Zodra er een plan van aanpak is gebeurt er iets en hopelijk kun je dan weer positiever denken. De zorgen om hoe nu verder zijn nog erg onzeker en onduidelijk. Tumoren in je hoofd is ook heel eng omdat je er vaak uitval en aanvallen door kunt krijgen . Schrijf je angst van je af. Het helpt mij ook altijd heel goed wat te relativeren en de reacties geven je steun en kracht hoop ik!
Dikke knuffels voor jou, je man en je kids
Grtjs Carla xxx
Ik ben dochter van...maar heb dat klote machteloze gevoel ook hoor. En hier is het ook niet altijd rozengeur en maneschijn bij ons in het gezin qua talent in omgaan met kanker. Ik ga dan ook denken, doen anderen het nou zo goed, en wij zo slecht? Gaan die door het leven op een meditatiewolk, in de lotushouding, gehuld in wierook :) Gelukkig heb ik onder menu bij, in gesprek met elkaar, op de site hier, wat verhalen gevonden van mensen die er ook anders mee omgaan, want niet iedereen heeft die positivo aanleg. En ga jezelf dat ook niet kwalijk nemen, het is een rollercoaster.
Maar er komen gewoon zoveel emoties bij kijken en wij staan erbij en willen helpen, maar je wil ook vluchten uit deze film. En dan ook nog als jij iets wil, wil de patient het dan ook? Dus daar vervalt ook weer de grip en controle.
En ik merk het ook, als ik niet mee naar het consult ga, word ik rusteloos en ook bozig thuis, ik denk dat het verlies van grip en controle is. Als je erbij bent kun je inspelen op en wat vragen etc.
Vandaag ben ik ook in een bui, dat ik erg wil vluchten, maar je kunt niet vluchten....en dat geeft heel veel rot gevoelens. Ik denk dat ik dat ik dan een goede mening over iets heb en mijn vader laat het dan zitten. En dan is het aan mij om los te laten, want de patient beslist en dat is moeilijk, omdat de dood eraan verbonden zit bij kanker en de wegen die je gaat.
Je hebt het heel mooi omschreven! Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die hier moeilijk mee kan omgaan. Je mag me altijd een berichtje sturen als je even je hart wil luchten. Lieve groetjes Joyce