Slingers

Openbaar blog
zondag 7 juni 2020
8472 x gelezen

Vijf jaar is een magisch getal in de kankerwereld, vijf jaar na de diagnose nog in leven zijn. Het werd lang gezien als de grens waarna iemand als genezen beschouwd kan worden. Tegenwoordig ligt dit genuanceerder per kankersoort. Bij darmkanker valt die grens misschien wat vroeger, maar bijvoorbeeld borstkanker heeft de nare eigenschap om na vele jaren voor een tweede keer op te duiken. Meestal agressiever dan ooit te voren.

Als je alle kankersoorten, beginnend en vergevorderd, op één hoop gooit,dan is 65% van de patienten na 5 jaar nog in leven. Bij darmkanker met uitzaaiingen naar 1 of meer organen is het 12%, maar ik kreeg strafpunten voor het hebben van zegelringcellen in de tumor, waarna er slechts 3,8% overbleef. Wel had ik het geluk niet vervelende mutaties in huis te hebben zoals B-RAF, plus dat na het nodige wikken en wegen (en scannen en nog eens scannen) er geen zooi in mijn longen of lever bleek te zitten. Hiermee kwam ik nog net in aanmerking voor een zeer complexe operatie om de zooi in mijn buikvlies uit te roeien.

Ik weet nog dat ik in oktober 2015 kennismaakte met mijn contactpersoon in het AvL en aangaf dat wanneer hij een contract voor 5 jaar kon aanbieden (waarbij ik daarna geheid direct het hoekje om zou gaan) ik gelijk zou tekenen. Maar ook dat wanneer hij slechts een contract voor 3 jaar kon bieden, ik dit - na enig ontevreden gemompel - ook zou tekenen. Ik schreef dan ook in mijn profiel op deze site , dat ik mijn jongste waarschijnlijk nog wel naar de lagere school zou zien gaan (ze was 3,5 jaar) maar dat ik de oudste (net 6) niet meer naar de middelbare school zou zien fietsen.

Er kwam geen contract op tafel. Maar goed ook, want dan zou mijn termijn op deze aarde na komend weekend aflopen. Op de avond van 15 juni 2015 had ik zulk zwaar bloedverlies dat na een bezoek aan de huisarts op 16 juni, het voor mijzelf al eigenlijk wel duidelijk was wat er aan de hand was. Zeker toen drie dagen later bleek dat er geen sporen van ontstekingen te zien waren in mijn bloed en dus b.v. de Ziekte van Crohn onwaarschijnlijk was. Het live zien van de tumor tijdens het darmonderzoek op 25 juni, voelt meer als een formaliteit voor mij.

Na deze zomer zal mijn zoon naar groep 8 gaan en komt de middelbare school voor hem wel heel dichtbij. Volstrekt tegen mijn verwachting in. Ik ben bijzonder dankbaar om hem dan zelf te kunnen vertellen hoe het was voor Papa om brugsmurf te zijn, in plaats dat hij dat moet lezen in brieven die ik hem na zou hebben gelaten.

Ook een grapje dat ik steevast gebruikte wanneer ik mij voorstelde als nieuw lid van allerlei Facebookgroepen, begint stilletjes aan werkelijkheid te worden. Ik schreef dat ik een vreemd onbepaald verlangen had naar pubers die met deuren lopen te smijten in huis. Waarop sommige leden gelijk aanboden één van hun pubers een tijdje uit te lenen. Nou ik verzeker u, dat van die deuren ga ik vast en zeker meemaken met mijn eigen vlees en bloed :-)

Daarom hang ik 16 juni maar wat denkbeeldige slingers op in de huiskamer en in mijn hart.

Slingers

24 reacties