Het hoefijzer

Nou afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover. Mijn partner werd opgenomen in Leuven voor de craniotomie. We hadden nog een gesprek met de medewerkster van de trial. Allerlei vragenlijsten ingevuld. En nog een nieuwe MRI scan gemaakt. Dit was nodig voor de studie. Daarna werden we naar de afdeling neurochirurgie gebracht.

Eenmaal aangekomen op de afdeling kregen we weer een domper. Omdat hij de week vooraf corona had werd hij alsnog meteen in quarantaine geplaatst. Iedereen die binnen kwam moest zich omkleden met schort, handschoenen, mondkapje en masker. Raar als je eerst heel het ziekenhuis doorloopt en dan zo wordt weggezet maar a la: we zijn al blij dat de operatie maar een week verzet werd.

De dag daarna kreeg je nog een scan en kregen we domper nummer 2 te horen; Je valt helaas in de controlegroep en krijgt dus géén inplantaat. Weer zijn we allebei zwaar teleurgesteld maar hé, je wordt het komende jaar wel 10x zoveel gecontroleerd dus dat is ook dikke winst.

Donderdag zou de operatie om 10.20 uur zijn als tweede op de lijst. In de ochtend zou ik dan naar Leuven rijden om vóór de operatie nog even bij hem te zijn. Maar in de loop van de dag werd duidelijk dat het verzet was naar 7 uur. Omdat ik zeker 1,5 uur moet rijden was het dus niet echt een optie om dan nog te komen. We spreken af dat we in de ochtend nog bellen voordat hij opgehaald wordt.

Donderdagochtend 6.20 uur gaat mijn wekker en we bellen. Dat is emotioneel. Angst voor de operatie hebben we allebei. Dan hangen we op en begint het wachten. Wat een helse dag!! Ik ga met mijn jongste zoon en moeder in de loop van de ochtend even naar Turnhout nieuwe schoenen voor mn zoontje kopen zodat we wat afleiding hebben. We drinken nog koffie en dan lopen we terug naar de auto. Kwart voor 1 gaat mijn telefoon en de professor belt me. Alles is heel goed gegaan en ze hebben al het zieke weefsel weg kunnen halen!!! Man wie had dat gedacht??!! Van niet kunnen opereren naar alles kunnen verwijderen…..ik ben zo blij. Dit is echt positief voor de verdere behandeling. Ze waren de operatie toen nog aan het afronden. Hij  gaat zo nadat het hoofd gesloten is naar de IC. Vandaag op bezoek komen heeft weinig zin maar ik kan om 17 uur bellen naar de IC om te vragen hoe het met je gaat.

Rond 17 uur heb ik gebeld en krijg ik de verpleegkundige die constant bij hem is aan de lijn. Het gaat super goed en ik krijg hem zelfs aan de lijn!! Ik heb hem 20 min gesproken en hij klinkt echt super helder en goed. Heeft geen pijn o.i.d. Hij was wakker geworden en dacht dat ze niet geopereerd hadden haha.

De dag daarna mochten we weer op bezoek komen en hij lag alweer op de gewone verpleegafdeling. Nu niet meer in quarantaine…..Blijkbaar ineens niet meer nodig maar prima. Buiten dat er nog infusen en drains in de nek zitten en het hoofd vol met pleisters gaat het zo ontzettend goed! We zijn zo blij. De professor komt ook nog langs en zegt zelf ook heel tevreden te zijn en als het goed blijft gaan mag hij maandag naar huis. Misschien dan toch nog 1 kerstdag samen thuis vieren??

Vandaag weer op bezoek geweest. De infusen e.d. waren eruit. En de fysio was geweest. Alles was helemaal ok. We zijn zelfs samen wat gaan eten in de cafetaria van het ziekenhuis. Je kan zelf weer goed lopen en hebt een souvenir aan de operatie over gehouden hebben we vandaag gezien; Een flink ‘hoefijzer’ aan de zijkant van je bol. Vol met nietjes. Maar wat ben ik dankbaar dat nu alles zo goed is gegaan, na zoveel tegenslagen. Nog een paar dagen en dan hoop ik hem weer mee te nemen naar huis. Maar voor nu kan mijn kerst eigenlijk al niet meer stuk.

Liefs Joyce