Diploma A

In een van mijn eerste blogs ("Mijlpalen op gevoel" aug 2015) kijk ik verlangend uit naar het mee mogen maken van de eerste schooldag van mijn dochter die op dat moment drie-en-een-half is. Een dag waar ze dan eigenlijk - bijdehand als ze is- al aan toe is.

Vandaag haalde ze haar eerste officiële diploma, Zwemdiploma A. En ik was er bij. Gefeliciteerd lieve,  eigenwijze J!

Vorig jaar zomer stond ik op een tweesprong ( zie het blog Warhol, okt 2017) ga ik een serieuze poging doen mijn vakkennis actueel te houden -zo ja in welk vakgebied- of blijf ik rustig aan doen.  De eerstkomende tijd zou dat laatste nog weinig kwaad kunnen, maar als de kanker echt langdurig wegblijft komt er een moment dat ik een probleem krijg met De Nederlandse Bank.  DNB ziet namelijk rechtstreeks toe op het werk wat ik doe bij een verzekeringsmaatschappij en stelt eisen aan mijn betrouwbaarheid maar ook deskundigheid.  

Het diploma dat ik deze zomer mocht ontvangen voelt dan ook als een dubbele overwinning.  De drie letters die ik nu achter mijn naam mag zetten zijn niet alleen goed voor mijn ego (en DNB), maar zijn bovenal een bevestiging dat mijn leven steeds meer "normaal" wordt.  Of beter gezegd steeds meer een nieuwe post-kanker "normaal" aan het vinden is.

Een leven waarin het zomers gewoon is om fijn te tennissen met een vriend om vervolgens te struikelen over mijn eigen voeten wanneer ik naar een bal toe ren. Puur veroorzaakt door mijn eigen natuurlijke 'onhandigheid' en niet door het beetje zenuwschade van de chemo waardoor ik mijn tenen wat minder goed voel. 

Trouwens, mijn tumormarkers waren in oktober weer prima in orde. Als het om een diploma zou gaan zou ik een 8.5 willen geven aan de CEA waarde en een 10+ aan de extreem lage CA19-9 waarde.  Een heel wat lager cijfer heb ik helaas over voor de recente restyling van kanker.nl .  Het werd met de nodige tam-tam aangekondigd, maar het resultaat is teleurstellend.  De opmaak van de pagina's was al niet al te fris maar is soms eerder deprimerender geworden, om over het gebrek aan 'bedieningsgemak' van het menu maar te zwijgen.

Een andere tegenvaller is dat mijn gestruikel op de tennisbaan een vervelend staartje lijkt te gaan krijgen. Ik ben keurig op gestrekte vlakke handen terechtgekomen, maar mogelijk heb ik daarbij een klein botje of wat pezen beschadigd.  Drie maanden later heb ik namelijk direct last van vochtopeenhopingen zodra ik mijn rechterhand enkele uren serieus belast tijdens het tuinieren of tennissen. Wat er voor heeft gezorgd dat ik deze week een andere mijlpaal mocht bijschreven in mijn levensgeschiedenis:   het ondergaan van mijn eerste MRI scan die TOTAAL NIETS met kanker te maken heeft!!!  Net zoals het diploma voelde dit ook een beetje als een "sliep-uit" richting mijn ziekte, maar ik ben bang dat ik iets te vroeg gejuicht heb.  Naast zenuwschade door chemo heb ik natuurlijk ook nog "De Souvenir" op mijn buik hangen: een stoma.  

Een stoma - afkloppen- dat voor een stoma echt weinig problemen heeft opgeleverd de afgelopen 3 jaar, maar nu zit ik wel in de rats.  Als de MRI namelijk aangeeft dat ik een kleine operatie (poliklinisch waarschijnlijk) aan mijn hand/pols nodig heb, is de kans serieus aanwezig dat dit op 6 weken gips gaat uitdraaien.  Als men dan mijn duim & wijsvinger mobiel laat, is er geen man overboord. Maar wanneer al mijn vingers gefixeerd worden kan ik niet in mijn eentje goed de Souvenir verzorgen.  Wat maakt dat ik mij dan voor het eerst heel erg gehandicapt gaat voelen , want hulpbehoevend.  Maar dan nog is dat een "luxe" probleem wanneer ik dat vergelijk met het lot van vele anderen.