De vier G's
Nee, dit blog gaat niet over een stel Volendamse muzikanten maar over Geloof, Gezin, Gezondheid en........ Gras.
Het gras van de buren dat altijd groener is. Een heel gevaarlijk soort gras want voor je het weet zak je weg in het moeras van jaloezie. Ook wel het monster met de groene ogen genoemd. En daar heb ik geen zin in. Verdriet en angst laat ik toe, maar ik was niet van plan om telkens op straat te denken... waarom hij wel en ik niet.
Maar het sijpelt. Het begint al wanneer je met drie 65+ -ers aan het wachten bent op een colonoscopie. Wat doe ik hier? Een paar weken later lig je op de voorbereidingskamer te wachten totdat je de OK opgereden wordt. Twee bedden naast me hoor ik een levenskrachtige man van 85 allerlei grapjes maken met de verpleegkundigen: hij wacht op een staaroperatie. Aan de overkant van de zaal hoor ik een dame uit het bouwjaar 1938 aarzelend vertellen dat ze nu voor haar rechteroog komt, het andere oog was vier weken geleden gedaan wat een succes was geweest. En ik lig maar te wachten op de procedure om een deel van mijn dikke darm met kankergezwel te verwijderen.
Mijn eerste bezoek vorige week aan het Antoni van Leeuwenhoek en het lezen van een paar blogs en profielen op dit forum werken gelukkig genezend. Het kan altijd nog erger. Of nog jonger dan ik, of nog sneller op weg naar het Einde.
Wie weet heeft die man van 85 wel een afschuwelijk leven achter de rug en is zijn charmante humor zijn enige manier om te dealen met het leven. Wie weet hij in de Tweede Wereld Oorlog nare dingen zien gebeuren. Wie weet verliest hij zijn eerste vrouw plotseling op jonge leeftijd aan een hersenbloeding en zijn tweede vrouw na verschrikkelijk lijden door kanker. Misschien heeft hij een oudste dochter die op haar zestiende het huis uitgaat en hem (en haar stiefmoeder) vervolgens schriftelijk dood verklaart. En wellicht lijdt zijn zoon van 42 nu heel stevig aan darmkanker. Een leven dat sterk lijkt op dat van mijn eigen vader. Mijn lieve, zwijgzame, moedige vader die ondanks alles, het Geloof nog steeds stevig vasthoudt ook wanneer zijn gezin uit elkaar spat.
Dingen die mijn Gezin bespaard zijn gebleven.
Hoe zit het eigenlijk met mijn vijfde G, die van Genezing?
Dat is een heel minuscuul "g-tje" geworden. Ik merk dat er heel wat angst mijn geest en lichaam begint te vervullen of beter gezegd te vervuilen. Gisteravond voelde ik mij beresterk, erg relaxed, ik voelde mij zelfs "genezen" anders kan ik het gewoon niet omschrijven. Ik "wist" het gewoon!
Maar vandaag zit ik de hele middag met mijn hoofd bij het telefoontje wat ik aanstaande donderdag (of maandag) kan verwachten n.a.v. de scan van komende woensdag. En dat zijn geen gesprekken met een positieve wending. Ik hoor mijzelf al dingen zeggen als: "hoe kan dat terwijl de MRI van de lever twee weken geleden wel gunstig was", "hoe zit het met de chemo waar ik al weken op wacht, is het nog wel zinvol die te gaan opstarten etc". Geen fijne gedachten.
Altijd uitgaan van het slechtste, zodat de werkelijkheid nooit erger kan zijn en dan vaak iets meevalt is natuurlijk een bekende strategie. Maar tot nu toe had ik statistisch ook alle redenen om met het slechtste rekening te houden gezien alle tegenvallers, maar begin ik nu niet te overdrijven?!
Waarom voel ik mij wel gedragen door al die kaarten, mailtjes, telefoontjes en gebeden? Maar is mijn Hoop plotseling afwezig?
Vorige maand merkte ik in een gesprek met een dominee op dat de gemiddelde kankercel weinig onder de indruk is van Geloof, Hoop en Liefde. Hij beaamde dat, maar concludeerde: maar jij bent er wel van onder de indruk, jij hebt er wel wat aan.
