Warhol

Zaterdag 26 augustus beleefde ik bij RTL Nieuws mijn 21de eeuwse schamele "minutes of fame" die in het tragere 1968 van Andy Warhol nog 15 minuten zouden hebben geduurd. Of waren het mijn "minutes of shame"? Als ik sommige reacties op RTL Facebook lees zou je dat bijna gaan denken.

De donderdag er voor zat ik in de lobby van de Vruchtenburg te wachten op mijn laatste gesprek met een psycholoog. Bij het maken van de stap van "overleven" naar "leven" heb ik zijn ervaring opgezocht om een paar sessies te klankborden over 'werken' na/met kanker. Want stel dat..... de kanker onverwacht echt voor langere tijd wegblijft.... of zelfs niet meer terugkomt.... .wat doe ik dan de komende 25 jaar tot aan mijn pensioen?! De kansen daarop zijn ruim 20% op dit moment, dus echt wel een scenario om rekening mee te houden! Wat dat betreft geeft het zitten in '" survival modus" soms een stuk minder keuzestress, zeker wanneer het behandelplan - zoals bij mij - geen enkele ruimte biedt om af te wijken.

Op de achtergrond ving ik een gesprek op tussen twee van zijn collega's. Een van hen was net gebeld door de redactie van RTL Nieuws, die op zoek was naar een kankerpatiënt die weer aan de slag was gegaan. Het moest wel op korte termijn want het nieuws stond gepland voor overmorgen. Na een minuut of twee hadden ze nog geen idee wie ze zouden kunnen benaderen zo snel. Na enig aarzelen besloot ik ze aan te spreken. In werk en privé ben ik erg transparant over mijn ziekte, dus waarom zou ik er niet op televisie over willen vertellen?

Twee uur later had ik een prettig telefoongesprek met een redacteur. Vervolgens seinde ik mijn werkgever in. Het is weliswaar mijn privé verhaal, maar gezien het onderwerp " werken na / met kanker" leek mij dat wel zo netjes. Zo kwam het balletje aan het rollen. Interview en opnames vrijdagmiddag, uitzending zaterdagavond en toen de social media een beetje volgen. Is alles 100% overgekomen zoals ik bedoeld had..... natuurlijk niet maar dat mag je niet verwachten van zo'n nieuwsitem. Is de hele rapportage onevenwichtig doordat er bijvoorbeeld niemand in beeld kwam die het niet gelukt is om weer te gaan werken, hoe graag hij/zij + de werkgever dat wilde? Ik denk van wel. Maar de hoofdlijn van mijn interview kwam wel goed over: kanker neemt je veel af, maar niet alles.

Voor mensen die mij niet goed kennen: ik ben een behoorlijk sterke schaakspeler. Schaken past goed bij mij omdat ik gewend ben om in scenario's te denken. Als de tegenstander X doet, doe ik Y. Als de tegenstander misschien daar een aanval gaat beginnen over een paar zetten, dan verstevig ik nu al vast mijn verdediging op die plek. Of als dit-of-dat mij overkomt in werk of prive, dan is zus-of-zo de beste manier om daar op te reageren. Werkt dit altijd, nee.. maar het maakt de wereld voor mij wel een stuk overzichtelijker.

Een schaakgrootmeester heeft een keer gezegd dat je niet moet kijken naar de stukken die je tegenstander heeft geslagen (en dus naast het bord staan) maar naar wat er nog wel op het bord staat. Dus niet teveel stressen wanneer de andere speler jouw sterkste stuk (de koningin/dame) weet te slaan. Kijk naar wat je hebt. Soms zijn een paar zwakke stukken zoals een paard of een paar pionnen sterker dan een koningin.

Zo beleef ik ook mijn wedstrijd die ik speel tegen en met mijn ziekte. De kanker koos voor een gemeen openingssysteem. Een zeldzame variant (1:100 darmkankers heeft mijn cellen), lekker agressief en bovendien verstopt op de plek (buikvlies) waar uitzaaiingen het moeilijkst te vinden zijn. Terwijl ik als struisvogel lekker mijn kop in het zand stak en "aambeien" de schuld gaf van af en toe wat bloedverlies bij toiletbezoek... veroverde de ziekte rustig mijn dikke darm en daarna een stel lymfklieren. Een proces wat een jaar of 5 tot 7 heeft geduurd, maar waar ik als slanke vegetariër, niet-roker, niet-drinker dus bijna niets van heb gemerkt. Zo werd ik dus op mijn 42ste getrakteerd op een bijna hopeloze stelling.

Maar niet zonder een paar stukken. Want een operatie , chemo, XXL operatie, chemo en twee jaar later ben ik er nog steeds. Een paar stukken darm armer en een stoma rijker. Een hele zooi lymfklieren en vier uitzaaiingen in mijn buikvlies kwijt en paar bijzondere vriendschappen er bij.

Plus, de "luxe problemen" waarvan ik in 2015 niet kon vermoeden dat ik daar nog "last" van zou krijgen.

- Wil ik blijven werken in de sector waar ik al 20 jaar rond hang? Dus ga ik niet 180 graden het roer omgooien door docent te worden of een onrendabele zelf-fruit-pluk-tuin te beginnen in Nergenshuizen?

- Wil ik doorgaan in mijn huidige functie, ook al zal ik dan vroeger of later moeten bijscholen (heeft te maken met regelgeving vanuit De Nederlandse Bank)?

- Ga ik dan mij eindelijk specialiseren in richting A of in richting B?

- Welke opleiding kies ik daarbij, ga ik dat wel trekken? Ben geen 22 meer, heb een gezin en ik heb/had kanker?!

Dit deed mij weer beseffen dat "tijd" heel relatief kan zijn. Een jaar geleden had ik nog ongemakkelijke gevoelens toen ik een telefoonabonnement voor maar liefst twee jaar verlengde... wat kan twee jaar lang aanvoelen met zo'n beroerde stelling als de mijne. Maar nu zou ik zo'n simpel contract achteloos tekenen.

Maar.. drie jaar avondstudie voor specialisatie A voelt toch nog wel veel te veel letterlijk als "voor de rest van je leven".. Dus mede daarom wordt het vakgebied B met een opleiding van 9 maanden.

De eerste twee lesdagen zitten er inmiddels op. Het bevalt goed. Weet ik definitief van de kanker te winnen? Ik denk van niet. Maar een remise lijkt haalbaar te worden. Dus geen schaakmat, maar Darmkanker- Vincent : 0,5 - 0,5