Zaaidag

Afgelopen najaar heb ik in mijn volkstuin eerst wat extra fruit geplant dat dit jaar al vrucht zal dragen en later -in een vlaag van grenzeloos optimisme- zelfs ook struiken waar ik nog jaren op de eerst vruchten zal moeten wachten. Ook al ken ik het spreekwoord "boompje groot, plantertje dood", in de uitspraak "als ik wist dat morgen de wereld verging, dan plant ik vandaag een appelboompje" zit ook een kern van waarheid. (zie blog "Boompje")

Dit voorjaar is het tijdperk van het (voor)zaaien aangebroken. Het is altijd een beetje een gok om te bepalen wat nu het ideale zaai moment is voor de soorten die je dit jaar wilt gaan telen. Planten zoals van de komkommer, tomaat, paprika of peper kunnen slecht tegen (nacht)vorst zodat je ze tot aan de IJsheiligen (half mei) binnen moet kunnen houden. Daarentegen kunnen spinazie, raapstelen of sla doodleuk aan het eind van de winter in de volle grond gezaaid worden.

Zaai je te vroeg dan kunnen de (binnen)plantjes lijden aan een tekort aan daglicht (in de vensterbank) of zit je juist -wanneer alles onverwacht snel ontkiemt en groeit- wekenlang opgescheept met een compleet oerwoud in de huiskamer. Zaai je te laat dan maak je kans een groot deel van de potentiële oogst mis te lopen omdat je weken extra moet wachten tot de planten (doorlopend tot aan de eerste vorst in het najaar) vruchten gaan produceren. Zeker wanneer er een matige zomer volgt.

De meeste liefhebbers zaaien paprika en pepers al in februari omdat deze relatief langzaam ontkiemen en groeien, maar maart is de maand van de tomaat... en van de AH moestuintjes natuurlijk.

Maart is ook de maand waarin ik mij zorgen maak over eventuele uitzaaiingen van kanker, vooral in de longen en of lever. Ik ga er vanuit dat het buikvlies zich de komende jaren koest houdt na de ogenschijnlijke geslaagde HIPEC in december. Maar de kans dat ik elders te maken krijg met uitzaaiingen schat ik in op ongeveer 85%.

Het is wel een beetje erg vroeg om nu al last te hebben van de periodieke "controle-bibberitus" omdat de eerste post-HIPEC CT-scan pas gepland staat tot na de IJsheiligen (17 mei). Evenals de eerste bepaling van een tumormarker (CEA) in mijn bloed door het AvL. Maar onderhuids begint het toch al te kriebelen.

Allereerst baal ik er van dat de laatste twee chemokuren - uit een totale serie van acht; vier voor en vier na de operatie- een beetje een spek-en-bonen gehalte gekregen hebben. Vanwege toenemende neuropathie (zenuwschade aan handen en voeten) is namelijk het middel dat via het infuus komt geschrapt, zodat ik alleen nog aan de roze pillen zit. Ik weet wel dat weinig patiënten alle acht kuren CapOx volledig weten te voltooien, maar ik had meer van mijn relatief jonge lichaam verwacht. Naast dat de dosis vanaf kuur 3 al verlaagd is heb ik ook nog twee maanden tussentijds chemo-vakantie gehad vanwege de operatie. Verder ben ik volgens de sportarts en een fysiotherapeut (met oncologische ervaring) behoorlijk fit.

Verder doet mijn lever - net zoals in het najaar- weer raar. Dat de leverwaardes in het bloed wat verslechteren door de chemo is logisch, maar het is vreemd wanneer ik een extra rust week moet nemen (zoals vorige maand), deze waardes vervolgens alleen maar verder verslechteren. Weliswaar niet zo extreem als in oktober, maar het afwachten of deze eind maart wel normaal zijn. Immers de chemo die je lever het meest verpest is geschrapt, die andere chemo beïnvloedt meer het beenmerg (en de slijmverliezen in mond, maag en darm). Ik heb nog steeds een zelfverzonnen theorie in mijn hoofd die deze onregelmatige leverwaarden verklaart door de aanwezigheid van micro-uitzaaiingen in mijn lever. Mijn oncoloog is nog niet overtuigd van mijn analyse (gelukkig!), maar realiseert zich wel hardop dat elke andere verklaring inmiddels wel zo'n beetje uitgesloten is.

Maar misschien moet ik nog wel het meeste vrezen voor de reeds geconstateerde " a-specifieke" lymfklieren op beide longen. Deze waren in de zeven weken tussen de CTs van begin september en eind oktober stabiel, maar dat zegt niet veel over zo'n korte periode. De afgelopen dagen heb ik wat extra research gedaan (o.a. op www.colonclub.com) en zelden zijn dit soort afwijkingen goed nieuws. Aan de andere kant waren de lymfklieren in mijn buikvlies "over-actief" en bleken twee proefexemplaren uiteindelijk (nadat ik drie dagen in zak en as had gezeten) goedaardig te zijn (zie blog "Foutje bedankt!"). Tot slot mag ik een beetje hoop ontlenen aan de constatering dat uitzaaiingen vaker ontstaan in 1 long dan in beide longen tegelijk.

Maar de bibberitus is goed uitgebroken bij mij. Na enig nadenken heb ik het aanbod van de lokale oncoloog aanvaard om eind maart het CEA te laten bepalen in het lokale ziekenhuis. Nu is het CEA een onbetrouwbare indicator
, die bovendien beïnvloedt wordt door de nog lopende chemokuur.

Ik loop dus het welbewuste risico op de kast gejaagd te worden door een wat verhoogde CEA waarde, die eigenlijk nog niet veel zegt. Maar bij waardes boven de 10 en zeker bij waardes boven de 20, klim ik direct op de hoogste kast die ik kan vinden. De reeds stijgende trend wordt dan namelijk bevestigd, terwijl de veroorzakende partij in principe door de operatie uitgeroeid zou moeten zijn. Tenzij er elders zich van die krengen schuilhouden, zou de CEA dus moeten dalen.

De maand maart kent voor mij dit jaar zowel zaaidagen van o.a. tomaat, maar ook de vrees voor uitzaaidagen.