En zo is het.
Het gras van de buren dat altijd groener is. Een heel gevaarlijk soort gras want voor je het weet zak je weg in het moeras van jaloezie. Ook wel het monster met de groene ogen genoemd. En daar heb ik geen zin in. Verdriet en angst laat ik toe, maar ik was niet van plan om telkens op straat te denken... waarom hij wel en ik niet.
Maar het sijpelt. Het begint al wanneer je met drie 65+ -ers aan het wachten bent op een colonoscopie. Wat doe ik hier? Een paar weken later lig je op de voorbereidingskamer te wachten totdat je de OK opgereden wordt. Twee bedden naast me hoor ik een levenskrachtige man van 85 allerlei grapjes maken met de verpleegkundigen: hij wacht op een staaroperatie. Aan de overkant van de zaal hoor ik een dame uit het bouwjaar 1938 aarzelend vertellen dat ze nu voor haar rechteroog komt, het andere oog was vier weken geleden gedaan wat een succes was geweest. En ik lig maar te wachten op de procedure om een deel van mijn dikke darm met kankergezwel te verwijderen.
Mijn eerste bezoek vorige week aan het Antoni van Leeuwenhoek en het lezen van een paar blogs en profielen op dit forum werken gelukkig genezend. Het kan altijd nog erger. Of nog jonger dan ik, of nog sneller op weg naar het Einde.
Wie weet heeft die man van 85 wel een afschuwelijk leven achter de rug en is zijn charmante humor zijn enige manier om te dealen met het leven. Wie weet hij in de Tweede Wereld Oorlog nare dingen zien gebeuren. Wie weet verliest hij zijn eerste vrouw plotseling op jonge leeftijd aan een hersenbloeding en zijn tweede vrouw na verschrikkelijk lijden door kanker. Misschien heeft hij een oudste dochter die op haar zestiende het huis uitgaat en hem (en haar stiefmoeder) vervolgens schriftelijk dood verklaart. En wellicht lijdt zijn zoon van 42 nu heel stevig aan darmkanker. Een leven dat sterk lijkt op dat van mijn eigen vader. Mijn lieve, zwijgzame, moedige vader die ondanks alles, het Geloof nog steeds stevig vasthoudt ook wanneer zijn gezin uit elkaar spat.
Dingen die mijn Gezin bespaard zijn gebleven.
Hoe zit het eigenlijk met mijn vijfde G, die van Genezing?
Dat is een heel minuscuul "g-tje" geworden. Ik merk dat er heel wat angst mijn geest en lichaam begint te vervullen of beter gezegd te vervuilen. Gisteravond voelde ik mij beresterk, erg relaxed, ik voelde mij zelfs "genezen" anders kan ik het gewoon niet omschrijven. Ik "wist" het gewoon!
Maar vandaag zit ik de hele middag met mijn hoofd bij het telefoontje wat ik aanstaande donderdag (of maandag) kan verwachten n.a.v. de scan van komende woensdag. En dat zijn geen gesprekken met een positieve wending. Ik hoor mijzelf al dingen zeggen als: "hoe kan dat terwijl de MRI van de lever twee weken geleden wel gunstig was", "hoe zit het met de chemo waar ik al weken op wacht, is het nog wel zinvol die te gaan opstarten etc". Geen fijne gedachten.
Altijd uitgaan van het slechtste, zodat de werkelijkheid nooit erger kan zijn en dan vaak iets meevalt is natuurlijk een bekende strategie. Maar tot nu toe had ik statistisch ook alle redenen om met het slechtste rekening te houden gezien alle tegenvallers, maar begin ik nu niet te overdrijven?!
Waarom voel ik mij wel gedragen door al die kaarten, mailtjes, telefoontjes en gebeden? Maar is mijn Hoop plotseling afwezig?
Vorige maand merkte ik in een gesprek met een dominee op dat de gemiddelde kankercel weinig onder de indruk is van Geloof, Hoop en Liefde. Hij beaamde dat, maar concludeerde: maar jij bent er wel van onder de indruk, jij hebt er wel wat aan.
En zo is het.