Hoe is het met jou??
Ik heb even een tijdje niks gepost. Ik had er de energie gewoonweg niet voor.
De kerstdagen waren een rollercoaster ivm de hersenoperatie. Mijn vriend is héél goed hersteld daarvan. Het litteken ziet er mooi uit en de haren groeien alweer terug.
Nu zijn we (of hij) sinds vorige week donderdag gestart met chemotabletten (Temodal) en 30 bestralingen. In ons geval betekent dat 5x in de week naar Leuven. Dus gemiddeld elke dag 2,5 uur in de auto en dan mag er niks tegen zitten. Maar tot nu toe gaat ook dat goed, nog niet echt bijwerkingen op wat vermoeidheid na. Afkloppen!!
Regelmatig krijg ik vragen, berichtjes en appjes; En hoe gaat het nu met jou??
Elke keer antwoordt ik eerlijk; Ik weet het eigenlijk niet zo goed…. Is dat raar??
Hoe gek het ook klinkt; Het leven gaat door. Elke dag werk ik nog de uren die ik kan, ik ga mee naar Leuven, kook, was, zorg voor de kinderen. Zorg voor mijn vriend zo goed als ik kan.
Maar dan ineens komt het besef; Kanker is in ons leven…En hoe, ineens uit het niks. We hadden alles op de rit. Alles is in een klap onzeker.
En dan vaak als ik alleen in de auto zit naar bijvoorbeeld mijn ouders in Tilburg en ik luister naar mijn muzieklijst op spotify dan breek ik spontaan. Dan huil ik de ogen uit mn kop. Hoelang hebben we nog samen? En wat als hij wegvalt hoe moet ik dan verder? Nu besef ik me zo goed hoe erg hij eigenlijk mijn maatje altijd is. Tuurlijk ook wij hebben in die 24 jaar onze ups and downs gekend, maar overall is hij gewoon mijn stabiele factor. Waar ik alles voor over heb. Die me overal doorheen sleept, degene die overal een oplossing voor heeft.
En dan komt ook ineens het besef; Wat maak ik toch de afgelopen 5 maanden allemaal mee. Afgelopen week bijvoorbeeld; Intake op het oncologisch dagcentrum. We moesten wachten op de Temodal tabletten nadat we uitleg hadden gekregen over de chemo en hij was nagekeken door de oncoloog. Ik zei tegen mijn vriend; Ik heb het in mijn rug van het zitten ik loop hier even een rondje. Nou ik was zo terug…..Ik liep over de afdeling en zat ineens midden tussen alle mensen die aan de chemo lagen. Jonge mensen (veel jonger dan ik) oudere mensen, mensen met een kaal hoofd en grauw gelaat. Mensen die meer dood dan levend op een bed lagen. Afschuwelijk. Die avond brak ik weer op de bank, ik heb een uur gehuild. Ik kon niet stoppen. Om alles wat ik gezien had. En soms dringt het niet tot me door hoe heftig alles is.
Als kanker je leven binnenkomt dan ‘groei’ je er op een of andere gekke manier in. Eerst verdriet, ongeloof, machteloosheid, angst, boosheid etc etc. Dan een soort van berusting en het besef dat je geen andere keuze hebt dan alles te ondergaan. En dan gaat het niet eens om mij, maar ik als partner krijg ook alles mee. En echt mijn vriend is voor mij een held. Hij houdt zich zó sterk. Ongelofelijk. Daar heb ik zóveel respect voor. Die zit nooit bij de pakken neer.
En we weten niet hoelang hij nog heeft, maar wat hebben wij (de mensen zonder kanker) voor zekerheden in het leven? Ook dat besef ik me. Voor ons kan het ook zomaar afgelopen zijn. Dus we moeten er het beste van maken samen. Alle tijd die we samen nog hebben moeten we koesteren. Heb elkaar lief, maak mooie herinneringen, ben er voor elkaar. Onze band is er eigenlijk alleen maar hechter door geworden. En samen vechten we verder tegen deze kloteziekte. Ik blijf hopen op een wonder en sowieso op betere tijden!!
Liefs,
Joyce
3 reacties
Lieve Joyce,
Ik kan niet anders dan veel bewondering voor jou en je vriend hebben, het is zo waar wat je schrijft, de kanker die opeens alles in je leven lijkt te bepalen, je leven op z’n kop zet en zo ontzettend veel verdriet geeft.
Ik begrijp je zorgen, jullie verdriet, maar ook dat jullie naar elkaar gegroeid zijn en het leven willen koesteren, herinneringen willen maken.
Het niet kunnen stoppen met huilen overkomt mij ook regelmatig, het hoort er helaas allemaal bij.
Je krijgt wel heel veel voor je kiezen, Joyce, 5x per week naar Leuven, een baan, een gezin en er voor iedereen zijn. Tja, sommige mensen vragen hoe het met jou gaat. Ook ik vind het soms moeilijk om hierop te antwoorden, ik snap dat je het eigenlijk ook niet weet.
Ik geef je een knuffel en pas goed op jezelf,
Gerdien
Lieve Joyce,
Jullie maken hele pittige tijden door, en dat kost jou als partner en moeder ook heel veel kruim. Ik herken het dat je inderdaad ‘gewoon’ doorgaat, maar ook momenten hebt dat de ellende je overvalt en je moet huilen. Ik heb veel bewondering voor hoe je alle ballen hoog houdt, volgens mij ben je een kanjer! Probeer ook goed voor je zelf te zorgen en als het kan even wat tijd voor jezelf te pakken.
Lieve groet,
Anja
Dappere Joyce,
Fijn dat je vriend zo goed hersteld is van de operatie! Je omschrijft het kankerproces heel goed. Een rollercoaster aan emoties is het. Zo positief mogelijk zien te blijven en samen door dit zware proces gaan is heel belangrijk. Elke dag op en neer naar Leuven is ook zwaar, maar je hebt geen keuze he. Je ondergaat alles en gelukkig doen jullie dat suoer samen en houdt je vriend zich sterk. Anders was het allemaal nog zwaarder voor jou en jullie kinderen. Zo oneerlijk en heftig. De onzekerheid is slopend , maar blijf vooral in wonderen geloven. Knap hoe jij alles doet, probeer als het kan wat leuke afleiding te zoeken. Hoe moeilijk dat nu ook voor je is. Fijn dat jullie band alleen maar hechter is geworden. Jij bent zijn grote steun en toeverlaat. Jij bent super sterk en natuurlijk heb je je verdriet en angst. Laat het dan maar even toe he. Wij zijn in het begin samen naar een speciale oncoloog psycholoog geweest en ze heeft ons veel goede tips gegeven. Heb zeker lief en maak mooie herinneringen. Hopelijk wordt je vriend niet beroerd door de chemo en kunnen jullie zoveel mogelijk genieten samen. Ik zeg altijd dat ik eigenlijk wel blij ben dat ik niet weet hoelang ik nog heb, maar de angst voor de toekomst is heel herkenbaar. Onze kids zijn al volwassen en hebben net ieder hun eigen gezinnetje. Maar jullie kinderen zijn nog zo jong. Ik kan zo verdrietig worden van die berichten. Ik wens jullie alle geluk, kracht en nog vele mooie herinneringen toe!
dikke knuffels Carla.