Bye bye Souvenir

Woensdag 15 april ging de huistelefoon over, mijn altijd behulpzame zoon T nam op. Het is voor jou Pa, ze zoeken een meneer De Jong.  Ik verwachtte een of andere energieleverancier aan te lijn te krijgen, maar het was tot mijn verrassing de afdeling Opnameplanning van t AvL.  Of ik dinsdagmiddag 21 april onder het mes wilde gaan?! Dezelfde afdeling had ik een week eerder nog gesproken en door Corona leek het toen dat mijn toch al uitgestelde operatie nog verder over de zomer heen getild zou worden. Van de verrassing bekomen zei ik "ja" hoewel dit wel de nodige regelstress zou opleveren op kantoor en thuis nu de operatie maar 6 dagen verwijderd was.  Maar ik ben gelukkig gezegend met een flexibele werkgever, een keihard werkende echtgenote en genoeg bekenden die mijn volkstuin in de gaten willen houden dit voorjaar. 

De operatie had als primair doel te bekijken of het stoma (in dit blog beter bekend als "De Souvenir") na al die jaren opgeheven kon worden en zo niet om in elk geval wat reparatiewerkzaamheden uit te voeren aan het ding om bepaalde klachten te verminderen.   Een belangrijk secundair doel was dat deze operatie een uitgelezen gelegenheid zou bieden om mijn buikholte  millimeter voor millimeter uit te kammen op zoek naar mogelijke kleine kankerhaarden.  Een goed plan, want al mijn vier uitzaaiingen in het buikvlies zijn eerder stelselmatig gemist op meerdere CTs en 1 MRI, maar kwamen wel naar voren toen ik op de operatietafel lag. 

Wat betreft het secundaire doel heb ik echt geweldig nieuws!  Er is geen kanker zichtbaar in mijn buikholte!  Er werd 1 klein plekje boven de blaas voor de zekerheid weggesneden en naar de patholoog gestuurd, maar dit bleek 10 dagen later te gaan om een restant van een orgaantje dat je als embryo gebruikt.   Samen met goede scans voor longen en lever eerder dit jaar (zie vorig blog) is de kans dat ik een bijna normale levensverwachting tegemoet mag zien, erg hoog geworden.  Misschien wel 95%!

Maar ik heb wel een zware prijs moeten betalen voor deze bemoedigende feiten.  Een prijs die zo zwaar was, dat mijn leven in gevaar gekomen is en ik van geluk moet spreken dat ik dit kan opschrijven.   Wat het extra moeilijk maakt psychologisch is dat de operatie voor een deel aanvoelt meer als een keuze uit luxe in plaats van medische noodzaak.   Want in welke achtbaan kwam ik terecht?

Op de vrijdag na de operatie werd aan de hand van bloedwaardes groot alarm geslagen vanwege sterk verhoogde ontstekingswaarden.  Mijn chirurg die toevallig in de buurt was (hij had vrij moeten zijn die dag), heeft direct een CT scan geregeld toen hij door had wat er zou kunnen spelen. Hij wilde daarbij persoonlijk met de radioloog de opnames beoordelen.   Het maken van de scan raakte nog vertraagd omdat uitgerekend bij de klant voor mij, het apparaat op hol sloeg en geheel gereset moest worden.  Wat de chirurg zag sloeg zijn verbazing: er zat een gigantische inwendige bloeding ( twee liter !!) tussen darm en milt uitgerekend ver verwijderd van de plek waar hij mijn darm en endeldarm weer aan elkaar geknutseld had. Daar wil soms nog weleens een lekkage ontstaan of een nabloeding, maar dit sloeg alles.  Verder zat er erg veel lucht in mijn darmen maar ook in de buikholte.  

Hij drukte onmiddellijk een spoedoperatie door, zodat ik binnen een uur voor de 2de maal in vier dagen onder het mes ging.  Dit ten koste van een man van een jaar of 55 die helemaal geprepareerd klaar lag op de voorbereidingskamer voor een operatie aan een long.  Ik lag naast hem achter een gordijn en kreeg mee hoe hem dat nieuws verteld werd.  Hij mocht kiezen te overnachten in de AvL of om voor 1 nacht terug naar huis te gaan.  Ondertussen onderging ik mijn eerste bloedtransfusie. 

Door de twee operaties is mijn lichaam sterk opgezwollen geraakt, zo woog ik op een gegeven moment 11 kilo zwaarder (hallo 93,5 kilo) door vocht dat werd vastgehouden.  Verder werd mijn buik snoerhard en leek ik wel zeven maanden zwanger.  Maar nu ik dit schrijf voel ik mij nog maar een maand of drie zwanger.  De buik is aardig goed ontspannen geraakt, de operatiewonden genezen met horten en stoten , maar pijnloos is het zeker niet.   Mijn darmen hebben zo'n gigantische optater gehad, in het bijzonder het deel dat letterlijk verdronk in een plas bloed, dat het opstarten en in bedrijf houden daarvan een erg pijnlijk proces geworden is dat veel geduld vergt.

Toch lijkt het er op (ondanks dat sommige bloedwaarders nog niet top zijn) dat ik op 3 mei het ziekenhuis mag verlaten, om te beginnen aan mijn lange weg naar verder herstel.   De eerste operatie zou maken dat ik het 4 tot 6 weken rustig aan zou moeten doen, maar nu ik zeer stevig door de mangel gehaald ben door die inwendige bloeding en heroperatie zal het veel meer tijd vergen.   Geduld hebben is niet mijn grootste kwaliteit, maar ik krijg goede adviezen van een dierbare lotgenoot. Als een ding wel duidelijk is in haar boodschap aan mij, is dat ik alles stapje voor stapje zal moeten doen.

Ik mag dus "bye bye" zeggen de Souvenir nu de nieuwe verbinding het vooralsnog lijkt te houden, maar als ik alles van te voren had geweten  dan had ik het ding - met al zijn ongemakken- liever blijven koesteren.