Herkenbaar?

  • Openbaar blog
  • donderdag 2 februari 2023
  • 525 x gelezen

Nou om maar meteen met de deur in huis te vallen; Ik zit momenteel niet lekker in mijn vel.

We zijn inmiddels bijna op het einde van week 3 van de bestralingen en de chemo tabletten. Mijn vriend houdt zich goed. We rijden elke dag samen naar Leuven voor de bestraling. Onderweg moet hij de Temodal innemen. Bestralen en weer naar huis. Soms nog even langs de dokter. Maar het gaat goed, boven verwachting goed!

Weinig last van bijwerkingen, alleen de plek van bestralen begint nu wel rood te worden. Dat smeren we elke dag goed in. Alles gaat goed zou je zeggen.

Maar waarom gaat het mij mij nu dan juist veel minder goed? Ik slaap ontzettend slecht, ik ben heel emotioneel. Ik huil vaak als ik aan de toekomst denk. Ik ben bang voor de uitslag van de scans die volgen na de behandeling. Etc etc. Ik pieker en ben moe van alles.

Waar komt dit ineens vandaan? Ik voelde de afgelopen maanden vaak weinig. Ik ging gewoon door. Maar ik voel me gewoon slecht. Ik grijp steeds vaker naar een slaappilletje als ik weer niet in slaap kom. En ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet. Ik lijk een beetje de weg kwijt….

Herkennen jullie dit misschien in zo’n proces als dit? 
 

Liefs,

Joyce

Reageren
Volgend blogbericht

12 reacties

Herken het. Je raakt uitgeput van de zorgen en de intensiteit van de behandeling.
Probeer toch ook wat afleiding te krijgen en toch een beetje een eigen leven te hebben. Niet gemakkelijk.
Accepteer dat het nu zo is. Het wordt beslist beter als het rustiger wordt.

Laatst bewerkt: 02/02/2023 - 19:04
Reageren

Het is zeker herkenbaar, je leven staat op z’n kop, je houdt je staande, gaat mee naar de bestralingen en je leeft in grote onzekerheid. Dat roept emoties op, laat de tranen maar lopen. Alles is uit balans, heel begrijpelijk, dat je mentaal uitgeput raakt.

Mij helpt afleiding, even een stukje wandelen, of gewoon een keukenkastjes uitruimen en opnieuw indelen, om maar iets te noemen. Ik hoop dat er snel wat meer rust en duidelijkheid komt voor jullie.

liefs, Gerdien

Laatst bewerkt: 02/02/2023 - 22:44
Reageren

Ik heb ook toen ik echt te moe was eens slaapmedicatie genomen, maar minimaal. Ik wilde dat liever niet. Maar toen was het even fijn. Ik had toen vooral moeite met in slaap vallen. Later, nu soms ook nog pieker ik als ik 's nachts wakker wordt. Ook irritant maar heb ik daarvoor in elk geval een paar uur geslapen. Het gaat in elk geval na verloop van tijd beter merk ik. Maar is ook afhankelijk van hoe het gaat met hem natuurlijk

Laatst bewerkt: 03/02/2023 - 09:24
Reageren

Ik heb vannacht ook echt geen slaappil gepakt. Ik wil dat ook niet. Straks kan ik daar niet zonder. Ik vind het zó ellendig al die onrust in je lijf en niet goed kunnen slapen. Ik hoop ook weer snel op betere tijden idd. Hoe gaat het momenteel met jouw partner?

Laatst bewerkt: 03/02/2023 - 09:35
Reageren

Ik nam een lage dosering diazepam dan in overleg met de huisarts. Echt even slapen. Dat heb ik weinig gedaan hoor, het is op 1 hand te tellen.

Hier gaat het op het moment goed. We proberen te leven, wat aardig lukt, hij heeft ook geen behandeling meer in het ziekenhuis; afwachtend beleid. Hij is een wonder want kreeg eind 2019 te horen dat de kanker groeide, de behandelingen niets deden en hij uitbehandeld was: het einde naderde. We zijn getrouwd, hebben gereisd en zijn uitvaart geregeld. Maar toen ging hij niet dood, wat natuurlijk heel fijn is maar ook een ontzettende mindfuck, dat was mentaal heel zwaar, en het heeft de nodige tijd gekost om daar een weg in te vinden. Dat gaat nu aardig maar met vallen en opstaan.

Laatst bewerkt: 03/02/2023 - 09:47
Reageren

Jij maakt exact door wat ik doormaak. Ik denk vaak aan je. In wat voor ellende zijn we toch terecht gekomen…

Wij hebben 27 maart de eerste scan na de kuur en ik ben zo bang…Ik denk dan al wat als het niks heeft gedaan. Maar zo mag ik niet denken. Je mag me altijd berichten hé! Ik kijk hier regelmatig eventjes.

Liefs,

Joyce

Laatst bewerkt: 03/02/2023 - 18:38
Reageren