Neanderthaler

Na het uitgebreid vieren van mijn eerste "cancerversary" is het na mijn 58ste blog "cirkels om 12 juni" erg stil geworden. Maar na zeven weken radiostilte heb ik meer dan genoeg meegemaakt en goed kunnen nadenken om binnen een korte periode een blog of drie a vier de lucht in te slingeren. Nummer 59:

Of mijn ziekte er op heeft zitten wachten of niet, weet ik niet. Maar een feit is dat uitgerekend in het weekend van mijn eerste weer-een-jaar-met-kanker-weten-te-overleven-dag het grootste deel van mijn energie door het afvoerputje ging. De eerste dagen was ik niet verontrust want ik had de twee dagen daarvoor wel erg veel gesport. Ik was donderdag zelfs naar mijn werk (half-electrisch) gefietst (30km enkele reis) om afspraken te maken over het re-integratietraject, daar ik een prima CT scan op zak heb en dus (voorlopig?!) niet behandeld hoef te worden.

De volgende dag heb ik mijn lichaam nog eens extra getart door een flink stuk te gaan fietsen en daarbij bewust door opkomende vermoeidheid heen te trappen. Soms moet je nu eenmaal je grenzen verleggen als je fit wil worden, no pain no gain no glory. Maar ik ben arrogant geweest door mijn fysieke en mentale fitheid te overschatten.

De week daarop dacht ik ondanks een beroerd weekend en het opgetreden energie tekort doodleuk twee dagen in de week (ik heb een contract voor 32 uur) aan te slag te kunnen gaan. Gewoon a la Max Verstappen van nul naar 300km/uur in een paar seconden zonder dat ik vanaf mijn vierde gekart heb. Daarbij onvoldoende rekening houdend met het feit dat het bedrijf niet een jaar stilgestaan heeft, zoals ik. Dat laatste (nul km/uur) klopt niet helemaal overigens, want ik heb zeker het eerste half jaar mijn mailbox nog dagelijks bijgehouden. Verder had ik regelmatig contact met collega's (stuk voor stuk toppertjes!) en ik werd elke twee/drie weken door de telefoon bijgepraat door mijn leidinggevende. Ook heb ik een keer of zes mijn neus laten zien op kantoor, zoals bij grote personeelsbijeenkomsten. Maar uiteindelijk gaat het niet om de vrije trainingen en de kwalificatierace voor de startposities, maar om de WK punten.

Maar misschien was het gewoon tijd mij een lesje in nederigheid te leren, want mijn herstel liep volgens alle normen uit de boekjes wel erg buitengewoon voorspoedig of misschien wel gewoon te goed. Ik werd in het Antoni van Leeuwenhoek al een model patiënt genoemd (en dat lag niet alleen aan mijn karakter...) maar ook mijn oncologische fysiotherapeut is verbaasd over het tempo waarin mijn belastbaarheid opgevoerd kon worden de afgelopen maanden. Op basis van zijn ervaringen had hij verwacht dat ik heel langzaam zou gaan opbouwen, zo van 1 of 2 dagen in de week een uurtje of 2 a 3. Ook een paar medepatiënten met zowel re-integratiekennis als ook de persoonlijke praktijkervaring verklaarden mij voor gek.

In de praktijk bleek ik erg hardleers te zijn want hoewel mijn fysieke fitheid steeds meer weggevloeide had ik niet door dat hiermee ook mijn mentale kracht minder werd. Wanneer iemand vermoeidheid raakt gaat hij of zij steeds primitiever nadenken en reageren. Helaas heb ik mij op sommige dagen de afgelopen weken zelfs langer en intenser moe gevoeld dan op de zwaarste dagen tijdens mijn chemokuren. Zodat ik beetje bij beetje ben gaan denken dat er meer aan de hand is onderhuids, dan een normale terugval. Zelfs wanneer ik bedenk dat de terugval wat heftiger dan gemiddeld kan zijn omdat deze te lang uitgebleven is. Dat eind juni licht verhoogde lever- en galwaardes in mijn bloed gemeten zijn doet de zorgen toenemen.

De combinatie van overlevingsinstinct dat hierdoor opkwam (en dat natuurlijk heel sterk getraind is bij een kankerpatiënt) en de grote hoeveelheid cafeine (waardoor iemand opgefokt kan raken als ie er teveel van drinkt) zorgde er voor dat er een botte Neanderthaler in mij kwam bovendrijven. Een beetje grommen, wat territoriumdrift en desnoods verbaal van mij afslaan. Zeg maar een gevalletje Lewis Hamilton en Nico Rosberg, zeker nadat ze elkaar in Barcelona van de baan afreden. Ik denk niet dat elke monteur bij Mercedes met een glimlach naar huis gaat na zo'n weekend. Wie weet of Lewis en Nico morgen bij de Grand Prix van Duitsland weer mot met elkaar krijgen, zodat Max er als hond met het been er vandoor kan gaan. In Duitsland ligt trouwens het Neanderthal (dal) waar de eerste Neanderthaler gevonden werd.

Een andere Neanderthaler is deze week zijn plek in de geschiedenis boekjes kwijtgeraakt als vroegst bekende menselijke kankerslachtoffer, nu er resten van foute tumoren ontdekt zijn in de botten van een nog veel ouder persoon. Kanker is dus echt van alle eeuwen en plaatsen. Het is al eerder gevonden in Egyptische mummies en een historische Israëlische koning (Hizkia) had 2600 jaar geleden al een kanker in zijn buik. Maar nadat eerst voorspeld werd dat hij zijn testament in orde moest gaan maken omdat hij spoedig zou sterven, mocht hij uiteindelijk toch nog 15 jaar leven. Wie weet is mij dat uitstel ook gegeven, want mijn kinderen zijn dan rond de twintig, een leeftijd waarop zij mij los kunnen laten.

Het thema vermoeidheid is helaas nog niet afgesloten en wordt daarom vervolgd in het komende blog dat zal gaan over Robbie Williams of over konijntjes, of over konijntjes EN Robbie Williams :-]