Dodenherdenking

Morgenavond staat Nederland stil bij de doden die gevallen zijn door oorlogsgeweld. Vanavond, 3 mei, sta ik zelf stil bij de vrienden en kennissen die het afgelopen jaar geveld zijn door (darm)kanker .

Omdat ik sinds de vorige zomer veel rondhang in Amerikaanse/Internationale patiëntengroepen gaat het overwegend om personen die ik alleen "online" ken(de) via chats en discussies op fora. Maar dan nog. Natuurlijk helpt het niet dat ik naast meer algemene groepen over bijvoorbeeld wetenschappelijke studies, ook deelneem in groepen speciaal voor Fase IV darmkankerpatiënten.

Elke week vallen er mensen weg en te vaak was het iemand die ik min-of-meer kende of zijn/haar partner. Meestal zie je het aankomen, maar soms komt ook in Fase IV de dood uit het niets. Vijftigers en zestigers, maar vooral veertigers en mensen die nog een stuk jonger zijn dan mijn vier-en-veertig jaar.

Vorig maand overleed de echtgenote van een Britse man. De man heeft (in overleg met haar natuurlijk) bijna alles hetzelfde aangepakt als ik zelf zal doen als de zooi terug is of nu al doe ter preventie. De keuze voor chemo's (welke soorten en in de volgorde), deelname aan twee proefonderzoeken, aanvullende therapieën, supplementen noem maar op. Ze was nog geen veertig en ze hebben twee jonge kinderen. Zo'n bericht komt extra hard aan. Het onbeschrijfelijke leed. Maar ook dat hoeveel iemand ook zelf studeert op de ziekte en hoeveel wetenschappelijk verantwoorde dingen iemand toevoegt aan de (vaak te !!) standaard behandeling..... dat de kanker iemand toch veertig jaar te vroeg ophaalt.

Zo verloor ik nog meer van mijn (online) contacten. Soms oppervlakkige contacten, soms ook meer diepgaande. Een dame die misschien simpel van geest en begrip was, maar die een grote verbindende factor was binnen de groep door haar medemenselijkheid. Een man van 43 die zo optimistisch en met humor de kanker uitdaagde, dat weinigen kunnen bevatten dat een lever/gal blokkade door een uitzaaiing hem het leven benam. Een vrouw van begin zestig die nog vol ideeën zat om haar dood uit te stellen en die in enkele weken werd weggevaagd. Een beheerder van een van de groepen die haar eigen medische opleiding als klinisch geneticus inzette voor de hele groep, die totaal onverwacht overleed voor haar veertigste.

Begin dit kalender jaar verloor ik ook de eerste collega kankerlijder die ik in persoon ontmoet heb. Iemand die wel een stuk ouder was dan ik, maar die nog volop in het leven stond. Een-en-twintig is ook geen goede leeftijd om je zeer muzikale vader te verliezen als zoon.

Hoezeer ik ook hoop dat ik op 3 mei 2018 niet weer een In Memoriam hoef te schrijven, weet ik nu al dat dit het geval zal zijn. Want iemand die veel indruk op mij gemaakt heeft is uitbehandeld en staat nu voor de moeilijkste beslissing uit haar leven. De definitieve. Ik wens je heel veel liefde toe D. als je dit nog leest.

Morgen hoor ik de uitslagen van mijn scans van vorige week. Mijn verstand zegt voor de eerste keer dat ik de uitslagen met wat optimisme tegemoet kan zien, maar mijn gevoel is een stuk negatiever.
Bovendien erkent mijn verstand dat ik het bijna vlakke staartdeel van de sterftegrafiek pas in de zomer van 2018 zal bereiken. Naast periodiek onverklaarbare vermoeidheid, is vooral die blaas een terugkerend onopgelost probleem. Natuurlijk ben ik heel mijn leven al een betweterige zanik of zeikerd, maar dan nog......