Chocolade-Appeltaart

Regelmatig ga ik met een zeer dierbare kankervriendin, koffie met appeltaart (en slagroom!) nuttigen op een groot station bij ons in de buurt. Het hebben van een goed sociaal netwerk (met daarin ook lotgenotencontact) verbetert je overlevingskansen van kanker en ik had het niet beter kunnen treffen met haar! Sinds wij daar koffie drinken hebben wij alleen maar goede bloeduitslagen en scans mogen ontvangen, met als voorlopig hoogpunt haar recente CT-scan die liet zien dat zij nu 2 jaar vrij is van ziekteverschijnselen (NED).

In de aanloop naar mijn eigen CT scan van 25 november was de spanning bij mij al hoog opgelopen doordat ik last heb van vier fysieke ongemakken die elk kunnen verband houden met mijn ziekte. Niet dat ze alle vier (long, blaas, dunne darm, verlies van duurvermogen) raak zouden zijn, maar er hoeft er maar eentje tussen te zitten en ik ben de pineut. Bovendien was Dr van Oudsheusden tussen mijn oren gaan zitten met zijn deprimerend promotieonderzoek dat zegelringcel patienten zelfs na het ondergaan van een HIPEC (zie het vorige blog) niet veel kansen hebben.

En toen kwam de appeltaart..... of beter gezegd de appeltaart kwam niet toen wij onlangs weer hadden afgesproken. Toen wij wilde bestellen werd exact voor onze neus het laatste stuk neergezet bij een andere klant. Wij keken elkaar onmiddellijk aan zo van .... ohoh..... dat voelt niet goed aan! De serveerster prees een chocoladetaart aan als alternatief en om in elk geval toch iets bij de koffie te hebben, namen wij elk daar een stuk van. Niet slecht, zeker niet slecht, maar geen appeltaart.

Met weinig vertrouwen op een goede afloop zat ik afgelopen donderdag in de wachtkamer van het Antoni van Leeuwenhoek wat te bladeren in een oude Elsevier. Achteraan viel mijn oog op een artikel over Kanga Ban. Zij is ernstig ziek (uitgezaaide borstkanker) en zingt in een populaire christelijke band. Koptekst "Hij zal voor ons zorgen". Het artikel beschrijft op respectvolle wijze hoe zij kracht vindt in het geloof -nee niet om te genezen- maar om door te kunnen gaan. Interessant.

Ruim een half uur later kom ik verbluft naar buiten met een T-shirt aan dat ik had meegenomen in een tas. Ik had het shirt van mijn kankervriendin gekregen tijdens de appeltaartloze ontmoeting en ik mocht het pas aandoen wanneer ik 1 jaar zonder ziekteverschijnselen zou zijn. Want ook al krijg ik wel een doorverwijzing i.v.m. de blaas.... de bloeduitslagen waren prima en op de twee CT's waren geen dingen te vinden die niet thuishoren in mijn lichaam!!!

Misschien moet ik de volgende keer in plaats van slagroom, chocolade vragen als topping van mijn appeltaart. Of naast een stuk appeltaart ook nog een stuk chocoladetaart bestellen! Ik ben immers bereid om alles te eten dat mijn kansen op genezing (nu 10-15%) verder verhoogt! En taart eten is bepaald geen straf, zeker niet met goed gezelschap er bij.

Mijn ziekte kan dus voorlopig lekker mijn rug op, het heen-en-weer krijgen, de boom in, of mijn achterwerk zoenen. Kijk maar naar de foto:

"Cancer can kiss my ass"