Hoe ga je zo verder?
Hey lieve mensen,
Ik heb al een hele lange tijd niets geschreven. Afgelopen jaar heb ik vooral geprobeerd om door te gaan met ons leven. Ondanks de vernietigende diagnose en alles wat we mee hebben gemaakt. Ik lees hier wel een paar keer per week de verhalen van anderen. Ik weet dat wij echt de enigen niet zijn helaas.
De laatste tijd merk ik dat het me niet meer zo goed lukt, dat gewoon maar doorgaan met leven. Eigenlijk lukt niets meer zo goed als voorheen.
Ik merk dat de mensen om ons heen over de grootste schok van ons ‘nieuws’ heen zijn. Veel mensen hoor je ook niet meer. Hun leven gaat door, wat ik ook snap hoor. Voorheen zou ik bij zulk nieuws ook na een tijdje hetzelfde doen omdat het toch een ‘ver van mijn bed show’ is. Mensen praten er niet meer zo over.
Met mijn partner gaat het boven alles gelukkig wel goed. Tot nu toe stabiele scans gekregen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Maar toch het valt me erg zwaar dat dit ons ‘nieuwe’ leven is. Elke 2 maanden de week van de scan en uitslag. Het zorgt voor zoveel stress. Dit altijd boven ons hoofd hebben hangen. Die onzekerheid en angst.
Ik heb zelf wel de behoefte om er met mensen over te praten. Mijn partner praat er nooit over. Elke keer die gedachtes; Hoelang blijft dit nog goed gaan? Wat staat ons nog te wachten? Nee, niet aan denken!! Niet over praten…Je hebt niks aan zulke gedachtes.
Ik vind het zo’n eenzame strijd of hoe ik het moet noemen. Je moet er maar mee zien te dealen, je moet er doorheen. Of je nu wil of niet. En het is niet eens mijn strijd. Maar toch moet ik er als partner ook maar mee zien te leven. Ik voel me hier soms zo ontzettend alleen en eenzaam in. Niemand die mij écht ziet.
De afgelopen weken ben ik 3x achter elkaar goed ziek geweest. Zwaar verkouden, bijholtes ontstoken etc etc. Denk dat mijn lichaam al die stress ook gewoon beu is. Toch probeer ik gewoon te werken, zorgen voor de kinderen, voor het huishouden en natuurlijk ook voor hem.
Ik weet het; ik moet ook aan mezelf denken. Ik probeer leuke dingen te doen maar haal er geen plezier meer uit zoals voorheen…. Wat ik zelf ook echt niet ok vind. Het weer zal er ook vast aan bijdragen.
Sorry……Het is nogal een deprimerend stukje geworden, wat eigenlijk helemaal de bedoeling niet is of was. Maar het even van me afschrijven is dan ook wel even fijn.
Liefs,
Joyce
6 reacties
Lekker doen, Joyce. Van je afschrijven.
Hi
Ik heb net ook een deprimerend stukje geschreven....haha. En snap je helemaal. Ik voel me ook echt op de bodem liggen, maar je moet maar door.
Er zit wel veel stress in mijn lichaam. Moe. En je kunt niet veel erbij hebben. Ik kan me ook niet zo focussen op de leuke dingen. Maar je moet wel voor jezelf zorgen.
ps bij ons is het ook zo hoor....als je nog een beetje rondloopt, gaat de aandacht er vanaf
Lieve Joyce
Wat heftig wat jij met nog 2 jonge kinderen allemaal op je bordje krijgt.
Hoop echt voor je dat je erover kan praten met vrienden en familie
Vooral voor , tijdens en na de scans toch elke keer weer zenuwslopend.
Blijf het vooral lekker van je afschrijven.
Misschien een idee om een dagboekje bij te houden?
Lfs , Evi
Lieve Joyce, je hebt alle recht om zo van je af te praten. Je hebt het ook nogal voor je kiezen gekregen en het is zeker niet afgelopen. Als partner moet je maar doorgaan en de sterke zijn, ook als je dat even niet wil zijn. En de aandacht die wegvalt als de behandeling achter de rug is, is heel herkenbaar, net zoals de onzekerheid die als een donkere wolk met je mee blijft drijven. Ik geef je een dikke knuffel, hou vol!
Lieve groet, Anja💕
Lijkt me heel ''normaal' wat je beschrijft. En ik herken alles van mijzelf erin, de rest van de wereld gaat door, het ''erge' nieuws is eraf. En ook al vertel je jou verhaal tegen iemand, een later sta je er toch weer alleen voor ondanks alle goede bedoelingen van iedereen.
Ondanks je ''nieuwe' manier van leven, probeer er het beste uit te halen en vooral probeer jezelf boven water te houden, hoe moeilijk het ook is.
Wel erg fijn dat de scans de laatste tijd stabiel zijn, hopen dat die trend vastgehouden kan worden.
Heel veel sterkte, en je weet me te vinden. ;)